Wat een rot manier om te stoppen met borstvoeding…

Al bijna twee jaar geef ik met veel plezier borstvoeding. Nou ja, plezier… natuurlijk hebben we de nodige problemen gehad. Tranen van vermoeidheid heb ik gejankt toen er midden in de nacht voor de vijfde keer binnen twee uur wéér een beroep op mij, maar vooral mijn melk werd gedaan. De pijn die ik de eerste maand heb moeten verbijten vóórdat we erachter kwamen dat zijn tongriempje te kort was, waardoor ik diepe kloven op had gelopen omdat hij alleen via een pitbull-greep voldoende melk uit mijn borsten kon halen. Uiteraard werd dit gecombineerd met een flinke spruw-infectie. De schrik toen ik met flinke koorts en een pijnlijke borst wakker werd en een borstontsteking bleek te hebben. En toch… zelfs de soms vreemde blikken en rare opmerkingen als ik weer eens ging kolven op het werk en het pijnlijke voeden tijdens mijn twee helaas niet voldragen zwangerschappen, konden mij er niet van weerhouden om mijn zoontje mijn eigen melk te laten drinken.

Of het nou mijn moedergevoel was, mijn oerkracht of stomweg mijn enorme koppigheid en vastberadenheid, iets in mij had besloten dat ik gewoon borstvoeding wilde geven. Niks meer en niks minder. En terwijl ik in mijn kraamweek nog heb geroepen dat ik zou stoppen als ik weer ging werken, bleek ik alsmaar meer redenen te vinden om vooral niet te stoppen. Nooit zal ik de eerste voeding vergeten die ik zonder pijn heb gegeven, eindelijk kon ik er van genieten en vooral zien hoe mijn zoontje ervan genoot. Ik was zo trots toen ik besefte dat al die centimeters en kilo’s die mijn zoontje groeide, door mijn eigen melk kwam. Hoe dankbaar was ik dat ik hem mijn troostborst kon bieden toen hij wakker werd uit de narcose na een operatie vlak na zijn eerste verjaardag. Het voelde zo fijn om hem bij mij te laten drinken, alle keren dat hij ziek was en niks anders accepteerde dan mijn melk en ik smolt elke keer weer als mijn zoontje, ondertussen een stoere dreumes, aan de borst in slaap viel. Al die momenten hebben ervoor gezorgd dat de kwestie “stoppen” volledig naar de achtergrond verdween.

En nu zou ik dan toch moeten stoppen… Mijn lichaam heeft moeite om na de zwangerschap van 15 weken en vroeggeboorte van mijn zoontje Kellan weer in een ritme te komen en blijft maar vloeien. Mij is nu aangeraden om 10 dagen lang provera te slikken. Een hormoon om mijn cyclus weer op gang te helpen, maar hoogstwaarschijnlijk een dooddoener voor de borstvoeding… 10 dagen lang geen borstvoeding meer aanbieden aan mijn puberende dreumes, juist nu hij zo goed aan kan geven wat hij wil.  Hij wil namelijk niks of het tegenovergestelde van wat ik wil of iets anders onmogelijks. En na elke dag die vermoeiende strijd aangegaan te zijn met zichzelf en zijn omgeving, vindt hij niks zo lekker om even tot rust te komen aan de borst. Die wil hij dan weer wel. Maar hem dit tien dagen botweg weigeren, lijkt me een vreselijke manier om met het voeden te stoppen.

Natuurlijk, hij is al bijna twee. Hij heeft zijn zes maanden exclusieve borstvoeding al ruimschoots gehaald. Hij heeft al hard aan zijn immuunsysteem kunnen werken. Hij helpt al mee om het gemiddelde aantal maanden dat kinderen in Nederland borstvoeding krijgen omhoog te schroeven. Hij eet al maanden volledig met de pot mee, dus heeft mijn melk niet meer direct als voedingsmiddel nodig, enz., enz., enz. Maar hij wil overduidelijk zelf nog niet en datzelfde geldt voor mij. Niet op deze manier! Ik wil mijn, als prachtig ervaren, borstvoedingsperiode niet afsluiten met het wreed weigeren van de borst. Ik wil het beëindigen hiervan niet blijven associëren met de dood van Kellan!

Ik probeer nu dus moed te verzamelen om weer op mijn eigen lichaam te vertrouwen. De gynaecoloog voorziet gelukkig geen problemen. Er is geen restweefsel achtergebleven en ze maakt zich geen zorgen over de duur van het vloeien. Binnen twee cyclussen zal het vloeien vanzelf wel stoppen als ik geen medicatie wil. Ik hoop het ook, maar na bijna acht weken non-stop gevloeid te hebben is het erg moeilijk om te geloven dat het ooit echt stopt. Iedere dag nog word ik door mijn eigen lichaam geconfronteerd met de nasleep van de vroeggeboorte van Kellan. Dat is lichamelijk en geestelijk erg zwaar. Maar tóch nog niet zwaar genoeg om te stoppen. Ik wacht af en hoop…