Blijven hopen:). Sinds een tien dagen hebben wij de bevestiging dat er één embryootje geschikt is voor terugplaatsing. Spannend, want dit is de eerste keer dat er ééntje geschikt is. Meteen werd mijn cyclus opgevolgd en slaan de zenuwen wat toe. Want wat gaat er nu allemaal gebeuren en hoe, en wanneer ? 101 vragen en bij elk antwoord dat ik krijg lijkt er gewoon een nieuwe vraag rond te slingeren. Enkele dagen geleden zag ik mijn kans, de vraag die mij het meest bezig hield; Hoe groot is de kans dat dit lukt? Anders geformuleerd; ik wil erin geloven, maar ben zo bang om teleurgesteld te worden, ik wil mezelf beschermen tegen de gigantische dip waarin ik ga vallen als het niet lukt. Tussen de 25% en de 33%, maar ik mag zeker hopen want er is een goede kans. Als het mislukt val ik hoe dan ook terug in een dipje. Dankzij de vroedvrouw stap ik terug vol hoop naar buiten. Ze heeft gelijk.
Momenteel lijkt alles goed en zal over een aantal dagen het embryootje teruggeplaatst kunnen worden. Ik kijk er enorm naar uit. Hopelijk gaat dit van de eerste keer goed. En anders ben ik klaar om volgende maand opnieuw te starten met de hormoonbehandeling.
Mijn hart maakt een klein sprongetje iedere keer mijn vriend iets zegt dat hij graag later samen met ons kindje zou willen doen. Net vroeg hij mij nog eens; “ als het een jongen wordt, gaan we hem toch *** noemen hé?”(We hebben al bijna een jaar een jongensnaam en een meisjesnaam die we beide heel mooi vinden…) Hij heeft er geen idee van hoe gelukkig ik er van wordt als hij zo een dingen zegt. Dagelijks zijn we hiermee bezig en hoewel het meer op een obsessie lijkt dan enkel een droom, ik wordt hier zo gelukkig van en het geeft mij ook zoveel moed om elke keer weer verder te doen.
Lieve eskimo doe het aub goed, want wij zien het wel meer dan honderd procent zitten met jou.
Ik doe mijn best om mijn roze bril op te houden en hier helemaal voor te gaan. Ik geloof erin :)
reacties (4)