Een baby in coronatijd

ik snap je helemaal. Het is gewoon een situatie om verdrietig van te worden. Je enige reden van een thuisbevalling is niet corona. De reden is dat nu bevallen in het ziekenhuis je enorme angst geeft. Er ook voor zorgt dat je dingen moet doen die je niet wil. Ja misschien wel door corona, maar dat maakt toch niet uit.

je hoeft ook niet altijd maar vrolijk en positief te zijn. Je mag ook echt wel hier verdrietig om zijn! Ik heb verder geen tips maar wel een dikke knuffel!

Ik ben begin april bevallen in België, met mondmasker. Ik heb voor de rest in het zh (behalve het mondmasker en een scan van de longen toen ik al weeën had) weinig van Corona gemerkt. Het kan zijn dat het aan mijn spoedkeizersnede lag, maar ik was eigenlijk blij dat er geen bezoek was. De enige die ik heb gemist zijn mijn ouders en dichte vrienden, maar zelfs dat was misschien te veel geweest na mijn bevalling (baby onder de lamp en moeite met het op gang krijgen bv - gewoon wennen aan de situatie slorpte al mijn energie op). Daarnaast hebben mijn ouders ondertussen wel de baby gezien. Met de versoepeling is het mogelijk, en we hebben elkaar gezien of 1,5 m afstand, buiten, zodat er veel minder risico is op besmetting - dit dus wel toen hij al 5 weken oud was, maar jij hoeft zo lang niet te wachten in principe. Ik spreek ook wel eens af op afstand in het park om mensen te zien en de baby te tonen. Het is idd helemaal niet als verwacht, het suckt, het is een teleurstelling. Ik ben ook enorm teleurgesteld. Veel courage!

Dit mag je best vinden en voelen. Het is ook niet leuk deze situatie.

Ik snap heel goed dat het heel verdrietig is om je droom in duigen te zien vallen. Helaas heb je nu ook alle tijd om daar over na te denken. Dat maakt het niet makkelijker.

Na de geboorte van onze eerste (veel te vroeg en 7 maanden IC) heb ik ook verdriet gehad van de gemiste kraamtijd. Ik had het zo graag anders gewild. En aan de andere kant, mijn meisje heeft het overleefd en dat is het belangrijkste.

Mij heeft dit opgeleverd dat ik daarna bij mijn drie andere zwangerschappen zoveel van de kraamtijd heb genoten. Dat alles wat niet “levensbedreigend” was en dat ik mijn baby gewoon gezond bij me kon hebben, was veel belangrijker dan alle kleine ongemakken. Denken aan de moeders die hun kind niet bij zich in een couveuse hebben liggen of, nog erger op een ic, kan misschien helpen te relativeren.

En eerlijk, een gewone kraamtijd kan ook heel zwaar en pittig zijn. Ik zeg nu wel eens; het is heel naar dat de opa’s en oma’s op afstand moeten blijven, maar voor de rust en slaap van de net nieuwe ouders is dit helemaal zo slecht nog niet. Fysiek is de overgang van net bevallen en borstvoeding geven en gebroken nachten echt heel zwaar. En ik vond visite ook altijd zo leuk, dat je toch te snel over je grenzen heen gaat en daardoor gesloopt was... En daardoor soms kraamvisite ook niet leuk meer was, doordat het echt heel intensief is. Dan ben je zo moe en op dat je de visite wel weg kunt kijken.

Zo kun je ook echt een hele unieke omgestorte band opbouwen met jullie drietjes. Nog een “voordeel”, je hebt veel minder last van ongevraagde adviezen waar je onzekerder van wordt, in een toch al onzekere fase van een eerste kindje.

Nog een “voordeel”: Als er al “familiair gezeur is” komt dat zoals bij begrafenissen, trouwerijen en ook geboortes heerlijk boven drijven. Lijkt me Corona-tijd voor de pasgeboren ouders ook een voordeel voor dat je daar minder last van hebt...

Ik ben een ras-optimist van nature, die genoeg ellende heeft meegemaakt, en altijd probeert het positieve van de dingen in te zien. Betekent niet dat je verdriet er niet mag zijn, maar ik heb zelfmedelijden altijd proberen te vermijden. Heel enkel kwam het even op, maar dan voelde ik me daar zo beroerd door, dat ik dat met mijn positiviteit heel gauw de kop in drukte.

Heel veel sterkte en ik wens je een fantastische tijd toe. Vertrouw er op dat zodra je kindje geboren is, je kindje het allerbelangrijkste is, en dat het delen met andere (wat je nu zo graag wilt) minder belangrijk gaat worden dan nu.

Sterkte en dikke knuffel!

Ik kan mij jouw gevoel heel goed voorstellen, je bedenkt hoe het zal zijn om jullie geluk, jullie prachtige kindje aan iedereen live te laten zien en het geluk te delen en dat alles valt in duigen. Tuurlijk mag je daardoor teleurgesteld zijn, verdrietig en boos.

Ik denk dat sowieso het eerste echte contact van jouw ouders en jullie kleintje sowieso bijzonder moment zal zijn, net na de geboorte of wat langer daarna. Probeer je zelf er bij neer te leggen en toch nog te genieten van je zwangerschap en voorbereiding op de bevalling.

En de eerste paar dagen samen in een coconnetje is nog niet zo vervelend, de drukte komt vanzelf wel!

Liefs!

Ik snap enorm je teleurstelling. Je had je bevalling en kraamperiode heel anders voorgesteld. Maar weet je, je weet wat komen gaat en waar je eventueel rekening mee moet houden. Huil even uit en stel je op de nieuwe situatie in. Probeer creatief te zijn in het ontvangen van kraamvisite (of raamvisite). Zoals O. hierover toch terecht opmerkt, het is zoals het is. Je kan de situatie niet veranderen, je hebt er geen invloed op. Probeer dat los te laten. Het is zonde als je hierom geheel terneergeslagen gaat bevallen. Probeer er toch wat moois van te maken straks. Bedenk ook, zes weken is nog ver weg. Wellicht zijn er tegen die tijd weer wat regeltjes versoepeld.

Wat een eerlijk verhaal. Ik begrijp de teleurstelling (het helpt je in deze alleen niet, het is nu eenmaal zo).

Je kan het ook zo zien. Mensen gaan misschien wel extra moeite voor je doen.

Ik ben met mijn kids een uur in de auto gaan zitten (en uur terug), om door het raam de kleine van mijn vriendin te zien! Het was maar 2 minuten, maar het was het waard! Niet hoe we het wilden, maar blijk van liefde en interesse was er wel

Ik begrijp al je zorgen en gevoelens. Ik ben zelf 6 weken geleden bevallen en had voor de bevalling dezelfde stress, het was onduidelijk/ afwachten of mijn vriend wel mocht blijven na de bevalling en aangezien ik in het buitenland woon, wilde ik echt niet 3 dagen alleen in het ziekenhuis moeten blijven. Daarnaast was al snel duidelijk dat onze familie die gepland had te komen voor de kraamweek om te helpen en hun kleindochter te bewonderen, niet konden komen. Het was voor mii vooral al het onbekende en het ‘zo anders dan gepland’. Eenmaal in het ziekenhuis was ik daar niet meer zo mee bezig. Dat mondkapje deed ik ondertussen niet meer consequent op als de zorgverleners de kamer binnen kwamen want bevallen met dat ding is stom, dat snappen zij ook (verschilt mogelijk wel per persoon gaf ze aan). Uiteindelijk mocht mijn vriend blijven (in quarantaine op de ziekenhuiskamer met mii) en zijn we zelfs een dagje extra gebleven, terwijl ik van te voren zei zo snel mogelijk en als het kon eerder naar huis te willen. Ja, ik heb echt een heleboel gehuild die eerste dagen/ weken dat ik het allemaal niet live kon delen met mijn ouders, maar het is echt waar. Ik geniet ook heel erg van het met zijn drietjes kunnen wennen aan ons nieuwe leven zonder iets te moeten, hele dag in pyjama te kunnen lopen, het huis even in chaos te kunnen laten want er komt toch niemand langs. Mijn dochter is nu 6 weken en alleen de verloskundige en kinderarts hebben haar gezien, de rest via de telefoon. Zij is er echt niet minder belangrijk door, met mijn ouders doe ik elke dag videobellen. Niemand heeft om deze situatie gevraagd, maar we zullen het ermee moeten doen. Daarnaast, als jij het aandurft om je ouders of familie op bezoek te laten komen thuis, houdt niemand je tegen. Sorry, lang verhaal kort: voor mij was het een soort rouw en afscheid nemen van het beeld dat ik had en hoe ik het gewild had, maar achteraf is dit helemaal niet zo verkeerd of zo erg. En.. cliché misschien, maar je hebt ook niet zoveel tijd meer om je er heel erg druk over te maken na de bevalling 😉

Ik ben ook van België en je kan hier gerust thuis bevallen als je dat wilt, ik zou niet weten waarom dat niet gaat bij jou? Ook kan je, als je toch liever in ziekenhuis bevalt, kiezen om poliklinisch te bevallen en dus naar huis te gaan zodra alles goed is qua hoe jij en de baby zijn. Regel sowieso een vroedvrouw aan huis en informeer je voor kraamzorg. Zij kunnen ook allebei helpen als je borstvoeding wilt geven.

Ik zou je echt nog eens verdiepen in de mogelijkheden want die zijn er echt!

Veel succes ermee en ik hoop dat je iets vindt waar jij je fijn bij voelt 😘

Ugh ! Ik heb ZO met jullie te doen. Ik ben dus vorig jaar augustus bevallen en ik denk er regelmatig aan hoe VRESELIJK ik het zou vinden als deze situatie toen was ..

Hier is het “gelukkig” wel gebruikelijk om thuis te bevallen ook al was dat niet (vooral mijn vriend) wat we wilden. (Toch gebeurd overigens, dochter was veel te snel. Zonder enige begeleiding bevallen haha! 😅)

Ik hoop dat het over 6 weken weer een stukje beter is voor jullie en dat jullie ouders lekker kunnen komen kijken en knuffelen met jullie wonder .

Liefs !

Tja, ik snap de teleurstelling maar alles rondom je kraamtijd en bevalling valt niet te plannen. Ik beviel niet in coronatijd maar mijn baby kwam uiteindelijk met een keizersnede en moest onverwachts naar de neonatologie voor een week. Zijn eigen broertje mocht hem niet eens zien. Heel erg verdrietig en totaal niet wat je hoopt maar het was nou eenmaal zo. Bij de eerste was ik na één nacht ziekenhuis weer thuis maar moest ik in mijn kraamweek nog drie keer naar het ziekenhuis voor onderzoeken van de kleine en voor mezelf. Ook geen relaxte kraamtijd.

Maar eenmaal thuis bepaal jij weer wat er gebeurd en keert de rust ook snel weer terug en kan je het indelen zoals jij dat graag wilt.

Succes straks. Hopelijk valt het straks toch allemaal mee.

Ooh ik begrijp dat je je zo voelt!

Ik woon ook in België en ik had de mogelijkheid om poliklinisch te bevallen in het ziekenhuis. Een beetje zoals het in Nederland meestal gaat: Bevallen en als het met moeder en kind goed gaat, dan meteen naar huis. Is dat geen optie voor jou? De enige voorwaarde is dat je dan zeker een zelfstandige vroedvrouw hebt die je de eerste dagen komt verzorgen en helpen met de baby. En eenmaal thuis kun je je ouders en schoonouders (mits ze niet ziek zijn) gewoon laten komen?