Intake eiceldonatie

Hallo dames,

Wat had ik gehoopt eindelijk eens met een positief bericht te kunnen komen. De intake is ons flink tegengevallen. We mochten eerst ons verhaal doen en daar werd goed naar geluisterd. We hadden een vrouwelijke, aardige arts. We namen vragenlijsten door en toen gaf zij ons informatie over het traject. Nadat ze het één en ander verteld had, kwam onze hamvraag: hoe lang moeten we wachten voordat we met behandeling kunnen starten ? En toen kwam het gevreesde antwoord: op het moment hebben ze geen eiceldonatrices en we moeten rekening houden met een wachttijd van een jaar. Bam, dat kwam binnen. Toen we vroegen van welke afkomst de donoren kwamen antwoordde ze dat ze zouden gaan samenwerken met een Poolse kliniek met Poolse donoren. Dat hadden we ook niet verwacht. Wij hebben juist voor een Nederlandse kliniek gekozen omdat we graag een Nederlandse donatrice zouden willen hebben. Toen wij doorvroegen over die samenwerking kregen wij vage antwoorden hetgeen ons geen fijn gevoel gaf. Toen wij aangaven dat we dit allemaal even moesten laten bezinken was het net alsof de stemming een beetje omsloeg. Uiteindelijk gingen we verward en met een naar gevoel weg. We hebben zeven maanden moeten wachten op dit intakegesprek en toen ik ons afgelopen zomer aanmeldde zeiden ze nog aan de telefoon dat wanneer je eenmaal je intake had gehad je vrij snel kon starten, binnen enkele maanden. Daar hadden we ons toch een beetje op ingesteld terwijl we ook wel wisten dat de kans aanwezig was dat ze al door hun eicellen heen zouden zijn. Ze hebben nu een aanmeldstop zagen we op hun site, dat zegt natuurlijk ook al iets. Maar vrij snel starten en binnen een paar maanden klinkt toch anders dan 1 jaar moeten wachten. Zeven maanden lang hebben we met deze vragen in ons hoofd gelopen en hoopten we dat Leiderdorp ons verder zou kunnen helpen bij het vervullen van onze wens maar in een uur tijd is alle hoop weg gevaagd. Het zou fijn zijn geweest als ze eerder open kaart hadden gespeeld over hun lange wachttijd. Dan was deze teleurstelling niet zo hard aangekomen.

Ook is het zo dat je maar 4 eicellen krijgt waarvan er meestal na ontdooien drie overblijven. Dat is natuurlijk niet veel. Er wordt per keer ook maar 1 embryo terug geplaatst omdat een zwangerschap van een eiceldonatie meer risico's met zich meebrengt. Het kwam er een beetje op neer dat je in je handen mocht klappen als er 2 embryo's zouden ontstaan uit die drie eicellen en je dus 2 terugplaatsingen (hopende dat het ingevroren embryo goed ontdooit) kunt hebben. Lukt het dan niet dan is het einde verhaal in Leiderdorp. Je mag niet vaker proberen omdat ze zoveel mogelijk stellen willen helpen en ze maar weinig (of geen) eicellen hebben.

In eerste instantie leek het allemaal nog niet goed door te dringen en dacht ik nog: het bestaat toch niet dat dit verhaal voor ons misschien al snel zal eindigen maar eenmaal onderweg kwamen de tranen, het besef en het verdriet. Ook boosheid was er. Ik had vlak na het gesprek nog een beetje de hoop dat ons nare gevoel misschien nog plaats zou gaan maken voor een beter of positief gevoel maar eigenlijk voelt het alleen maar slechter hoe langer ik erover nadenk. Het is raar om zo plots te moeten omschakelen van een reeële, goede behandeloptie naar een optie die totaal niet goed voelt en niet past bij onze denkwijzen. We moeten dit weer laten bezinken.

Bedankt voor jullie steun en voor jullie luisterend oor. Daar ben ik erg blij mee. Het doet goed om het van me af te schrijven. Het lijkt wat orde te brengen in de drukte in mijn hoofd.

Veel liefs