Baksteen in mijn maag

S. is alweer 2 maanden! Aan het begin van deze week had hij kennelijk een sprongetje. Hij bleef maar huilen en ik had er mijn handen vol aan. Ik wist me even geen raad! Het heeft twee dagen geduurd en de rust is wedergekeerd.

Volgende week is mijn laatste verlofweek. Daarna moet ik weer aan de slag. Hoewel ik het enorm naar mijn zin heb op mijn werk, zie ik er nu ineens zo tegenop om weer te gaan werken! En niet vanwege het werk, maar om mijn kleine ventje weg te moeten brengen. Ik word er helemaal jankerig van. Ik vind hem nog zo klein! Ik heb nog helemaal  niet het gevoel dat we er klaar voor zijn en dat ik hem echt helemaal heb leren kennen. Ik zit nog zo vol in dat leren kennen proces! Mijn dochter was destijds 6 weken te vroeg geboren en had ik ook nog eens 2 weken vakantie opgenomen. Totaal had ik dus 18 weken samen met haar doorgebracht voor ik haar voor het eerst naar de opvang bracht. Natuurlijk vond ik het toen spannend, maar ik had ook wel zin om weer aan de slag te gaan.

Met S. heb ik er nu pas 9 weken samen opzitten.  Ik krijg er gewoon telkens een brok van in mijn keel en voel me echt een beetje wanhopig worden. Ja, daar komen ze alweer, de waterlanders, terwijl ik dit zit te typen. Naast me aan tafel zit mijn driejarige dochter M. in haar prinsessenboek te kleuren terwijl ze liedjes zingt. “Ik ga zo weer verder tekenen, ik moet eerst even poepen!”, roept ze. En rent zelfstandig naar de wc.

 Op de grond staat de wipstoel met baby S. die zijn vingertjes heeft ontdekt. Een speentje wil hij niet meer, zijn duimpje smaakt ineens veel lekkerder. Soms heeft hij moeite zijn duimpje te vinden. “Duimpje! Duimpjeeeeeeee!”, schreeuwt hij dan boos in babytaal. Maar dan verschijnt ineens weer zijn lekkere duimpje in zijn vizier en hapt hij gretig naar zijn eigen handje. Soms stopt hij zo gretig de duim in zijn mond dat hij er even van moet kokhalzen. Hij ligt zo tevreden te trappelen, dat hij zijn sokjes telkens uittrappelt.

Als ik naar hem kijk en ik besef dat ik hem binnenkort echt weg moet brengen krijg ik acuut een baksteen in mijn maag. Ook al breng ik zijn grote zus al drie jaar naar alle tevredenheid naar hetzelfde kinderdagverblijf. Ik snuit nog een keer mijn neus . Nog een hele week samen, ik moet er maar van proberen te genieten!
Riekes