Zwanger en omgaan met verlies

Gisterenochtend stonden mijn ouders ondanks het corona-omgangsverbod hier aan de deur.
Ik zag dadelijk aan hun gezichten dat er iets ferm mis was. 'Saar, Jan, ga eens effe zitten.' Ik dacht dat mijn broer, die aan in het weekend een beetje ziek was, was opgenomen in het ziekenhuis met corona.

En toen kwam het harde, totaal onverwachte nieuws dat mijn 53-jarige nonkel, die in Spanje woont en relatief gezond was, overleden is. Ondanks dat mijn familie gescheiden is door 2000km afstand hebben we toch een hechte band.
Normaal zouden we meteen naar Zaventem of Eindhoven gereden zijn en op het eerste vliegtuig gesprongen zijn, maar door de coronacrisis zijn de grenzen toe, dus we kunnen het land niet uit.

Ook Spanje is volledig in lockdown, wat betekent dat er geeneens een deftige afscheidsviering gaat zijn. Hij wordt gecremeerd en dat was het dan. Mijn nonkel was gescheiden en laat twee kinderen na, beide jonge twintigers. Mijn tante, de zus van papa en nonkel, staat er daar alleen voor om alles te regelen en dat in combinatie met dat we niet op een menswaardige manier afscheid kunnen nemen valt me bijzonder zwaar.
Ondertussen ben ik ruim 25 weken zwanger. Mijn ouders zeggen dat ik me kalm moet houden, omdat stress niet goed is voor de baby. Normaal gezien zouden we in het najaar hem naar Spanje gaan, zodat zijn Spaanse familie hem kan ontmoeten. Ik weet dat mijn nonkel heel blij was met de komst van en nieuw neefje.

De ganse dag word ik verteerd door verdriet, maar tegelijk ook angst om de gezondheid van de baby.

Hoe ga ik hier in godsnaam mee om?