Het stormt

Het stormt buiten...het regent en het waait als een gek. Heerlijk! En zo stormachtig als het weer is, is ook mijn enthousiasme waarmee we ein-de-lijk zijn begonnen met het vertellen van ons grote nieuws!

Gisteravond hadden we onze termijnecho, spannend natuurlijk! Gelukkig heb ik mij de afgelopen weken zó anders gevoeld als tijdens de eerste keer, dat ik niet zo heel veel meer dan gezónde spanning voelde. Ik bedoel, ik ben misselijk en heb zo'n beetje om de dag een innige omhelzing met de porseleinen troon, ik heb heeeeeeel de ochtend honger en de pakjes liga, evergreen en crackers zijn bijna niet aan te slepen, koffie met vlagen wel en met vlagen niet en de sambal blijft de grote favoriet!

Onze VK is echt een superwijf. We zoenen en wensen elkaar het beste voor het nieuwe jaar en ze brengt me meteen goed nieuws door te zeggen dat de resultaten van mijn bloedonderzoek zijn teruggekomen en die helemaal goed zijn. Eigenlijk wel saai, zo niks te melden, maar nu weet ik wel eens welke bloedgroep ik heb, want dat wist ik eigenlijk niet :) "Kom", zegt ze, "we gaan meteen kijken!" en ze is nog bijna eerder bij het echo-apparaat dan ik! Na eerst die vieze koude smurrie op mijn buik te hebben gespoten gaan ze op zoek naar ons Spookje. 't Is heel even zoeken naar het hartje, wat er dit keer niet meer echt als een knipperlichtje uitziet, maar wat moeilijker te zien is. Maar eenmaal gevonden zien ook wij het heel duidelijk! En wat is ons Spook gegroeid! Van de 0.79cm van de vorige keer staan we nu op 4.66cm! En ik ben dus zelfs een dagje vooruit gezet! Die zag ik niet aankomen! Vandaag dus 11.3weken. (Krijg alleen die ene ticker niet goedgezet, die moet ik even opnieuw maken, maar die ander klopt hehehehe)

We zien een stukje ruggemerg, een stukje kaak, een hoofd, een lijfje en een handje. Zij het allemaal wat onduidelijk. En al helemaal geen leuke zwaai-echo, want die kleine luilak ligt gewoon te pitten! Wat volgens vriend-lief betekent dat hij nu al op hem lijkt.

Ik vraag of we het hartje ook kunnen horen, maar de VK zegt dat met het apparaatje wat zij heeft het vaak moeilijk zoeken is en waardoor mensen wat zenuwachtig worden. Dat doen ze dus meestal pas bij de volgende echo. Die staat overigens op 30 januari...weer een lange zit dus! Pffff! Maar het geeft niet, alles is goed en dat is belangrijker dan het horen van een hartje. Zien is geloven, zullen we maar zeggen! :) Ze zegt wel dat ik er rekening mee moet houden dat ik tzt een nieuwe piercing moet indoen. Geen probleem, dat is de eerste en enige aankoop die ik vorige keer gedaan heb: een zwangerschapspiercing! Een plastic staafje met een roze en een blauw bolletje eraan. Die ligt dus al klaar!

Eenmaal in de auto rijden we meteen naar 1 van mijn beste vriendinnetjes, om het goede nieuws te vertellen. (Mijn andere beste vriendinnetje weet het al, want bij haar heb ik Oud en Nieuw gevierd en ja, mijn reputatie op het gebied van drank en sigaretten gebood me eigenlijk het haar te vertellen, want zo'n hele avond aan de Spa Rood is anders gewoon niet te verklaren!) Ze is blij en we worden gefeliciteerd. Dan gaat mijn telefoon en ik zie dat het mijn broertje is. "Ja?" "En?" "Alles goed!" "Mooi, dat wilde ik even weten". Hij hangt op en nog geen 3 seconden later gaat weer de telefoon en is het weer mijn broertje. "Ja?" "Moet ik nou nog steeds mijn bek houden?" Ik zeg dat hij het aan zijn vrienden mag vertellen (behalve 1, want dat is weer mijn collega...om het geheel simpel te houden) en dat zijn vriendin haar moeder enzo mag bellen, met nog de stricte instructie erbij dat het nog niet op Facebook mag verschijnen. Er zijn natuurlijk nog wel een aantal mensen aan wie we dit zelf willen mededelen!

Dan bellen we op weg naar huis mijn moeder, die al in spanning bij de telefoon zat te wachten en helemaal door het dolle is. Ze is op vakantie en "vindt het jammer dat ze nog niet weet wat het is, want er zijn daar zoveel leuke babykleertjes"...haar heb ik maar de instructie gegeven dat ze nog niks mag kopen, want anders gaat het mens helemaal los... Vaderlief is natuurlijk ook heel blij met het goede nieuws.

Thuis gaan we beginnen met de telefoonrondes. Ik bel mijn tante en oom, een vriendin van mijn moeder, vriendinnen van mij en stuur nog een mail naar familie in de States met het bericht dat we niet naar die bruiloft eind juni kunnen komen...maar iig met een goede reden! Vriendlief belt zijn vrienden en zijn beste vriendin, die helemaal blij is dat ze "tante" wordt. Doodmoe, ook door een slechte vorige nacht, val ik tevreden in slaap.

Vandaag was mijn baas aan de beurt, die ietwat -niet heel blij- verrast reageerde. Maar eens kijken hoe we het op gaan lossen als hij me na de bevalling niet part-time wil laten werken...maar gelukkig is dat voor later zorg. Om een uurtje of 16.00 hebben we de Nieuwjaarsborrel en ga ik het mijn andere collega's vertellen...en anders verraadt mijn Spaatje Rood me wel :S

Verder een storm aan mails en sms'jes vandaag, zowel inkomend als uitgaand en langzaamaan breidt de kennis zich uit over onze vriendenkring. Best leuk!

Volgende week weer een spannende mijlpaal: de combinatietest.

Lieve dames, nog allemaal de beste wensen voor dit nieuwe jaar, vol gezondheid, geluk, baby's en luiers.

Liefs van Spookje