Tante Spookje
Dag lieve dames!
Time flies when you're having fun!! Het is echt alweer veel te lang geleden....maar hier zijn we dan weer!
Ik kan het bijna niet geloven, maar aanstaande maandag is het alweer 7 maanden geleden dat ons kleine Spook het daglicht voor het eerst zag (ehm, nou ja, de maan dan...). Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat. Ik zal niet de eerste, noch de laatste, zijn die zegt dat alle cliché's ook daadwerkelijk kloppen...tja, ze moeten toch ergens op gebaseerd zijn, nietwaar?
Ons ventje groeit en groeit, eet al groentehappen en fruit, rijstewafels en broodkorstjes. Hij lacht de hele dag door, speelt, rolt, tijgert en doet push-ups met zijn hoofd in zijn pogingen te gaan kruipen. Het zal niet lang duren voordat ons huis toch echt kind-proof gemaakt moet worden. Zitten kan hij nog niet alleen, maar het wordt wel tijd voor een kinderstoel. Mensenkinderen dames, als de dag van gister lijkt het wel dat hij met zijn egghead op mijn buik werd gelegd....
Minder leuk was 12 december..toen ik met hem naar de huisarts ging omdat hij zo bleef hoesten, slecht dronk en al 3 dagen koorts had. "Ik stuur u meteen door naar de kinderarts in het ziekenhuis, want ik vermoed RS virus of een longontsteking." Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Naar huis, nog snel een klein flesje aan hem proberen te geven en wat spullen te pakken en gauw naar het ziekenhuis. Meteen werd hij aan de saturatiemeter gelegd en aan het zuurstof. Nadat bij hem zijn neusje was uitgezogen (dat vond hij niet lollig...) en een röntgenfoto werd gemaakt, werd al gauw duidelijk dat hij het RS virus had en de kinderarts nam hem meteen op, want zijn saturatie was ook niet goed. "Jij solliciteert naar een plekje op de afdeling, jongeman", zei de arts. Pff, nou, daar sta je dan. Ik in tranen, vriendlief - die in allerijl vanuit kantoor naar het ziekenhuis was gekomen- met zijn armen om me heen. En dan loop je ineens naast zo'n stalen bedje naar de kinderafdeling...wat een ellende. Er waren zoveel zieke kindjes dat we een kamer moesten delen. Wij zijn nog gauw naar huis gegaan, spullen voor mij halen en nog wat eten, want we hadden al sinds de lunch niets meer gehad. 's Nachts natuurlijk geen oog dichtgedaan. Overal piepjes en tuutjes. Zusters die steeds binnenkwamen en de andere moeder, die snurkte als een bouwvakker en niet wakker werd van de piepjes van de apparaten van haar dochter. Ik heb zelf maar de zusters een paar keer gebeld...
Om 4 uur 's nachts is er bij Casper nog een maagsonde aangebracht, omdat hij te zwak was om zelf te eten. Ik ben de kamer maar even uitgegaan...dat hoefde ik niet te zien.
De kinderarts die de volgende dag kwam kijken heeft hem uitgebreid onderzocht. Een uurtje later kwam de verpleegster, die aangaf dat ze hem meteen aan de antibiotica wilden leggen, omdat de kinderarts toch vermoedde dat hij ook een longontsteking had. Dat werd naderhand naar aanleiding van een bloedonderzoek ook bevestigd.
Inmiddels was ik zelf ook erg ziek geworden van het RS virus en lag rillend van de koorts in de (erg kleine) kamer. Op vrijdag ben ik door vriendlief naar huis gestuurd, omdat ik moest slapen. Ik was op, kapot en helemaal aan het einde van mijn latijn. Op zaterdag ben ik toch weer terug gegaan (we hadden de kamer inmiddels alleen) en ben ik daar gebleven tot Casper weer naar huis mocht...op dinsdag. Uiteindelijk dus 6 dagen op die ellendige afdeling gelegen, elke ochtend sjokkend met mijn tasje naar de douche en met natte haren weer terug, om afgelost te worden door een andere moeder, die met net zulke wallen onder haar ogen liep als ik. Aangezien het RS zeer besmettelijk is, waren de kamers feitelijk een soort quarantaine-zone. Ik werd ook geacht niet continue heen en weer te lopen en moest voortdurend mijn handen wassen cq. desinfecteren.
De laatste nacht hadden we nog een andere baby op de kamer. Een meisje. Ze was pas 3 maanden oud. Ik had haar de avond ervoor gehoord in de kamer naast ons. Ze lag helemaal alleen...in een piepklein bedje...zonder ouders. Die kwamen wel, een uurtje of anderhalf per dag. En dan gingen ze weer...mijn hart brak toen ik dat kleine meisje hoorde 's nachts..moederziel alleen, en ik snapte er niks van. Ik mocht haar niet oppakken of iets dergelijks, maar ik kon in ieder geval 's nachts toen ze bij ons lag haar haar speentje geven of een aai over de bol geven als ze lag te huilen. Van slapen kwam niet veel die nacht!
Gelukkig is Casper weer helemaal gezond, afgezien van die verkoudheid en hoestjes die hij ongeveer iedere 5 minuten oppakt op het kinderdagverblijf, maar dat geeft niet. Hij groeit goed, weegt inmiddels bijna 8 kilo en ik breek mijn rug zowat met het tillen van die k-maxicosi...
Kerst was ook fantastisch. De hele familie bij elkaar rond het gourmet-stel. Alle cadeautjes verzameld onder de kerstboom, kaarsjes aan en een lekker glas wijn, hmmmm. Staat m'n broer ineens op, pakt een cadeautje en geeft het aan mij, "voor Casper". Nee, zeg ik, we doen toch altijd pas cadeautjes ná het eten? Hij mompelt iets over dat het in de koelkast moet ofzo en stopt het cadeau in mijn handen. Alright, je hoeft mij niet te dwingen een cadeautje uit te pakken hoor! Een klein blauw shirtje, wat leuk. Even lezen: "Ik krijg een neefje of nichtje!!"
Eh, wat? Nog een keertje lezen: "Ik krijg een neefje of nichtje!!" Het staat er toch echt. Ik sta even met mijn mond vol tanden en dat gebeurt echt niet zo heel vaak. Mijn broertje, die niks van het "gesettelde" leven moet hebben, wordt papa! Ik word tante!! :D Ik begin te huilen, vraag of het echt waar is en draai het shirtje om naar mijn ouders. Mijn moeder begint ook te gillen en slaat haar handen voor de mond. We staan allemaal op, huilen, knuffelen, kussen en omarmen elkaar. Geweldig! "Dus mam", zegt mijn broer terwijl hij het bord garnalen van zijn vriendin oppakt, "heb je ook wat anders voor haar?" Hahahaha, even gauw het menu een beetje aangepast en dan barsten de vragen los. Hoe ver ben je, wanneer ben je uitgerekend, hoe voel je je, etc etc.
Gelukkig gaat alles goed en mogen wij rond 26 juli een kleintje verwachten in de familie!
Facebookers: dit is nog geheim!! :)
Al met al gaat alles dus helemaal top. Schrijven doe ik niet zo heel vaak meer, al ben ik nog wel veel op bb te vinden. Binnenkort dus in de rubriek "7 maanden". Maar misschien ook wel weer in de rubriek...."proberen", want een 2e ukkie is ook heel welkom!
Keep you posted!
Liefs van soon-to-be-Tante Spookje
reacties (0)