Afspraak uwv... *zucht*

Moet even wat frustratie kwijt hoor...

Omdat ik nog niet geheel aan het werk ben (nu een halve baan, vanaf volgende week 3/4^e) begon het uwv twee weken geleden een beetje lastig te doen. Tot dan toe had ik een aantal telefonische contacten gehad met eigenlijk wel een hele schappelijke dame, maar blijkbaar vonden ze het nodig om me nu ook in real-life te irriteren. Afgelopen dinsdag had ik een mooie act de présence moeten geven in het Nijmeegse. Waar? Juist ja, 60 kilometer en dik een uur rijden van mijn woonplaats af. Woon ik dan zo afgelegen dat er geen ander kantoor in de buurt zat? Tuurlijk niet, maar blijkbaar is een bezoek aan een kantoor dichterbij, zelfs na herhaaldelijke verzoeken van mij, een onmogelijke opgave om te organiseren voor het uwv.

Stom toevallig en zonder enige voorbedachte rade van mijn kant kon ik diezelfde dinsdag opeens terecht bij de gyn om te overleggen over het steeds aanhoudende vloeien. Helaas voor het uwv dus, maar een gesprek met de behandelend arts gaat voor. Omdat ik ooit wel netjes opgevoed ben, besloot ik braaf het uwv te bellen om de afspraak te verzetten. Na ruim twee uur naar de ingespreks-toon geluisterd te hebben, heb ik het maar opgegeven, het hoofdkantoor gebeld en aangegeven dat ik de afspraak wilde cancellen. Dat mocht, "geen probleem mevrouw, ik geef het door aan mijn collega in Nijmegen mevrouw". Helaas belde haar lieftallige collega uit Nijmegen me later weer op en bevuilde daarmee mijn voicemail. Het toontje waarmee ze insprak droop van de achterdocht en ik mocht me dit keer gaan verheugen op de afspraak van a.s vrijdag.

Vraag me niet waarom, maar ik heb daarna nogmaals een poging gedaan om die afspraak te cancellen of in ieder geval bij een ander kantoor plaats te laten vinden. Maandagmiddag geprobeerd, dinsdag de hele dag geprobeerd en ook woensdag nog vruchteloze pogingen gedaan om dan toch maar weer het hoofdkantoor te bellen om daar eindelijk iemand aan de lijn te krijgen. Mijn boodschap zou weer doorgegeven worden en ik zou teruggebeld worden. Dat werd de volgende dag ook gedaan, maar hoewel ik nu al zoveel keer te horen heb gekregen dat ze snappen dat het lastig om wéér mijn verhaal tegen een vreemde te moeten doen en dat ze begrijpen dat de afstand lastig is, kon ze niks voor me doen.

Nadat ik er voor mijn gevoel dus alles aan had gedaan om hier onderuit te komen, heb ik me er maar bij neergelegd en zou gaan. Ik moet namelijk eerlijk bekennen dat ik ondertussen bijna nieuwsgierig was geworden naar de instantie die tot nu toe de weinige vooroordelen die ik over ze had toch al werkelijkheid had laten worden. Vriendje meegenomen en op hoop van zegen naar Nijmegen. Helaas was de toon van het gesprek al na een van de eerste zinnen gezet: "U zit dus thuis na uw zwangerschapsverlof en zegt nog niet te kunnen werken" Pardon??? Als uwv-arts hoef je dus duidelijk je huiswerk niet te maken...

Na nog wat missers en belachelijke vragen van haar kant (“hoeveel dagen gaat uw zoontje naar de opvang?” Wat dóét dat er toe????) was het dan toch tijd voor een portie medelijden. Nadat ik uit frustratie en het oprakelen van alles, in huilen uit was gebarsten, vond ze het toch echt verstandig dat ik hulp bij het rouwen zou krijgen. “Nou mevrouw, ik kan hulp krijgen bij zowel maatschappelijk werk in het ziekenhuis als bij mijn eigen huisarts, maar ik heb ervoor gekozen om het op mijn manier een plekje te geven. Dat gaat me prima af, totdat een of andere tactloze hork de ene foute opmerking na de andere plaatst!” Ergens toch jammer, die opvoeding van mij… ik heb bovenstaande zin namelijk niet letterlijk naar haar hoofd gegooid, maar geloof dat mijn iets netter geformuleerde reactie ook wel duidelijk genoeg was!

Daarna wauwelde ze nog even door, maar op het moment dat ze onzin ging verkopen zoals “de wet hanteert regels (goh!) en dat volgens die regels mijn voortijdige beëindigde zwangerschap en overleden zoontje een "life event" was en de geestelijke gevolgen daarvan niks met mijn zwangerschap te maken hadden”, heb ik even ingegrepen. Ik heb haar duidelijk laten weten dat ik bekend was met de regels die zij hanteren (tnx lief BB-dinnetje!!!), maar die niet hoefde te horen. Dat mag ze mooi met mijn werkgever communiceren, daar hoeft ze ons niet mee te kwetsen. Prima dat zij zich krampachtig aan regeltjes wil houden, maar je bent toch een idioot als je twee rouwende mensen probeert te overtuigen van het idee dat het verliezen van ons kindje niks met mijn zwangerschap te maken heeft???

Stug probeerde ze het daarna nog op een andere manier uit te leggen, maar ze leek zelf volledig te verzanden in haar verhaal, er was geen touw meer aan vast te knopen. Je zou bijna zeggen dat we haar toch flink van de wijs hebben weten te brengen. Ze wist me nog wel te vertellen dat het vloeien toch wel tot de zwangerschap gerelateerde kwalen behoorde, en aan haar toon te horen mocht ik daar heel blij mee (of haar er heel dankbaar voor) zijn…?

De vragen die ik nog had (waarom kon dit niet telefonisch? Waarom kon ik niet naar een kantoor dichterbij?) hebben we maar laten zitten. Al op weg naar de auto lagen we beide in een deuk van het lachen, wat was dit een aanfluiting zeg! We hebben er maar even gezellig op een terrasje een kop koffie op gedronken en vol ongeloof het hele gesprek nogmaals langs laten komen. Daarna is vriendlief gaan werken en ben ik uitgebreid in Nijmegen gaan shoppen. Conclusie? Goed gekeurde shop-stad en erg goed geslaagd, dus bedankt uwv Nijmegen… !!! J