Bedankt lieffies!
Hey lieverds, hier maar weer even een blogje, want ik voel me nu niet meer zo thuis om bij de weken te schrijven. Ik heb afgelopen weekend vooral veel gehuild en gepraat met mijn vriend, maar gelukkig ook nog kunnen lachen en genieten elkaar en van onze dreumes. We zitten met onze meningen gelukkig erg op een lijn, ook al hebben we op dit moment nog geen besluit genomen.
Door de huidige technieken en mogelijkheden weten we nu al in een heel vroeg stadium dat ons kindje een zeer lage levensverwachting heeft, of, zoals de gyn het ons omschreef, hij niet met het leven verenigbaar zal zijn. De keuze is nu aan ons of we iets met die kennis willen doen. Ik heb me alleen nog nooit eerder zó duidelijk beseft hoe verschrikkelijk onmenselijk deze keuze is.
We zien beide niet de voordelen van deze zwangerschap uitdragen. Natuurlijk hebben we dan een kans(je) dat we ons zoontje eventjes mogen leren kennen, maar doen we hem er zelf ook een plezier mee? Als ik kijk wat de doodsoorzaken van deze kindjes zijn lees ik "stoppen van de ademhaling, hartfalen, longproblemen", dat is toch ook geen manier om te sterven?
Als ik toch kies om de zwangerschap uit te dragen voorkom ik eigenlijk alleen maar een enorm schuldgevoel bij mezelf, wat ik zou krijgen als ik de zwangerschap af zou breken. Maar moet mijn schuldgevoel even zwaar wegen als het lijden van mijn zoontje, of kan en moet ik daar als volwassene en moeder boven staan?
Maar ja, de zwangerschap afbreken is dan wel waar we nu het meest voor voelen, maar het ook dóén, ik weet niet of ik dat kan. Ik krijg dan een pilletje mee naar huis wat de aanmaak van zwangerschapshormonen stopt, en dan word ik één of twee dagen later ingeleid. Maar ik zie me al zitten thuis: pilletje in de ene hand, glaasje water in de andere hand... Ik weet nu al dat mijn slikreflex op dat moment op vakantie is!
We zijn er dus echt nog niet uit, dat is ons in ieder geval wel duidelijk geworden. Vanmiddag hebben we weer een gesprek met de maatschappelijk werker, dus misschien dat zij ons verder kan helpen. Verder hebben we gisteravond ook besloten welke naam ons zoontje gaat krijgen, ook een fijn gevoel om het niet steeds maar over "ukkie" te hebben.
Eigenlijk wilde ik alleen maar even een blogje schrijven om jullie te bedanken voor jullie steun, medeleven en linkjes, maar toch weer een lange blog geworden. Maar dan nu toch... heel erg bedankt voor alles meiden!
Liefs, Josine
reacties (0)