Het eindstation.....

Lieve meiden,

Eindelijk heb ik de moed gevonden om jullie te laten weten hoe de afgelopen maanden hier verlopen zijn.

Mijn vorige blog ging over de enorme teleurstelling van onze intake over eiceldonatie in Leiderdorp. Toen het nieuws uit Leiderdorp tot ons doorgedrongen was brak er een moeilijke tijd aan. We hadden besloten niet in zee te gaan met Leiderdorp maar dat betekende tevens dat we aangekomen waren op ons definitieve eindstation We konden maar niet geloven dat het nu afgelopen zou zijn voor ons. Ook al zitten we niet meer in het traject de emotionele achtbaan dendert in volle vaart door. We hebben nog lang getwijfeld of we nog 1 behandeling in Düsseldorf zouden doen en mijn vriend zag dit wel zitten. Op zich wilde ik het ook nog wel een kans geven maar ik merkte dat ik lichamelijk en geestelijk totaal opgebrand was. We kwamen er niet meer uit en ik vond het moeilijk dat mijn vriend en ik niet meer op 1 lijn zaten. Schuldig voelde ik me ook heel erg: het probleem ligt immers bij mij en door mij kan de kinderwens van mijn vriend niet in vervulling gaan.....Toen ik merkte dat ik er zelf niet meer uit kwam heb ik hulp gezocht bij een maatschappelijk werkster die in deze problematiek gespecialiseerd is. Gelukkig kon ik snel bij haar terecht en door een goed gesprek werd mijn vermoeden ook wel bevestigd. We wilden maar door en door blijven gaan......we waren het vluchten voor ons eindstation en alle verdrietige gevoelens die daarbij horen. De maatschappelijk werkster raadde ons aan om eerst ons verdriet dat we nooit een kindje van ons samen kunnen krijgen te gaan verwerken. Ergens voelde ik ook een bepaalde opluchting en bevestiging. In eerste instantie stond mijn vriend hier ook achter en hadden we afgesproken de volgende keer met ons tweetjes naar de maatschappelijk werkster te gaan. Daar gaf mijn vriend heel duidelijk en zakelijk aan dat hij toch echt nog verder wilde gaan. Ik ben hier enorm van geschrokken en was bang dat dit tussen ons in zou komen te staan. Ik werd verdrietiger en verdrietiger en wist niet meer hoe we hier uit moesten komen. Het was zelfs zo erg dat ik weer depressief aan het worden was en toen zag ik zelf in: hoe graag ik het zelf misschien ook nog wel zou willen proberen in Düsseldorf mijn lichaam en geest konden het niet meer aan. Me daarbij moeten neerleggen was erg zwaar maar na een heel goed gesprek hierover met mijn vriend hebben wij samen besloten te stoppen met alle behandelingen en de verwerking van ons hele traject en het gemis aan te gaan. Het is goed geweest, vier jaar lang hebben we gestreden en alles gedaan wat we konden en ik moest niet denken aan weer een nieuwe teleurstelling. We hadden altijd gedacht dat als we de behandelingen in Düsseldorf en de intake in Leiderdorp gehad hadden, we alles eraan gedaan hadden wat we konden....toch voelt dit niet zo want we weten ook dat we bij wijze van spreken de hele wereld over kunnen om zwanger te raken. Maar gevoelsmatig zijn er ook grenzen voor ons en die willen we serieus nemen hoe graag we ook een kindje willen. We zitten in een rouwproces en daar komen heel veel verschillende emoties bij kijken hetgeen behoorlijk verwarrend is af en toe. Daarom ben ik enorm blij dat ik nog een aantal gesprekken met de maatschappelijk werkster gepland heb. Zij helpt me om het te kunnen verwerken en nieuwe doelen in mijn leven te vinden. Soms ben ik daar al goed mee bezig vind ik en zie ik heel voorzichtig weer wat zonnestraaltjes maar er zijn ook nog genoeg dagen waarop het alleen maar pijn doet en zo enorm oneerlijk aanvoelt.

Ik betrapte me erop dat ik jullie graag wilde laten weten hoe het met me gaat maar dat de drempel te hoog was om hier definitief aan te geven dat we gestopt zijn met onze behandelingen. Als je het met anderen deelt en op papier zet is het natuurlijk wel heel erg definitief en dat is soms nog doodeng. Ik zie het als een stapje in mijn verwerking.

Jullie zullen ook gemerkt hebben dat ik nog maar weinig reageer op blogs. Ik merk de laatste tijd dat ik het erg moeilijk vind en het niet meer voor elkaar krijg. Begrijp me niet verkeerd: degenen onder ons die zwanger zijn of een kindje hebben gun ik dat van harte maar op het moment doet het nog teveel zeer om bv buikfoto's of mooie echo's te zien. Ook de dames die nog in behandeling zijn; ook bij jullie vind ik het lastig om te reageren. Ik hoop dat jullie dat begrijpen en ik ben jullie heel erg dankbaar voor jullie steun en lieve woorden. Dat heeft me altijd heel goed gedaan.

Ik ga nog niet definitief van Babybytes af en zal nog wel regelmatig online zijn maar ik probeer tegelijkertijd ook een beetje afstand te nemen.

Lieve dames, nogmaals heel erg bedankt voor jullie steun. Jullie zijn super en ik wens jullie allemaal het allerbeste toe.

Een hele dikke knuffel van mij