Wat een dag...

Gisteren zou ik tussen 9 en 12 gebeld worden door het UWV, om te praten over hoe het nu met me gaat. Om kwart voor twaalf ging dan eindelijk de telefoon, maar geen UWV. Wél het telefoontje wat ik al een tijdje verwachte, maar eigenlijk niet wilde krijgen: iemand van het mortuarium... De man die ik aan de telefoon had vertelde mij dat ons kindje morgenochtend om 8.00 uur gecremeerd zou worden. Daarna wenste hij me nog heel lief veel sterkte met het verlies en het verwerken hiervan. We hebben er zelf voor gekozen om op de hoogte gebracht te worden als Kellan gecremeerd zou worden, maar om dat telefoontje dan ook daadwerkelijk te krijgen... Pffff, wat pittig!!!

Niet lang daarna (maar wél ruim na 12 uur...) belde ze dan toch van het UWV. Aan het dialect te horen had ik dezelde mevrouw als de vorige keer. Ik vertelde dat ik net het nieuws over Kellans crematie te horen had gekregen, dus dat het op dit moment niet zo goed met me ging. En zowaar... er werken dus toch ménsen bij het UWV, ze reageerde heel lief en zei dat haar telefoontje dus nu niet zo goed uitkwam en dat ze later nog eens zou bellen. Danku, dan kan ik nu weer rustig door met instorten...

's middags had ik de nacontrole bij de gyn, dus maar weer eens terug naar het WKZ. Raar idee hoor, de laatste keer dat ik daar was, was precies drie weken geleden en was ik net bevallen van Kellan. Even een paar traantjes wegslikken dus en door naar de wachtkamer. Na een tijdje werden we binnengeroepen bij de gyn en omdat ik nog steeds vloei, wilde ze voor de zekerheid een echo laten maken om te kijken of mijn baarmoeder nu helemaal schoon was. Ook weer even slikken... een echo laten maken terwijl je weet dat er geen kindje in je baarmoeder zit, niet mijn favoriete oefening! De echoscopiste bleef op een gegeven moment erg stil en bleef steeds naar hetzelfde stukje kijken, dus terwijl bij mij de paniek opliep, gaf mijn vriend voorzichtig aan "dat we de laatste tijd niet echt veel goede ervaringen hebben bij het stil worden van de echoscopiste"... "Oh, maar als zij stil was, was ze gewoon hard aan het werk", was haar antwoord. Jeetje... zég dat dan even...! Maargoed, we hebben dus ruim een kwartier naar mijn lege baarmoeder liggen staren en ben dus zeer uitgebreid doorgelicht. Conclusie: niks achtergebleven en alles zag er rustig uit. Als we willen, mogen we na mijn eerste ongesteldheid gewoon meteen weer zwanger worden. Wel fijn om te horen, tegen die tijd ook eens kijken of we daar dan alweer aan toe zijn.

Na die afspraak snel door naar huis en mijzelf klaar gemaakt voor een etentje met collega's. Stond mijn hoofd echt totaal niet naar, maar goed, knop om en stralen maar weer. Uiteindelijk was het natuurlijk wel erg gezellig, en werden we, zoals dat altijd het geval is (ontlopen kan je ze blijkbaar niet :P), weer eens bediend door een leerling van mij. Ze zal wel gedacht hebben... oh, hier wel een beetje leuk doen, maar geen les kunnen geven? Vage boel!

Na veel te laat mijn bed ingekropen te zijn en ook nog eens een midnight maaluurtje te hebben gehad, was de nacht voor zoonlief blijkbaar om 6 uur alweer afgelopen... Gaap! Veel te snel was het daarna 8 uur, wat een moeilijk tijdstip... We hebben twee kaarsjes aangedaan (eentje voor Kellan en eentje voor mijn eerste miskraam) en er een vlinderbroche bijgezet die ik van iemand had gekregen. Daarna keihard het liedje gedraaid dat wijzelf aan Kellan opgedragen hebben, en de tranen rijkelijk laten vloeien. Heel erg heftig, maar ook wel goed.  Heftig zal het nog wel een tijdje blijven, maar ik hoop dat ik door de crematie toch ook weer een stukje af kan sluiten.