Moeilijke dag op werk

Het was vreselijk moeilijk vandaag op mijn werk. Iedereen deed haar best om zo normaal mogelijk te doen tegen me, maar na een uur of anderhalf besprekingen werd het me te veel en begon ik alsnog te janken. Heb toen op de gang nog ruim een uur met twee collegaatjes staan praten.

Nu ben ik helemaal op. Heb de rest van de dag en avond lopen janken en eten.

Ik voel me met de dag eenzamer worden. Het is nu bijna twee weken geleden dat ik een miskraam had en iedereen om me heen begint me langzaam terug in het normale leven te duwen. "Je zult toch de draad weer op moeten pakken." zei mijn man vanavond. 

Ik werd er echt pissig om. 'Dat is toch wat ik de hele dag loop te doen, de draad weer oppakken?' Hij kreeg honderd-en-één verwijten terug naar zijn hoofd geslingerd. Vooral het verwijt dat hij op de vrijdagochtend 29 oktober na mijn miskraam op donderdagavond 28 oktober gewoon naar zijn werk wilde gaan. Dat is toch niet normaal? Ik denk soms wel eens dat hij sociaal onderontwikkeld is. Een soort autisme? Ligt het nu aan mij? Het is toch niet normaal om je vrouw alleen thuis te laten nadat ze diezelfde nacht een miskraam heeft gehad? Zes uur daarvoor stond een gynaecoloog nog in mijn k*t te graaien, ja!? "Jij bent de gene met een probleem! Jij spoort niet!" gilde ik dan ook vanavond tijdens het avondeten tegen hem.

Onze 2,5 jarige dochtertje zat tussenons in op haar triptrapje. Ik kon mijn tong wel afbijten. Het arme ding. Ze snapt er niets van. Mama zit te janken en schreeuwt tegen papa bovendien. Ze blijft vrolijk kakelen, maar ik merk aan al haar gedrag dat ze het moeilijk vindt papa en mama te horen vechten. "Mama niet huilen." Ik weet dat ik het niet in haar bijzijn moet doen, maar ik kan bijna niet anders. Zodra ik mijn dochter op bed heb gelegd is mijn partner op zolder achter zijn computer gekropen en vermijdt elke confrontatie. Tegen de tijd dat ik met hem wil spreken zucht hij: "Nu niet, ik ga slapen, ik ben moe."

Wat is er in godsnaam in twee maanden tijd gebeurt? Twee maanden geleden waren we nog het stralend middelpunt op onze eigen bruiloft. We werden alom geprezen om het feit dat ondanks ellende op ons pad, wij nog altijd zo'n gelukkig stel zijn. En nu? Zie mij schreeuwen, zie mij janken. Die mooie meid, die twintig kilo af was gevallen, die straalde van geluk, waarvan iedereen zei: wat zie je er goed uit! Daar is niets van over. Een stukje van haar is in de nacht van 28 op 29 oktober overleden.

Ondertussen voel ik me nog maar een tiende zo stoer als een week geleden. Ik ben in rouw. Een stukje ikke ging dood en niemand lijkt het erg te vinden. Mijn beste vriendinnen zeggen goedbedoelde dingen, maar ze zijn er nu eenmaal niet in de lange nachten dat ik mezelf weer eens in slaap huil.

Aanstaande dinsdag zou ik weer beginnen met werken. We hebben dan een belangrijke deadline op het werk en mijn chef sprak vandaag alsof ik dinsdag gewoon de draad maar op moet pakken waar ik gebleven was. Ik snap wel dat ik zelf moet aangeven wat ik denk wel of niet aan te kunnen. Maar ze overviel me er nogal mee.

Ik moet oplossingsgericht denken, anders kom ik er niet uit en daar schiet niemand wat mee op.