Nog steeds thuis

Ik ben al sinds mijn miskraam (28 op 29 oktober) ziekgemeld thuis. Inmiddels heb ik ArboNed gesproken. De dame aan de telefoon was medelevend maar zakelijk. Dat moet ze ook wel, dat snap ik, maar het was best een bittere pil te slikken toen ze zei "voor een miskraam staat ongeveer 1 tot 2 weken".

Dan heb ik het over lichamelijk herstel, zei ze. Na twee weken moet je echt wel weer aan het werk kunnen, aldus de arboarts. Ik kon mezelf alleen maar afvragen: Maar hoe moet het emotioneel dan?

De arboarts adviseerde me deze week een kopje koffie te gaan drinken op het werk. Dan hoefde ik niet meteen aan het werk en kon ik even mijn verhaal doen. En dan moest ik volgende week weer aan de slag.

Aan de ene kant is het wel goed om een schop onder je kont te krijgen. Anders blijf ik nog maanden hier thuis zitten simmen vol zelfmedelij. Maar aan de andere kant ben ik zo emotioneel. Hoe moet ik nu werken? Ik ben zo boos op de natuur: waarom ik? Ik had al een zware rotzwangerschap achter de rug bij mijn eerste kindje. Die heb ik maar tot 34 weken mogen dragen en ben accuut met HELLP-syndroom opgenomen in het ziekenhuis en de volgende dag met een spoedkeizersnede bevallen in het ziekenhuis. Hierdoor ben ik vorig jaar psychisch ingestort en heb ik er vier maanden uitgelegen. En nu deze miskraam... Ik kan alleen maar denken: waar heb ik het aan verdient?
Het is niet eerlijk. 2008 en 2009 waren zulke zware jaren, dat mijn man en ik hadden gezegd: 2010 wordt ons jaar. Alles ging ons voor de wind. We waren zo gelukkig met zijn drietjes. En in september zijn we getrouwd. Dit zou echt het mooiste jaar van ons leven worden. En dan komt er ineens weer zo'n git en git zwarte wolk over. Ik ben zo boos. Zo teleurgesteld.

Volgens de verloskundige zou het zwangerschapshormoon wel snel uit mijn lichaam zijn. Maar ik doe nu om de paar dagen een zwangerschapstest en deze blijft maar positief aan geven. De hormonen gieren door mijn lijf. Ik ben er zo klaar mee, met al die hormonen terwijl ik niet zwanger ben!

Ik verlang zo naar een zwangerschap. Meer nog dan ooit te voren. Ik voel me letterlijk zo leeg. Er zou daar in mij iets moeten groeien. Iets prachtigs. Maar het is weg.

432 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Chrisje

    Hallo Lieve Reeqais, Ik heb toevallig gisteren gelezen dat er een grote kans is dat mensen na een miskraam in een tijdelijke depressie komen. Die hormonen maken het alleen maar erger en zwaarder. Werken is dan niet de juiste oplossing, aan de andere kant is het misschien ook wel lekker om een beetje afleiding te krijgen. Toen ik problemen met bloedverlies kreeg had ik het heel druk op het werk, het voordeel was dat het me weerhielt van mijn angstige gedachten en dus stress. De miskraam is nu 2weken geleden je moet nog een beetje geduld hebben..... heel veel sterkte en succes, probeer hoe moeilijk het ook is afleiding te zoeken.

  • mama.van.j.en.r.

    nou meis, je moet gewoon de tijd nemen die jij ervoor nodig hebt hoor. ik heb gewoon doorgewerkt na mijn mk en daar ondervindt ik dus nu de gevolgen van. nu, 2 weken na mijn miskraam, ben ik erg, heel erg moe en emotioneel. maar kop koffie drinken op je werk is geen slecht voorstel. en misschien beginnen met halve dagen?