Ons Spook is er al!
"Ik ga echt niet bevallen zonder ruggeprik!"
"Ik ga géén borstvoeding geven."
"Kolven? Are you kidding me??"
Niets is zo veranderlijk als de mens...
Lieve ladies,
Het is alweer even geleden dat ik iets van me heb laten horen, maar er is dan ook nogal wat gebeurd in de tussentijd!
Op 15 juni was mijn laatste werkdag voor mijn verlof en wat hád ik daar naar uitgekeken zeg! Ik moest in de laatste 2 weken nog een nieuwe collega inwerken en het was loeidruk. Net waar je zin in hebt, als je zo op alledag loopt. Maar goed, ik heb het volgehouden!
In de eerste week van mijn verlof had ik meteen van alles gepland: pedicure (omdat ik het lekker vind, maar ook omdat ik niet meer bij mijn tenen kon hahaha), kappertje, even langs de wax-madam (voor de EK-grasmat, zoals de meiden in "mijn week" eraan refereerden :D), nog even langs de Hema, Prénatal en vooral: lekker niks doen...al kwam daar niet veel van. Vorige week dinsdag ben ik nog op kraamvisite geweest in Hilversum (lekker ritje vanuit 010 met een dikke buik :D) en woensdag ben ik gezellig naar Den Haag geweest, beetje struinen over de Frederikstraat met mijn nicht en gezellig lunchen. Op donderdag moest ik nog even op pad voor de kaartjes en op vrijdag had ik nog een koffiedate staan met een vriendin...maar die zou ik niet meer redden.
Het is woensdagnacht en eigenlijk voor het eerst heb ik een slechte nacht. Ik val met geen mogelijkheid in slaap en rond middernacht verhuis ik naar de woonkamer. Ik zet wat series op en val uiteindelijk in slaap. Als ik rond 3 uur weer wakker word, besluit ik weer in bed te gaan liggen. Het heeft geen zin, want eenmaal in bed lig ik weer wakker. Zucht. Rond half 4 voel ik iets nats en heb ik het gevoel dat ik ineens erg veel afscheiding verlies. En nóg een golfje erachteraan. Het is nu wel heel nat. Het voelt alsof ik in mijn broek heb geplast, maar weet instinctief dat dit niet het geval is. Ik ga gauw naar het toilet en zie geen kleur. Geen geel, groen of bruin, wél witte vlokken. Hmmm...zou dit soms vruchtwater zijn? Het heeft eigenlijk geen geur en aangezien het ook geen kleur heeft, besluit ik weer naar bed te gaan, althans, naar de bank, waar ik wederom met de tv aan nog een beetje in slaap val. Mijn ventje vindt me daar 's ochtends. Ik doe mijn ogen open als hij bij me is en ik vertel hem dat ik wat vruchtwater ben verloren. Zijn ogen worden zo groot als schoteltjes en hij schrikt zichtbaar, de schat. We eten even wat en ik bel rond kwart over acht de verloskundige. Zij gaat ook haar boterhammetje opeten en komt dan naar me toe. Gelukkig werkt mijn ventje deze ochtend thuis, zodat hij erbij kan zijn als de vk komt.
Rond 9 uur is deze aanwezig en ze luistert naar mijn verhaal. Ze bevestigt, afgaand op wat ik beschrijf, dat dit inderdaad waarschijnlijk vruchtwater is en ze wil een test doen om te kijken of mijn vliezen zijn gebroken. Maar de test is negatief! En verder gebeurt er eigenlijk ook niets, geen weeën of iets. We besluiten de boel even de boel te laten en dat ze 's middags rond 16.00 uur even terugkomt. Ik ga ondertussen douchen en aankleden en mijn ventje gaat naar zijn werk, maar zal zorgen dat hij ook om 16.00 uur weer thuis is. Ik had nog een afspraak bij de grafisch ontwerper voor de geboortekaartjes een rij dus nog even naar IJsselmonde en ben daar nog wel een uurtje zoet. Lekker kwebbelen over de kaartjes en ik sta buiten nog een half uurtje na te babbelen met de ontwerper, die tevens een goede vriend is van me. Ik keer weer terug en ga nog even naar het winkelcentrum, want ik wil nog even langs de Hema. Tegen half 2 ben ik wel bekaf en wordt mijn buik zwaar en besluit ik naar huis te gaan.
Ik trek mijn pyjama aan, doe alle gordijnen beneden dicht en nestel mezelf op de bank. Heel licht en heel onregelmatig begin ik krampjes te krijgen. Eerst menstruatiekrampen, later veel sterker, maar nog niet onuithoudbaar, al moet ik af en toe al wel wat puffen. Ik probeer de tijden bij de houden, maar deze zijn zo onregelmatig, dat dit mijns inziens nog geen echte weeën kunnen zijn.
Om 16.15 uur zijn zowel mijn ventje als de vk weer in huis, maar weer is de "zijn-je-vliezen-al-gebroken?-test" negatief. Ze luistert even naar het hartje van de kleine en die vindt ze redelijk snel. Ze mag geen inwendige tests doen, want als mijn vliezen wél zijn gebroken, is er kans op infectie. Ze besluit ons toch naar het ziekenhuis te sturen, zodat ze daar wat uitgebreidere tests kunnen doen voor mijn vliezen en het hartje kunnen controleren.
Zo gezegd, zo gedaan. Om 17.00 uur is het koffertje afgepakt (er moesten nog last-minute dingen in) en sta ik klaar in de gang. Mijn vent staat met de sleutels in zijn hand bij de deur. Ik stop en sta stil. Begin te huilen. Ergens diep van binnen weet ik het: de eerstvolgende keer dat wij weer thuiskomen, zijn we met z'n drietjes.
Ik word in het ziekenhuis, waar we een half uurtje later zijn aangekomen, aan de ctg gelegd en we installeren ons. Een hele lieve zuster komt elke paar minuutjes even langs, geeft ons wat te drinken en houdt ons in de gaten. Rond half zeven, en ik lig nu af en toe echt wel pijn te lijden en flink te puffen, komt ook de verloskundige van het ziekenhuis even een kijkje nemen. Ze bekijkt het filmpje en zegt: "nou, als ik het zo zie is het toch echt wel begonnen. Ik ga eens kijken of je wellicht al ontsluiting hebt." Ze doet haar handschoenen aan en voelt. "Oh, nou, je hebt al 7, zo niet 8 centimeter ontsluiting. Het is dus wel duidelijk, jij gaat bevallen, vanavond nog!". Ik ben volledig in shock. Begin een beetje te huilen, meer van paniek dan iets anders. Deze zag ik echt niet aankomen! Vanavond nog? Je bedoelt vóór 12 uur?? Ja. "Oh mooi", weet ik nog uit te brengen, "want het is vandaag de 28e en dat vind ik mooier dan de 29e". (waar je op zo'n moment al dan niet mee bezig bent...) De lieve zuster is ook helemaal verrast en stelt me gerust. Door het voelen is inmiddels ook mijn vruchtwater gaan lopen en worden de weeën ook steeds pijnlijker. Maar ja, een ruggeprik, waar ik mijn hele leven van overtuigd was die te gaan gebruiken, is natuurlijk niet meer mogelijk. Ik word in een rolstoel naar de kraamsuite gebracht. Ik wil eerst nog naar het toilet en tegelijkertijd ben ik ineens kotsmisselijk en geef over. Door een van de zusters word ik toch gauw van de wc gehaald, want ze willen me weer aan de monitor hebben. Ik strompel naar het bed en word aangesloten. Mijn vent heeft inmiddels onze vk gebeld dat het gaat beginnen. Het is dan wel niet de vk die we eigenlijk willen (onze maatschap heeft er 3 en wij hebben zo onze voorkeur voor Marieke), maar goed, je kunt het natuurlijk ook niet echt plannen :)
"Stuur dan Marieke maar", hoor ik hem zeggen. Huh? De vk staat dubbel, ze is al een bevalling aan het doen en kan niet weg! Een half uurtje later komt ze binnen. "Hoe krijgen jullie het voor elkaar?!" zegt ze lachend. "Zit ik net lekker op de bank in mijn joggingbroek met mijn wijntje, ga jij bevallen!". "Voor ons had je je niet om hoeven kleden hoor", zeg ik lachend terug, "en die wijn had je ook mee moeten brengen" *grijns*
Ik ben inmiddels wel overgenomen door het ziekenhuis, wat eigenlijk niet had gehoeven, maar ik vind het niet zo erg. Zo heb ik mijn eigen vk bij me én de monitor van het ziekenhuis. Rond 19.45 gaat Marieke even kijken hoe ver we zijn. "Nou, we zijn er hoor, we gaan zo beginnen!" Shit, dit gaat allemaal echt héél snel. Nog geen 6 uur geleden begonnen net wat voorweeën en nu moet ik zo gaan persen! "Ik ben bang", zeg ik tegen haar en ze ziet de paniek in mijn ogen. "Dat mag", zegt ze terug. Maar ze pakt mijn hand en ik vind het fijn dat ze er is. Ze legt me uit wat er zo gaat gebeuren en wat ik moet doen. Dan komt de eerste perswee...
Marieke houdt alles in de gaten en na een stuk of wat weeën schijnt er een stukje rand terug te zijn geschoten, dus moet ik op mijn zij gaan liggen en 4 persweeën wegpuffen...minder lollig. Ik ben heel moe en val tussendoor bijna in slaap.
Ik mag weer verder. Mijn vent staat naast me en houdt mijn hand vast en ondersteund mijn hoofd. Hij doet het zo geweldig.
Met z'n allen staan ze om het bed mij te coachen bij het persen. Pff, wat is dit vermoeiend zeg...
Op een gegeven moment wil Marieke dat iemand van het ziekenhuis even mee komt kijken naar de monitor. Tijdens het persen daalt de hartslag van die kleine, wat normaal is, maar tussendoor is hij aan het overcompenseren. De vk van het ziekenhuis komt erbij en niet veel later de gyneacologe. "We gaan je helpen met de vacuümpomp", wordt er gezegd. Ik vind het best. Ik krijg een spuitje (auw), een katheter (auw) en de pomp wordt geplaatst (auw godverredomme!)
En daar gaan we weer, persen of mijn leven ervan af hangt terwijl de gyn aan het eind van het bed staat mee te trekken. Ik ga door de grónd als het hoofdje naar buiten komt en ik denk zelfs flauw te vallen. "Niks ervan, gaat helemaal goed", hoor ik Marieke zeggen. Dan ineens: "stoppen met persen, puffen nu!!!". Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar doe gedwee wat me wordt opgedragen en ga daarna, als ik weer mag, weer braaf verder met persen. Om 20.21 uur is het dan zover, ons kleine Spookje wordt op mijn buik gelegd! Mijn vent schrikt van zijn kleur, die blauw-grijs is, en maakt zich zorgen. Ik lig in een roes, maar weet dat als er iets niet goed zou zijn, ze die kleine onmiddellijk bij me weg zouden hebben gehaald, dus ik blijf rustig liggen. Hij heeft erg veel huidsmeer, maar dat is niet zo raar natuurlijk, ik ben met 37.2 weken bevallen! Lichtelijk aan de vroege kant dus.
Mijn vent en ik staan (nou ja, ik lig) de boel bij elkaar te janken. Wát een moment, wát een emotie, ongelooflijk!
Afgaand op mijn avatar zal het jullie misschien niet verbazen, dat ons kleine Spookje "Casper" heet! :)
Geboren dus, op 28-06-2012, om 20,21 uur, 2934gram en 48cm.
Ik word gedoucht, aangekleed en weer in bed gelegd. Inmiddels ben ik weer een beetje in het land der levenden en kunnen we aan belrondes beginnen. Ik bel als eerste mijn broer en die is helemaal door het dolle. Mijn ouders zitten op het vliegveld in San Francisco en ik wil ze eigenlijk pas bellen als ze zijn geland, maar mijn broertje vindt dat ik ze toch moet bellen. Zo gezegd, zo gedaan en zij staan dus in een lounge op SF airport met zijn tweeën op speakerphone als hen wordt medegedeeld dat zij opa en oma zijn geworden, voor het eerst! Ze blèren het links en rechts rond en krijgen champagne in het vliegtuig van een steward, net als een slabbetje van de vliegtuigmaatschappij :)
Inmiddels zijn we een week verder en is er zóveel gebeurd! Met de borstvoeding wilde het eerst niet lukken (ik, die mijn hele leven heb geroepen geen bv te geven, heb toch besloten het te proberen) en we moeten beslissen om óf te gaan kolven, óf op flesvoeding over te gaan. Ik besluit toch de kolf te proberen (moi, of all people). We snappen namelijk maar niet, waarom onze kleine uraten blijft plassen (teken van te weinig vocht) terwijl hij niet echt afvalt. Als ik begin met kolven, wordt duidelijk waarom. Mijn moedermelk is enórm vet. De kraamhulp zegt dat ze zelden zulke vette melk gezien heeft en dat het dus wel duidelijk is dat onze kleine het moeilijk binnen krijgt. Wél voedingsstoffen, géén vocht. Twee nachten achter elkaar geven we de kleine Nutrilon en mag ik 's nachts niet kolven. Overdag proberen we de kolf en geven dan de melk met een speciale fles, waarvan de speen hetzelfde werkt als de borst: je moet eraan zuigen, wil er iets uitkomen. De eerste keer pakt hij deze fles ook nog niet, maar uiteindelijk gaat dat goed. Wat een opluchting! Hij moest gewoon leren hoe het werkte en wat krachten krijgen, hij is tenslotte nog maar zooo klein!
Sinds gisteren is mijn melkproductie in volle gang en heb ik cup "mega", waar een hoop melk uitkomt. Deze is nu ook wat minder vettig, de eerste colostrum is eruit, en makkelijk te pakken door die kleine. Wel met zo'n übercharmant tepelhoedje, maar goed, het gaat!
Mijn hechtingen zijn er inmiddels ook uit en ben ik iets mobieler en gaat het steeds beter en makkelijker die kleine te verzorgen.
Het enige wat nog niet goed gaat, is mijn hand. Ik heb enorm last van het carpaal tunnelsyndroom en dat is nog geen steek minder geworden sinds de bevalling. Ik heb dus 3 gevoelloze vingers, die tintelen en die ik moeilijk kan gebruiken, met name 's ochtends. Ik weet dat er 6 weken voor staat om weer beter te worden, maar ik wil eigenlijk volgende week al naar de huisarts, want ik vertrouw het niet. Ik ben alweer zoveel vocht kwijt uit mijn lijf, dat ik nu wel verwacht (gehoopt) had, dat het in ieder geval minder zou zijn geworden. Maar ja, het kan natuurlijk ook door de hormonen veroorzaakt worden. Nog even afwachten dus.
Nou ladies, het is een heel verhaal geworden! Heb weinig gereageerd op jullie berichtjes de laatste tijd, maar lees ze wel hoor!!!
Bij de foto's staat een kiekje van onze kleine :)
Ik hoop dat met iedereen alles goed is, en zodra er hier ietwat ritme inzit, hoop ik ook weer wat actiever op bb te zijn!
Liefs,
een trotse Spookje77-mama
reacties (0)