Mexicaanse griep vaccinatie

23 November was het zover, een paar dagen eerder hadden we een brief van de GGD gekregen met daarin de oproep voor de vaccinatie tegen de Mexicaanse griep.

Ik besloot dat het wijsheid was om Farid daarvoor te laten inenten, zeker nu hij binnenkort naar de creche gaat.

Farid reageerde tot nu toe gelukkig altijd goed op inentingen, dus ik maakte me niet zo heel veel zorgen.

Toen het tijd was voor onze postcode om te vertrekken, regende het keihard buiten, we moesten er wel op de fiets naar toe want vanwege grote drukte werd afgeraden met het openbaar vervoer te gaan.

Zelf had ik een regen poncho, maar voor Farid had ik eigenlijk niets.

Ik improviseerde op het laatste moment door deze zelf van een vuilniszak te maken en Farid lekker dik aan te kleden.

We kwamen praktisch droog aan.

Onze postcode werd als laatst behandeld, gelukkig was de ergste drukte al voorbij dus konden we meteen door lopen.

In mijn hele leven ben ik nog nooit bang geweest voor bloed of naalden.

Als kind huilde ik nergens om behalve toen ik een keer in een spijker was getrapt die er aan de andere kant van mijn voet weer uitkwam.

Ik ben met mijn hand een keer door een autoruit geknald, heb 5 jaar na dato zelf het restand glas verwijderd.

Voor het verwijderen van hechtingen ging ik niet terug naar de huisarts, dit deden we zelf gewoon..

Kortom, nergens bang voor...

Totdat die naald te voorschijn kwam om in mijn baby dreumesje te prikken en hem veel pijn te bezorgen.

Toen huiverde ik net als bij elke injectie die hij tot nu toe heeft gekregen.

Tranen sprongen in mijn ogen zodra de naald zijn zachte gladde huidje doorboorde en hem deed huilen.

Toen het gebeurt was huilde Farid maar heel even, maar toen we opstonden terwijl ik Farid troostend in mijn armen droeg kon ik bijna niet op mijn benen staan!

Dit zijn een paar foto's van ons in de Rai.

Farid was gelukkig niet erg ziek na je injectie, hij sliep wel meer dan gewoonlijk was, maar verder maakte hij het prima.

Knuffelen met mama!