Geen lekker kindje

Hoi allemaal,
S. is alweer 6 weken oud. Wat gaat de tijd super snel. Het gaat echt heel goed met ons. Ik ben apentrots op onze zoon. Hij kijkt al een paar weekjes heel helder uit zijn oogjes. Hij is de hele tijd om zich heen aan het kijken, houdt alles in de gaten. Met lieve geluidjes probeert hij mijn aandacht te trekken. "Ui! Hui!", hoor ik dan zachtjes. En als ik kijk, dan krijg ik een lief lachje en is hij even stil. En dan houden we een heel gesprek door elkaar heen. Want S. babbelt alleen als ik dat ook doe. "Aaah. Uugrgggh. Ui hui hui.", zegt hij dan, met omhoog gekrulde mondhoekjes.

De schilderijen aan de muur vind hij prachtig. Zijn hoofd draait de hele tijd daar naar toe. Als ik hem terug in de box leg wordt hij boos. De box is nu al saai. Liever zit hij op de grond in zijn wipstoel. Aandachtig volgt hij elke stap van grote zus M. En als zij er dan naast komt zitten om boekjes voor te lezen, dan is het feest compleet. Ik merk duidelijk dat S. entertainment wil. Hij wil actie! De laatste dagen huilt hij dan ook veel van eenzaamheid. Als hij dan opgepakt wordt en betrokken wordt bij wat de rest van het gezin doet, is hij weer een blije baby. Het liefst houdt hij zijn hoofdje zelf rechtop, met zijn sterke nekje. En hij houdt dan iedereen in de gaten.

Onze dochter M. heeft het nog steeds een beetje moeilijk op het moment. Ik merk wel dat ze echt van haar broertje begint te houden. Ze wil hem graag knuffelen en doet zo haar best om lief te zijn.
Toen ik pas een grapje maakte dat we haar broertje ook nog om konden ruilen voor het pasgeboren dochtertje van een vriendin, vond ze dat erg grappig. Ze ging er helemaal in mee. Die vriendin kreeg dan S. en wij kregen de meisjesbaby. Maar toen ik het spelletje wat te serieus meespeelde, betrok haar gezichtje. "Nee, hè? We gaan niet echt S. ruilen, hè?", zei ze met een lichte paniek in haar oogjes. Het was prachtig om te zien dat ze toch wel een beetje opgelucht was, ook al had ze heus wel door dat het een spelletje was van mij.

Maar dat ze het nog steeds moeilijk vindt merk ik aan kleine dingetjes. Nachtmerries. In zichzelf gekeerd zijn.  Zo ken ik haar niet. Ze is bleek en heeft wallen onder haar oogjes. Ze slaapt slecht. Niet alleen omdat ze wakker wordt van haar huilende broertje. Maar ook omdat ik merk dat ze ligt te tobben over van alles en nog wat.

Zo vertelden mijn man en ik haar pas over de dieren die in Afrika wonen. Dat die dieren geen hekje hebben, maar dat die daar echt wonen! En dat papa en mama een keertje echte leeuwen hebben gezien in Afrika. Een paar dagen later vertelde ik haar dat we als het volgende week lekker weer is we met zijn allen naar de dierentuin gaan.
- "Zijn daar ook leeuwen?"
-"Ja, daar zijn ook leeuwen!"
-  "Ik wil niet naar de dierentuin!"
- "Waar wil je dan naar toe?"
- "Naar de kinderboerderij!"
- "Maar daar gaan we al bijna elke week naar toe. Waarom wil je niet naar de dierentuin, dat vind je toch altijd zo leuk?"
- "Maar de leeuwen hebben daar geen hekje!", begon ze ineens te snikken.

Dan breekt mijn moederhart. Wat gaat er allemaal in dat koppie om? Ze is zo aan het nadenken over dingetjes. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat zelfs al zouden de leeuwen geen hekje hebben, ze haar toch niet zouden op eten. Omdat leeuwen mensen vies vinden. Ik deed net of ik aan haar voet likte en zei met een opgetrokken neus: "Bah! Dit is helemaal geen lekker kindje!" Ze bescheurde het van het lachen. De hele dag bleef ze maar in lachen uitbarsten en zei telkens weer proestend: "En dan komt de leeuw en die zegt: Jij ben helemaal geen lekker kindje! Hihihihi!"
Veel liefs!
Riekes