Het is juli!!! Roept mijn dochter vanmorgen door het huis! Waarom ze zo blij is weet ik wanneer ze mij verteld dat ze hulpje is vandaag. Helemaal uitgerekend en uitgedacht dat ze vandaag aan de beurt is om de juf te helpen, mar belangrijker vam dit alles: het is een nieuwe maand en dus mag ze ook het maandkaartje veranderen in de klas. Hoe gelukoig zij de dag begint, des te confronterender begint mijn dag. Een jaar geleden hadden we nog zoveel hoop! Een jaar geleden waren we in afwachting van de terugplaatsing van onze enige cryo. En jawel hoor... op 3 juli was de dag en werd ons kleine minimensje, onze cryo van 5 dagen, teruggeplaatst. 8 dagen later een positieve test, naast heel veel blijdschap ook heel veel ongeloof. Zou het ons echt gegund zijn zonder al te veel medische handelingen en bezoeken aan de arts? Zou zwanger worden écht zo makkelijk kunnen zijn? De dagen gingen voorbij, vol ongeloof bleef ik testen. Wat is het magisch om dat teststreepje te zien ontstaan en donkerder te zien worden. Tot de ene dag dat ons kleintje ons verliet. Veel te vroeg, met bijna 6 weken zwangerschap. Wat een pijn en wat een verdriet... Zwanger worden kan toch niet zo makkelijk zijn. Na nog eens twee mislukte icsi's staan we waar we nu staan. Naast de zijlijn met een enorme kinderwens voor ons derde wereldwondertje. Nog steeds verslagen, kapot van verdriet. Onlangs een bezoek gebracht bij de huisarts, ik kan het niet meer allemaal alleen. De wens is zo sterk, de confrontatie iedere dag in het leven is zo groot. Sommigen begrijpen mij, anderen vragen zich hardop af waarom het zoveel doet omdat er al een 'koningskoppel' rondloopt. Blijkbaar moet je klaar zijm als je een jongen en een meid hebt. En begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar voor onze twee wondertjes. Maar de wens is zo sterk, die kan ik niet aan de kant geschoven krijgen.
reacties (0)