Dronken Russen en Turkse zwaailichten
Nou nou, poe poe, wat een hitte! Daar zijn wij zwangere dames niet helemaal voor gemaakt...maar goed, roeien met de riemen die we hebben dan maar! Deuren en ramen open, gordijnen dicht tegen de zon en lekkere losse (bestaat dat nu nog??) kleding aan. Mijn spijkerbroek heb ik aan de wilgen gehangen en ik heb me overgegeven aan de lang gehate leggings met positiejurkjes erover heen...'t is niet anders. Gelukkig is er morgen uitverkoop bij Future Maman wegens verhuizing, dus daar ga ik nog maar wat van die jurkjes scoren om de laatste 7 1/2 week door te komen. (Ik voel me net een bloemetjesgordijn met die jurkjes...)
Ja ja, nog minder dan 8 weken te gaan! Woehoeee!! Maaaaaar, vergis je niet, er moet nog heeeeel wat gedaan en gekocht worden!
De babykamer is nog niet klaar (wel geverfd), uiteraard heb ik dus ook nog niks gewassen (want waar zou ik het moeten laten?), de kraamzorg moet nog komen kennismaken (volgende week woensdag) en ik heb nog geen voedingskussen, boxkleed, luiertas (iemand nog tips??!!!), wipstoel (gewone vs. Doomoo dilemma) en ik heb uiteraard ook de vluchtkoffer nog niet voorbereid. Ach, in principe is het een kwestie van 1 weekendje ertegenaan (vriendlief dan hè) en me even concentreren op de dingen die nog gekocht moeten worden en dan is het zo gepiept, maar 't moet natuurlijk allemaal nog wél gedaan worden. Gelukkig heb ik nog geen nesteldrang of zulke hormonale uitspattingen dat ik vriendlief tot wanhoop drijf en hem dwing tot midden in de nacht door te werken om mij tevreden te stellen, omdat die kamer NU af moet, of zoiets. Wellicht komt het nog, maar voorlopig gedraag ik me voorbeeldig, al zeg ik het zelf :)
Wel zijn we nog heeeeeeeerlijk een weekje samen op vakantie geweest, naar een "ultra all-inclusive resort" in Turkije. Voor ons een nieuw concept, maar ja, city trips en kilometers te voet een stad verkennen zit er nu natuurlijk even niet in. Lekker luieren dus, aan de rand van het zwembad. Wat een luxe! We vliegen naar Antalya en worden in een minibus naar ong. 30 km. voor Alanya gereden, naar ons hotel. Wat een kolos! Maar wát een luxe! Mijn mond valt open als ik binnenstap. Schitterend! Luxe, weelde, glas, spiegels, een glas champagne (fijn, en bedankt) en een snelle check-in. Ook de kamer ziet er fantastisch uit met al die spiegels en luxe kleuren. Wel een beetje een "tussen Kunst en Kitsch" gevoel, maar het is echt fantastisch.
De eerste dag (en alle andere dagen!) hebben we zálig aan de rand van het zwembad gelegen, gezwommen, mensen gekeken, genoten van alle buffetten, eet-tentjes en barretjes die het hotel rijk is. Kom maar op met al die virgin-colada's! Proost!
Proost zeggen ongetwijfeld ook alle Russen die het hotel aan toeristen rijk is. Vanaf een uurtje of 10 's ochtends zien we ze met pullen bier af en aan lopen tussen hun ligbedjes en de bar. En niet alleen de mannen hoor, de vrouwen doen net zo hard mee! Nou voel ik me al redelijk bekeken, zo in mijn tankini (foto in mijn profiel!), maar de graatmagere, altijd opgemaakte en in ultra-mini rokjes gehulde Russische vrouwen bekijken me helemaal alsof ik met mijn enorme buik vooral niet in het openbaar had moeten verschijnen. Jammer dan, want ik paradeer pontificaal rond (met name heen en weer naar het toilet...)!
Rond een uurtje of 6, als de meeste mensen weer richting hun kamers gaan en wij nog zitten te genieten van de late middag-zon, zijn de Russen inmiddels behoorlijk luidruchtig geworden. De non-stop aanvoer van bier heeft dus effect gehad. Gedurende de dag hoor je ze eigenlijk niet, maar aan het einde van de dag zijn de echt aanwezig. Hier waren we al bang voor. Gelukkig is het eigenlijk alleen de eerste dag en zien we ze de rest van de week wel, maar laten ze zich niet meer zo horen. De Russen drinken zich een breuk, doen enthousiast mee met het hotel-entertainment en vermaken zich voornamelijk met de andere Russen. Daar niemand Engels of Duits spreekt, is er geen contact met de rest van de hotelgasten. Ook best. Eigenlijk komen ze pas op onze laatste dag met busladingen vol aan en slaap ik met oordopjes, omdat het buiten bij het zwembad luidruchtig is. Al met al vielen ze wel mee, maar ik moet er niet aan denken als we een week later waren geweest...
Sinds een paar weken heb ik al behoorlijk last van maagzuur en de flessen Gaviscon zijn bijna niet aan te slepen. Deze had ik echter niet meegenomen naar Turkije, omdat ze niet in handige reisflaconnetjes te krijgen zijn. Ik had dus pillen meegenomen. Ik had ze ook zeker wel nodig, want ik at in Turkije natuurlijk veel meer en veel gekruider dan ik thuis doe. Gelukkig was het allemaal onder controle. Tot donderdagavond (wij bleven tot zondag). We lagen al in bed en ineens begon ik het benauwd te krijgen. Ook had ik pijn tussen mijn borsten. Geen brandend zuur, maar echt pijn. Ik snakte naar adem en ben rechtop gaan zitten. Het zakte een beetje. Half liggend/zittend ben ik ergens diep in de nacht in slaap gevallen en was natuurlijk gebroken de dag erna. Gedurende de dag had ik er eigenlijk niet zo'n last van, maar tegen etenstijd (tss, wanneer in die 24 uur dat er eten beschikbaar was bedoel je? Ik bedoel het avondeten) begon het weer lichtelijk op te spelen. We hadden die avond een a la carte diner ipv buffet en we hadden gekozen voor Libanees. Tijdens het eten wordt het pijnlijke gevoel steeds wat sterker en krijg ik het weer benauwd. Ik zit constant aan mijn bh te trekken en ik probeer tegelijkertijd te genieten van het eten. De hapjes zijn heerlijk, maar het hoofdgerecht blijkt lam te zijn en ik krijg geen hap weg. Ik hou sowieso al niet van lamsvlees, maar deze bereiding vind ik helemaal verschrikkelijk! Ik stuur het linea directa terug de keuken in. De ober is volledig in paniek (omdat ik van tevoren hem een mailtje heb laten lezen, waar in het Turks staat dat "het vlees volledig gegaard moet zijn, vanwege zwangerschap") en hij probeert erachter te komen wat er in hemelsnaam aan de hand is. Arme jongen. Er komt een andere ober, die Duits spreekt en ik gooi het maar op de zwangerschaps-smaken "vandaag zoet, morgen zuur". En uiteraard de verzekering dat de kok niets fout heeft gedaan! Nog voor het nagerecht voel ik me echt verschrikkelijk en besluit de vk te bellen. Zij denkt dat ik een infectie aan mijn luchtwegen heb en raadt me aan naar mijn longen te laten luisteren.
Ondanks dat er metershoog op de dokterspost staat aangegeven dat er 24 uur per dag iemand aanwezig is, is er geen arts te bekennen. We laten de receptie bellen en binnen 10 minuten staan er 2 ambulancebroeders op onze kamer. Hoe lang was ik al zwanger? 28 weken. Ze kijken me glazig aan en ik verander mijn antwoord in "iets meer dan 6 maanden", daar lijken ze meer mee te kunnen. Mijn bloeddruk is wat verhoogd, maar ik heb geen koorts. Dan komt de arts. De beste man spreekt geen woord over de grens en spreekt met de broeder. Dezelfde vragen worden gesteld en nadat hij welgeteld 30 seconden zijn vingers op mijn pols heeft gehad (andere hand in broekzak) verklaart hij dat ik naar het ziekenhuis moet. Say what? Hij "wil geen risico lopen". Ok prima, whatever.
De ambulance rijdt voor en vriendlief en ik hoppen achterin. Vriendlief is inmiddels druk met CZ en SOS international aan het bellen, terwijl ik foto's maak :) Tja, je moet toch wat? Ik lig niet dood te gaan, dus we blijven gewoon lekker nuchter. De zwaailichten van de ambulance gaan aan en we rijden het half uur naar Side, naar het ziekenhuis. Op de eerste hulp staat een "noodarts", en een vertaalster, want ook deze arts spreekt alleen maar Turks. De noodarts hoort de vertaling van mijn klachten aan en belt tegelijkertijd met de longarts. "U moet vannacht blijven en wordt aan het zuurstof gelegd", klinkt het uit de mond van de vertaalster. Ehm, hallo? Zou er niet eens even iemand naar mijn longen kunnen luisteren??!! Ik heb nog geen stethoscoop gezien! Ik blijf niet zomaar een nacht in één of ander ziekenhuis, omdat een arts aan de andere kant van een telefoonlijn dat zegt! Uiteindelijk komt er een andere arts, eentje die wél Duits spreekt. Hij is ervan overtuigd, dat het maagzuur is. Ik vertel hem dat het echt heel anders voelt, maar hij blijft bij zijn verhaal. Hij prikt bloed, want ze willen trombose uitsluiten, en de bloedlichaampjes controleren. Ze checken mijn longen en mijn bloeddruk (alles normaal) en geeft me een behoorlijke dosis Gaviscon. We moeten een half uurtje wachten op de uitslag van de bloedtest en als de positieve resultaten terugkomen, is inmiddels ook het vervelende gevoel gezakt. Dus toch maagzuur...hmmm.
Wel een beetje een enge versie dit :S
We worden netjes teruggebracht naar het hotel (gelukkig in een auto, niet weer met zwaailichten) en zijn gebroken...het in inmiddels half 2 's nachts.
Vriendlief gaat de volgende ochtend meteen voor me naar de apotheek (mijn held!! hij was zo fantastisch!!) om Gaviscon te halen. Die pillen neem ik niet meer :(
Inmiddels kan ik het gevoel herkennen en slingeren de flessen Gaviscon hier in huis en op kantoor rond. Tja, 't schijnt er allemaal bij te horen! :)
Inmiddels zijn de "spannende" controles bij de vk ook allemaal voorbij. Woensdag hebben we de laatste gehad: de groei echo! En wat was ons mannetje weer prachtig! Oogjes dicht, volle lippen, een prachtig hartje, niertjes, maagje, hersentjes en navelstreng. Zijn gewicht wordt nu geschat op zo'n 1847 gram en het geboortegewicht wordt geschat op ca. 3300 gram. Top, waar kan ik tekenen?!
Nu wordt het alleen oppassen met wat we zeggen. Tot nu toe hebben we volgehouden dat bij de 20 weken echo de beentjes gekruist waren en wij niks wisten. Nu kunnen we dat niet meer doen en wordt het steeds gevraagd...heel vervelend, maar tot nu toe hebben we ons nog niet versproken.
Nou dames, het is weer een langer verhaal dan gepland geworden, maar goed. Nog 3 weken werken en dan heeeeeeeerlijk met verlof, daar kijk ik naar uit!
Ik zet ook nog een foto van mijn bloemetjesgordijn-jurk op mijn profiel, precies 32 weken daar.
Hoop dat met jullie ladies alles goed gaat en alles naar wens!
Veel liefs
Spookje
reacties (0)