Straks echo....

Vandaag is dan eindelijk de dag van de 7-weken echo! Ik vind het zo vreselijk spannend. Ik moet gewoon even gillen: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRRGH!

Vanmiddag om 13:30 uur ben ik bij het echo-centrum aan de beurt. Aansluitend, als alles goed is bij de echo tenminste, mag ik om 14:20 uur naar de verloskundige voor een intake gesprek. Als alles goed was bij de echo, gaan we daarna meteen een rondje opa's en oma's doen om het goede nieuwd wereldkundig te maken. Dat is misschien wel wat vroeg. Liever had ik inderdaad tot na een 9-weken echo gewacht. Maar ik heb eingelijk zo'n beetje iedereen al verteld dat ik zwanger ben. Mijn beste vriendin en haar man. Een goede vriendin die twee maanden voor mij een miskraam had gehad en al mijn lief en leed met me heeft gedeeld. En haar man. Haar beste vriendin, wiens zusje een miskraam had gehad in dezelfde maand als ik. Goede vrienden van mijn man, die na 2 jaar aan hun eerste icsi-behandeling gingen beginnen en toch spontaan zwanger werden. Een volslagen onbekende in de etos omdat ik met zwangerschapsvitaminen in mijn handen stond. En nu dus ook mijn chef, en die heeft het vast tegen mijn twee zwangere collega's verteld. En als ze het niet verteld heeft, weten die collega's het toch wel, want daar hebben vrouwen speciale voelsprieten voor.

Dus kortom, iedereen weet het al, behalve de opa's en oma's! En dat zijn nu juist de mensen, en dan vooral mijn eigen ouders, die het meest verdrietig zijn geweest over het verlies in oktober... Die willen toch vooral dat het goed gaat met hun dochter!

Nou, het is alweer half 11. Nog even boodschappen doen, lunchen en dan komt mijn man onderhand alweer thuis.  AAAAAAAAAAAAAAAAAARGH! Wat is dit toch zenuwslopend!

Wordt vervolgd.
Kus,
Reeqais