Hoe het hier nu gaat is moeilijk op papier te zetten. Het ene moment zit ik vol energie en kan ik de hele wereld aan en genieten van alles wat ik wel heb. Op het andere moment schop ik tegen alles wat ik tegenkom, slik ik mijn tranen weg of laat ze gaan en fantaseer ik over hoe ons leven nu anders loopt en gaat lopen. Gister was de uitgerekende datum van ons vlindertje, vanaf gister had ons derde kindje geboren 'moeten' worden. Of was ons derde kindje er intussen al geweest, net als grote zus, die een dagje eerder kwam. Of had het nog in mijn buik gezeten, net als grote broer, die pas na de 41 weken wilde komen. Wat heb ik tegen de eigenlijke, uitgerekende dag opgezien en wat ben ik blij dat dé datum nu voorbij is. Ons vlinderkindje zal ik nooit vergeten, het was zo enorm welkom in ons gezin!
Vandaag hadden we het evaluatiegesprek in mck. De arts was zeer ontevreden over de opbrengst en resultaten van de twee icsi's. De respons was slechter dan 5 jaar geleden, wat raar was volgens haar. Schijnbaar verbetert PCOS normaliter naarmate de jaren verstrijken. Bij mij lijkt het juist te verergeren, wat zeer ongunstig is en dus ook is geweest en gebleken. De kwaliteit van de eicellen verslechterd door de PCOS, wat zorgt voor de slechte rijping. Ze leefde zo enorm met ons mee dat ze ter plekke het lab heeft geinformeerd of er bij mck zelf in de opslag wellicht nog door andere clienten afgestane units beschikbaar waren gekonen van onze Deense donor. De kans was klein, maar ik kreeg voor even nog wat hoop. Maar helaas, door de verandering in regelgeving hebben ze afgestane units niet meer bewaard. De kans was uiteraard nihil, maar wat zou het mij gelukkig gemaakt hebben.
We hebben ons wel op de wachtlijst gezet van hun eigen spermabank. Mochten we besluiten om wel voor een andere donor te kiezen, staan we op de wachtlijst van inmiddels 1,5 jaar. Helaas word ik er niet jonger op, en aangezien mijn eicellen duidelijk in kwaliteit verslechterd zijn, durf ik niet te zeggen of we daarop willen en kunnen wachten. Ik zou dan bijna 35 jaar zijn als we gekoppeld worden aan een donor. Voor nu zit ik nog in een rouwproces, maar ik probeer hoop te houden voor de toekomst. De mogelijkheid om genetisch onze kinderen voltallig broer en zus te laten zijn is nu dan wel onmogelijk. Maar als we besluiten om af te stappen van dit 'ideaal', en dan bedoel ik dus de genetische verwantschap tussen onze kinderen, is er misschien nog wel een kans op invulling van onze kinderwens. Voor nu pakken we rust, proberen we ons staande te houden en te dealen met het gemis, rouwen we, maar proberen we vooral kracht te halen uit de kleine lichtpuntjes en het geluk dat we wel hebben. We genieten van onze twee schatjes, het waren al onze wereldwondertjes, maar na alles en na de strijd met negatieve uitkomst, beseffen we weer opnieuw en des te meer hoe erg we geboft hebben!
reacties (0)