Eindstation bereikt ?
Hallo meiden,
Onze nachtmerrie is werkelijkheid geworden. Vandaag gingen we met vrees en een beetje hoop richting het ziekenhuis voor de tweede follikelmeting. De arts vroeg hoe het met me ging en ik vertelde dat we sinds maandag (onze eerste follikelmeting) veel zorgen hebben en het allemaal erg spannend vinden. Ze stelde voor om dan ook maar meteen te gaan kijken met de echo. Onze angst kwam uit: nog steeds twee kleine eierstokken met een zeer dun baarmoederslijmvlies. Niet 1 eitje is gegroeid. We wisten dat we dit konden verwachten maar we hadden toch de hoop op nog een beetje goed nieuws. Er volgde een lang en emotioneel gesprek met de ivf arts waarin nogmaals benadrukt werd hoe klein onze kansen zijn. Ze heeft ons alles rustig uitgelegd en al onze vragen goed beantwoord. Haar advies is om te stoppen met ivf omdat ivf ons ook geen eerlijke kansen biedt. Dat is nu ook wel bewezen tijdens deze poging maar mijn vriend en ik hadden zo de hoop dat ivf onze wens in vervulling kon laten gaan. Ieder sprankje hoop hebben we aangegrepen om vandaag tot de harde werkelijkheid te komen dat ivf het ook niet is voor ons. Voordat we begonnen aan de ivf hebben we een aantal scenario's besproken met de arts. Hetgeen nu gebeurd is, was het grootse doemscenario. Ook al hebben we hier de afgelopen maanden rekening mee gehouden toen de arts de woorden uitsprak kwam dat binnen als een bom.
Wij beseffen ook dat het eigenlijk geen zin heeft om verder te gaan op deze manier. We geven onszelf iedere keer weer hoop om vervolgens weer enorm teleurgesteld te worden. We zijn reëel en weten hoe gering onze kansen zijn. Er is nu meerdere malen door mijn lichaam bewezen dat het vervroegd in de overgang is. Ik weet dat ik niet de jongste ben maar hoe mijn eierstokken nu reageren past niet bij mijn leeftijd. Dat ik vervroegd in de overgang ben gekomen is dus dikke, vette pech.
De enige eerlijke kans die voor ons over blijft is eiceldonatie. Daar hebben we al heel vaak over nagedacht maar nog steeds weten we niet of we dit willen en kunnen. Eerst willen we het nieuws van vandaag laten bezinken. Ik vind het erg zwaar afscheid te moeten nemen van de wens om een kindje van mijn vriend en mij te krijgen. Wat is er nu mooier dan dat ?
Drie jaar geleden stopte ik rond deze tijd met de pil, nu drie jaar later krijgen we te horen dat een kindje van ons tweeën er niet inzit. Het voelt zo wreed om te beseffen dat dit lange gevecht niet beloond wordt. Deze drie jaren waren emotioneel heel zwaar en we weten dat er nog veel verdriet zal komen en we heel wat te verwerken krijgen. Dat maakt me bang. Ik ben zo bang om in een diep zwart gat te vallen. Mijn leven heeft drie jaar lang dag en nacht in het teken van deze wens gestaan; ook al had ik afleiding of deed ik iets leuks, in mijn achterhoofd zat altijd onze wens en ons traject. Die diepgewortelde wens, die oerwens die zo sterk aanwezig is.
Ook al waren we voorbereid op dit nieuws, de pijn die we nu voelen is heftiger dan verwacht. Hiertegen kun je je niet beschermen of op voorbereiden, dat is me nu in deze paar uurtjes wel al duidelijk geworden.
Hoe het verder gaat, weet ik momenteel niet. We proberen eerst dit nieuws te laten bezinken.
Lieve meiden, bedankt voor jullie steun iedere keer. Ik ben blij dat jullie er voor me zijn.
Veel liefs
reacties (0)