Slapen als een os

Hoi BB-dinnen,
Gisteren - na advies gevraagd te hebben aan jullie, dankjulliewel lieverds! - heb ik besloten mijn chef op te bellen en eerlijk te vertellen wat er aan de hand was. Zij is een lekker praktisch no nonsense mens zonder kinderen, die oplossingsgericht denkt als een vent, maar meelevend kan reageren als een vrouw.
En dat is ook precies wat ze deed. In eerste instantie reageerde ze heel vrolijk, want het is immers toch ook leuk nieuws dat ik weer zwanger ben. Dat was ikzelf door alle zelfmedelijden ook even vergeten.
Ze begon meteen alle werkzaamheden met me door te nemen, zodat mijn collegaatjes het verder op konden pikken. Stress is momenteel natuurlijk het allerslechtste, dus rust jij nu maar lekker uit, dan bellen we aan het einde van de week nog wel even, zei ze, na nog wat geruststellende dingen gezegt te hebben.

Een enorme last viel gisteren van me af, ik voelde me zo opgelucht!

Gisterenochtend ben ik de hele tijd in de weer geweest met mijn dochtertje die naar de huisarts moest. Daarna thee wezen drinken bij een vriendin om mijn hele verhaal kwijt te kunnen. Tegen de tijd dat ik weer thuis kwam, met mijn leidinggegevende aan de telefoon gezeten. Toen was het onderhand al weer tijd om aan het avondeten te beginnen. 's Avonds kwam mijn schoonzusje langs om e.e.a. te bespreken over het geboortekaartje dat ik voor hun kindje heb ontworpen. Zij weet nog niet dat ik zwanger ben, ik wilde nog even de echo van vrijdag afwachten. Toen ze wegging nog heel even zitten computeren. Pas na 23:00 lag ik bed, helemaal total-loss.

Vandaag was dan voor het eerst een dag dat ik echt even bij kon en mocht tanken. Na het wegbrengen van mijn dochtertje naar de opvang, eerst even naar de prikpost gereden, omdat ik nog bloed moetst laten prikken. De standaard test als je zwanger bent. Nog even langs de boekhandel wat tijdschriftjes opgepikt. En het leuke boekje van Claudia de Breij: Krijg nou tieten!

Rond 11:00 uur lag ik als een tevreden marmotje - pantalon weer uit, joggingbroek aan - te schaterlachen om Claudia de Breij. Daarna lag ik te huilen om het adoptieverhaal in de KekMama. Terwijl ik lag te lezen at ik een - heel slecht - broodje frikandel in bladerdeeg dat ik vanmorgen bij de bakker had gehaald (troostvoer) en dronk ik verse bananen-sinaasappelsap.

(Mocht ik na bovenstaande bezigheden zelf nog twijffelen of ik wel zwanger ben, dan spoor ik niet. Klinkt dit zwanger of wat? )

Tegen 12:00 uur ben ik in slaap gevallen, om nu net om 16:00 weer wakker te worden. Een gat in de dag liggen pitten. Ik heb het nu zo nodig, ik ben gewoon dood- en doodmoe. Moe van de hormonen, moe van de spanning, moe van de angst, moe van het verdriet om de miskraam in oktober.

Ha, wat heerlijk dat ik deze tijd nu even kan en mag nemen. Ik voel me al een stuk beter!
Reeqais xxx