Week 5

week 5 - Ik ben zojuist in week 5 aangeland. Sjeetje, wat gaat de tijd traag! Ben zelf eind september jarig. Zodra ik jarig ben, is het grootste deel van het jaar alweer voorbij, begint de herfst en is het altijd weer erg snel januari, voor mijn gevoel.

Maar nu kan ik alleen maar denken: ik moet het hele jaar nog door tot aan september! De hele winter, de hele lente en de hele zomer! Wat duurt dat vreselijk lang. Sinds de positieve test is er nog maar een week verstreken, maar ik heb het gevoel alsof dat vorige maand was.

Kwaaltjes? - Een beetje vaag... Giseren had ik niet echt trek in eten, maar was niet misselijk. Maar dat kan ook komen omdat ik als lunch vier bruine boterhammen met pindakaas op had, haha! 
Ik heb wel wat steekjes gehad aan het begin van de week, maar gisteren helemaal niet, ook niet meer in mijn borsten. Mijn borsten voelen soms wel wat warm aan, alsof het gloeiende kacheltjes zijn.
Heb het 's nachts telkens loeiheet. Ik ben een echte koukleum, slaap in de winter vaak met twee dekens, maar nu moet ik mijn 2e deken echt van me af slaan en dan heb ik het onder mijn ene deken nog steeds warm.
Ik heb een onbestemd gevoel in mijn benen (wat is dat?) en ben na een nacht slapen nog steeds doodmoe. Ik kan 's ochtends niet wakker worden! Daar heb ik normaal ook wel last van, maar nu nog meer. Ik ga echt op tijd naar bed (nog voor tienen) maar kan slecht in slaap komen en slaap pas tegen twaalven. Als ik dan eenmaal wakker ben, gaat het wel, ik voel me niet de hele dag doodmoe, zoals bij mijn eerste zwangerschap.

Peuterpuber
En tussendoor zit ik trouwens ook nog met een peuterpuber. Laat ik die vooral niet vergeten! Anders lijkt het net alsof ik alleen maar dolgraag een baby wil, terwijl ik ook nog veel te stellen heb met onze 2,5 jarige dochter aan wie we onze handen vol hebben. Ze is bepaald niet 'iets dat op de achtergrond ook nog speelt' Ze is de voorgrond. Het licht van ons leven. Het liefste blok aan ons been!
Wat een ding. Meestal is het zo'n schatje, maar ze is ook heel fel en eigenwijs. Als ze iets moet van ons, dat krijgen we tegenwoordig een heel brutale: "NEEEE!" te horen. Het woord brutaal kent ze nog niet, laat staan het woord beleefd.
Als je even bezig bent, blijft ze net zo lang herhalen wat ze wil, tot je reageert. Soms zit ik geconcentreerd iets op de computer te tikken en besef ik dat ik al zeker een minuut onafgebroken een kinderstemmetje "kerstman, kerstman, mama, kerstman, mama, mama, kerstman, kerstman, kerstman, kerstman, mama, kerstman, kerstman, mama" hoor zeggen.
(Ik: "Kerstman? Oh, je bedoelt Herman!" Dat is een van haar knuffels.)

Nu staat ze me met haar met snot-besmeurde gezichtje lief aan te kijken, terwijl ze op de bank naast me klimt om me te verkondigen dat ze "poepje gedaan" heeft. Ik kan het ruiken ook, dus ik vrees dat ik nu dit blogje moet afronden! ("Stinkie stankie, hè, mama?")
Tot de volgende blog,
Reeqais