Het leven gaat door

Het leven gaat door. Ik moet door. Mijn kleine dochter van 2 jaar is hele dagen vrolijk aan het zingen. Ze heeft geen flauw idee wat er zich allemaal heeft afgespeeld, gelukkig. Zij is momenteel de zonneschijn in ons leven. Wie zou er niet lachen om haar valse gekraai: "poesje maaaauw. Kom gaaaaauw. Lekkere mèèèèlk."? Al heb ik het nog zo moeilijk, zij maakt me aan het lachen. Als ik net heb staan janken, proest ik het ’t volgende moment weer uit, als ik haar vrolijke koppie zie, vol ondeugd.

De miskraam heeft er in gehakt. Ik ben moe. Uitgeput. Ik slaap slecht. Meestal probeer ik me tot een uur of 02:00 met iets bezig te houden. Verder met een fotoalbum. Of ik kijk een film. Vroeger naar bed gaan heeft geen zin, dan lig ik klaarwakker. Als ik dan eindelijk moe genoeg ben om te slapen, barst ik zodra ik het licht uit doe in janken uit. Het donker van de nacht die in de slaapkamer hangt werkt als een gordijn dat open wordt getrokken, in plaats van dichtgedaan. Zodra ik het licht uit doe, sta ik ineens oog in oog met de realiteit: ik ben mijn vruchtje kwijt.

Je was zo welkom. Het doet zo'n pijn.

Het lijkt wel alsof ik geen tranen meer heb. Als ik huil komt er alleen maar een langgerekte piep uit mijn mond. In het donker, voel ik een warme hand op mijn knie. Mijn partner wordt wakker van me terwijl hij normaal zo vast slaapt. Een geruststellend schouderklopje. Een aai over mijn haar. Ik word er rustig van en val na een uur piekeren tegen drie uur eindelijk in slaap. Zo gaat het al nachten.

Vandaag zou mijn eerste werkdag zijn na de miskraam. Vanzelfsprekend heb ik me ziek gemeld. Ik heb een time-out nodig. Een moment voor mij. Deze week wil ik even stil kunnen staan bij wat er gebeurt is. Maar aan het einde van de week wil ik het achter me laten. Het is een klein, maar groot verlies. Mijn verdriet is groot.

Maar ik wil het ook weer niet groter maken dan het is. Ik ben geen kind verloren. Het was een vruchtje, dat waarschijnlijk in de 7e week al gestorven is, maar er pas een paar weken later uitkwam. Ergens vind ik het ook geruststellend dat mijn vrouwenlichaam tijdig een fout heeft ontdekt en ervoor heeft gezorgd dat deze zwangerschap op tijd werd stopgezet. Je moet er ook niet aan denken dat je een ernstig gehandicapt of misvorm kind krijgt.

Tijdens de miskraam voelde ik me nietig. De natuur is oppermachtig. Op dat moment leek het wel alsof mijn innerlijk, mijn denken, losstond van mijn lichaam. Mijn lichaam deed wat de natuur haar ingaf en ik had er niets maar dan ook niets over te zeggen. Het is iets om groot respect voor te hebben.

Ik draag deze ervaring voor de rest van mijn leven mee.