Hij komt, die lieve goede Sint

laden alles in bij het appartement en uit bij ons nieuwe huis. Heerlijk, van

die sterke mannen die alles sjouwen :) Normaliter ben ik er ook eentje van het sjouwen en aanpakken, maar helaas gaat
dat deze keer niet door. Ik draag wel wat dingen, maar van de zware dozen moet
ik afblijven.  Lastig is wel dat mijn ouders nog van niks weten en mij ook als een doordouwer kennen. Niet als iemand
die na een uurtje moet gaan zitten omdat ze moe is :S maar goed, ik gooi het op
slecht slapen (waar ik sowieso vaak last van heb) en een beetje verhuis-stress.
Je moet toch iets verzinnen, nietwaar? 

Genieten dus, van ons nieuwe huis en een paar dagen vrij om de boel

enigszins aan kant te krijgen. En van één van die dagen vrij maken we meteen

gebruik om naar de vk te gaan. Het is

eigenlijk nog veel te vroeg, maar omdat het natuurlijk vorige keer fout is

gegaan mag ik wat eerder komen dan normaal.

Onze
verloskundige, het is zo’n lieve schat. Ze herkende me meteen. “Wat fijn dat

jullie er weer zijn!” Dat vonden wij nou ook :)“We gaan meteen maar kijken”, zegt ze. En oh wat is het spannend! De afgelopen
weken zijn natuurlijk sowieso spannend geweest, want ja, het voelt wel anders
dan de eerste keer, maar helemaal zeker weten of het allemaal goed gaat doe je

het natuurlijk niet. Je moet maar afwachten.

Hij is voor groot en klein

voorzien van taai en marsepein.

En bergen, en bergen,

En bergen suikergoed,

Zo lekker, zo lekker,

Zo lekker en zo zoet

Anders dan
de eerste keer is dat ik dit keer last heb van misselijkheid…moet constant

zorgen dat ik iets in mijn maag heb, anders gaat het fout. Heb gelukkig nog

geen fysiek contact met de pot hoeven hebben en blijft het beperkt tot van die

vlagen.  Bizar is wel, hoe blij iemand
kan zijn, met zich misselijk voelen, want wat is het toch eigenlijk een
ellendig gevoel :S De koffie is helaas ook de deur uit. Gewone filterkoffie

gaat nog wel, maar de Nespresso op de zaak mag niet meer bij me in de buurt

komen… Mijn collega’s vragen iedere keer of ik ziek ben als ik weer thee haal

en af en toe brengt één van de jongens me nog wel een bakkie decaf, maar

stiekem zet ik het bekertje naast mijn computer en drink ik het niet op… Verder

merk ik dat ik weinig trek heb ik zoet. Ik gooi overal sambal op en heb trek in

vette happen. Kan iedere dag wel pizza of burgers eten, maar vandaag ben ik

braaf geweest met snijbonen , aardappeltjes en een kipburger (met sambal).

Gelukkig nog geen tekenen van augurken met slagroom….en al helemaal geen bergen suikergoed!

We gaan meteen
voor de inwendige echo, want met 7 weken 1 dag is het te klein om iets door

mijn buik te zien. Het duurt even en we krijgen het wel een beetje benauwd,

maar na een half minuutje zoeken zien we, vriendlief als eerste,  eindelijk ons kleine Spookje!

Zie wie klopt daar kind'ren,

Zie wie klopt daar kind'ren.

Zie wie klopt daar zachtjes op het scherm.

Het hartje
klopt!!  Wauw!  Ik begin te tranen en we knijpen in elkaars

handen. Wat een opluchting! De
verloskundige begint bijna mee te tranen met me en het is blijheid alom. Ze
print de echo uit (foto’s!) en ons Spookje is 0.79mm groot. Ze denkt dat ik nog

net geen 7 weken ben,  maar het is nog te klein om het met precisie te zeggen, dat doet ze de volgende keer (2 jan.). Dus
voorlopig houd ik het maar bij wat de computergestuurde berekeningen zeggen en
staat mijn ticker vandaag op 7.1 en moeten we nog 230 dagen wachten om die

kleine spruit in onze armen te houden.

De eerste
mijlpaal is geslaagd, Pakjesavond is voorbij, nu weer op naar het volgende

punt: het vertellen. We weten nog niet hoe of wanneer of waar, dus daar gaan we

de aankomende dagen onze hoofdjes over breken.

---

Dag Sinterklaasje dag dag

Dag dag Zwarte Piet