Lege buik, vol hart
Wat is er idioot veel gebeurd in zo'n korte tijd: afgelopen maandag zijn we nog uit het ziekenhuis vertrokken met in ons hoofd alle twijfels rond het beindigen van de zwangerschap en gister, donderdag, is ons zoontje al geboren...
Maandagmiddag hebben we dan toch besloten om de zwangerschap af te breken. We kwamen steeds weer op hetzelfde uit: als ik de zwangerschap uit zou dragen, zou ik dat doen zodat ik later geen schuldgevoel zou hebben, maar ik vond dat ik dan niet een keuze had gemaakt in het belang van mijn kleine, maar oh zo gewenste kindje. Woensdag zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan voor nog een gesprek met de maatschappelijk werker. Omdat we onze keuze al gemaakt hadden, waren we daar vrij snel weer klaar. Daarna konden we meteen terecht bij een lieve verpleegster die al onze wensen rond de geboorte besprak. Zij had ook al de, door mij zo gevreesde, abortuspil klaargelegd, maar omdat we nog even langs de gyn moesten, stopte ze die nog in mijn dossier. Ook bij de gyn werd nog een en ander besproken en vlak voordat we daar klaar waren zei ze, zal ik nog even kijken hoe zijn darmpjes er nu uitzien?
Het is vast onmogelijk om te geloven dat je als moeder blij kan zijn als je ziet dat het hartje van je kindje niet meer klopt. Maar ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld. Zodra het echoapparaat aanging zag ik het al, tijdens de laatste echo's was het hartje altijd zo duidelijk te zien, en nu helemaal niks. Ons ukkie was al niet zo heel erg beweeglijk, maar het lag nu ook echt doodstil. Om helemaal duidelijkheid te krijgen werd er nog via een ander echo-apparaat gekeken, maar het hartje lag echt stil, en ook was er geen bloedstroom meer zichtbaar van en naar ons kindje. Wij hadden echt deze beslissing voor ons zoontje willen nemen, maar ik ben nog steeds zo opgelucht dat ons dappere kereltje het blijkbaar zelf ook al genoeg vond. Op dinsdagavond heb ik hem nog even flink voelen schoppen, wat ik al raar vond, want ik had al het idee dat zijn schopjes juist steeds zachter werden. Nu denk ik dat hij vlak daarna dus is overleden.
Die gruwelijke abortuspil heb ik gelukkig niet in hoeven nemen, en ik kon ook meteen de volgende dag ingeleid worden. Ik wilde dat ook meteen, want nu wilde ik ook alles achter de rug hebben, zodat ik ook echt met rouwen kon beginnen. Die nacht begon mijn baarmoeder al flink te krampen, dus blijkbaar was ook mijn lichaam er klaar mee. Om 10 uur kreeg ik de eerste pilletjes die de onsluiting op gang moesten brengen. Mijn baarmoeder bleef wel af en toe krampen, maar niet veel meer dan die nacht, en uiteindelijk schoot het die ochtend ook nog niet op. Om 13 uur kreeg ik de volgende lading, en nu bleef mijn baarmoeder aanhoudend krampen. Om 16 uur voelde ik dat de vliezen braken en nog geen halve minuut erna was ons zoontje, Kellan Finn, geboren.
We hebben meteen gekeken en op onze manier afscheid van Kellan genomen. Het voelde voor ons beide wel meteen dat dat niet echt Kellan was. Ons lieve ventje had twee dagen hiervoor al afscheid genomen van zijn lichaampje en zal voortaan verder leven in ons hart...
Diezelfde avond zijn we weer teruggegaan naar huis en hier begint alles langzaam maar zeker weer een beetje werkelijkheid te worden. Ik ben blij dat dit allemaal achter de rug is, maar af en toe voel ik al een randje verdriet doorkomen en dan weet ik weer dat ik nog heel wat een plaatsje moet gaan geven. Samen met mijn vriend en zoontje zullen we dit echt wel een goede plek kunnen geven en hier ooit weer met een mooi gevoel aan terug kunnen denken. Ik ben zwanger geweest van een heel erg dapper kereltje, ik heb de afgelopen week regelmatig gehoord dat artsen zich verbaasden over hoe lang dit kindje, met al zijn afwijkingen, zich nog in leven wist te houden. Ik zal Kellan dan wel nooit leren kennen, maar hij zal toch altijd bij ons zijn.
Het verbaast me elke keer weer hoe ontzettend lief en meelevend de mensen in onze omgeving zijn. Familie, vrienden, collega's, buren, de verloskundige, de huisarts, zelfs de directeur en de leidsters van de opvang van mijn zoontje leven mee. Deze aandacht in 'real life' vind ik erg fijn en belangrijk, maar ergens verwacht je deze dichtbije steun misschien ook stiekem wel. Maar dan jullie meiden... Ik heb er gewoon geen woorden voor! Tot aan de dag dat ik rotnieuws te horen kreeg bij de 12-weken echo, vond ik het al heerlijk om even lekker te klagen, tips uit te wisselen of gewoon even te horen hoe het met iedereen was. Maar na het rotnieuws en alle onzekere tijden heb ik zo verschrikkelijk veel lieve berichtjes gehad! Wat heeft me dat goed gedaan. Zowel meiden waar ik al een tijdje mee in dezelfde week zat, als meiden uit een volledig andere week die toevallig mijn verhaal hoorden. Bedankt lieverds, nu heb ik er even geen woorden voor...!
reacties (0)