Terugplaatsing

Terugplaatsing, ik heb geen idee hoe het hoort te voelen of hoe het niet hoort te voelen… De eerste keer, veel te spannend voor mij. Ik hoop en twijfel en denk er vooral over na hoe ik daar ga raken met een volle blaas. Ik ben nogal een routine persoon; onderweg naar het ziekenhuis merk ik iedere keer opnieuw tegen dat ik er bijna ben,  ik wel heel dringend moet gaan plassen, steeds naar dezelfde blok toiletten en vervolgens naar de afdeling fertiliteit. Mijn routine, en die werkt. Tot er aan de telefoon wordt gezegd volle blaas, oh ow (klein paniek momentje in mijn hoofd want wat als alles mislukt omdat mijn blaas leeg is?).

Eveneens de eerste keer dat mijn vriend erbij is. Normaal ga ik voor de bloedafnames en echo’s alleen. Enkel bij de PU is hij er dan, maar hij wacht op de kamer tot ik terug gebracht wordt, zo hoort het in het ziekenhuis waar wij gaan. Het heeft iets gênant, maar ook grappigs voor ons allebei en we lachen wel steeds naar elkaar. Al doet hij zijn best om mij niet te zenuwachtig te maken. De flauwe  humor tussen ons houdt mij ook kalm. Na een tien minuutjes wandelen we de transferruimte weer buiten. Wat viel dit goed mee. Maar ook zo spannend. Het idee dat we onze eskimo nu zelf bij ons hebben.

Mijn lichaam gaat opeens in een of andere super alerte modus, ieder mini gevoeltje in mijn buik merk ik op. Maar is dit goed of net slecht? En hoe hoort het te voelen? (Wie hier antwoorden op heeft; gelieve een reactie achter te laten)

Het idee dat het misschien eindelijk zover is en misschien wel gelukt is, laat mij zweven. Al besef ik dat de kans niet al te groot is en ben ik anderzijds ook gewoon klaar om opnieuw te starten met de hormonen.

Lieve eskimo, hopelijk lukt het, hopelijk kunnen we jou ontmoeten. Wachten tot we kunnen testen, laat me nog maar wat zweven :).