Het is over en uit...

Het voelt alsof ik voor de tweede keer de grond onder mijn voeten voel wegschuiven. Diep naar de afgrond. 5 augustus 2011, ik vergeet de datum nooit meer. Géén zaadcellen gevonden. Verbouwereerd hoorde we bijna niets van wat de gynaecoloog nog vertelde. Alleen die drie woorden galmde na 'geen zaad gevonden'. We stapten in de rollercoaster, er werden onderzoeken gedaan. Niets, écht niets. Mutatie of erfelijke aanleg in het DNA zorgde ervoor dat er geen zaadcellen aangemaakt werden.
Precies een jaar later, 5 augustus 2012, 2 jaar na het stoppen met de pil, hadden we de zo gewenste positieve test in handen.
Op 14 april 2013 werd onze prinses geboren. Het duurde even voordat ik mij echt haar moeder voelde. Soort bindingsangst ofzo, geen idee hoe ik het noemen moet, maar die vreemde ogen die mij aankeken... waren die van mij of van de onbekende donor?
Vlak voor haar eerste verjaardag, maart 2014 en een aantal gesprekken bij de huisartsondersteuner verder, meldden wij ons weer bij mck. We wensen een brusje voor M.adeé. Al snel blijkt dat de donor gestopt is. We moeten het doen met de voorraad, 5 rietjes, die we nog hebben. Na twee mislukte inseminaties en een afgebroken poging vanwege overstimulatie, besluiten we verder te gaan met icsi. Icsi vergroot onze kansen. En met succes, de eerste icsi is geslaagd! We zijn opnieuw in verwachting. Dan, met 5,5 week een enorme bloeding. Miskraam? Een week later en een week in angst verder mogen we komen voor een echo. Onze teruggeplaatste embryo heeft zich gedeeld voor innesteling waardoor ik zwanger was van een tweeling. Met vreugde en verdriet gaan we weer weg. Zwanger van 1, maar een miskraam van de ander. Op 3 juni 2015 wordt onze zoon M.aeven geboren. En dan is het daar weer, onze hernieuwde kinderwens. Nog eenmaal het geluk... Naïef stap ik erin. Nog 1 cryo en 2 rietjes. Dat kan alleen maar slagen, onze zoon is toch van de eerste terugplaatsing. Omdat we enigzins het verwende idee hebben dat we de komst van de derde wel even kunnen plannen, bel ik 2 januari 2018 naar mck voor een nieuwe intake. 3 juli wachten we in de ochtend af of onze cryo goed ontdooit. Dat doet hij en ruim een week later test ik positief! Zo simpel kan het dus ook, zo gemakkelijk kan zwanger worden zijn. Maar dan... bijna 6 weken zwanger verlies ik bloed. Een miskraam... nog twee icsi behandelingen volgen. Met alleen maar tegenslagen kabbelen we door. Totdat we op het punt zijn waar we nu staan: het zaad is op, ook in Denemarken is er geen voorraad meer. We zijn verslagen, terug in het verleden. Wéér geen zaad...

Een hernieuwde kinderwens die niet in vervulling gaat doet pijn. Héél veel pijn.