Miskraam

Helaas heb ik vandaag een miskraam gehad. Ik zou 9 weken en 5 dagen zijn vandaag.

Het begon vorige week dinsdag met wat bruinige afscheiding. Het was minimaal, je zag het alleen als ik met een tissue langs mijn vagina ging. Gisterenavond had ik weer die afscheiding, maar dan iets meer dan de vorige keer. Ik besloot de verloskundige te bellen tijdens het telefonische spreekuur. Waarschijnlijk wat oud bloed zei ze. Maar voor de zekerheid kon ik morgenochtend om 10.00uur terecht voor een echo.

17:00 - Helaas begon ik om 17.00 uur toen ik op mijn werk nog even naar het toilet ging, heel licht te bloeden. Het was nog steeds maar een beetje lichtrood gekleurde urine, erg minimaal, maar ik was toch wel ongerust.

Snel naar huis gereden. Ik moest proberen me echt op de weg te focussen, want ik werk 40km van huis. "Niet in paniek raken, anders lig je straks nog dood in de vang-rail!", dacht ik bij mezelf. Eenmaal thuis was mijn man al thuis en ik begon meteen hartverscheurend te huilen. Rustig maar, rustig maar, het valt vast mee! Maar op het toilet bleef ik heel licht enkele druppels bloeden. Ik kon er niet gerust op worden en vroeg mijn man onze dochter bij de opvang op te halen.

19:00 uur - Inmiddels begon ik iets meer te bloeden en om 19:00 uur verloor ik echt een klein kloddertje donker slijm. Meteen de verloskundige gebeld. Uitgelegd hoe het er uit zag, en dat ik ook een heel lichte mesntruatiekramp voelde. "Ja, dat klinkt wel echt als een miskraam." Ze was erg lief, zorgzaam, praktisch en nuchter. Heerlijk, precies wat ik nodig had, en ik werd er erg rustig van. Omdat ze het zo duidelijk stelde, kon ik gelijk wel accepteren dat mijn zwangerschap waarschijnlijk voorbij was. Nog geen uur later begon de miskraam: grote dikke klodders slijm verloor ik en behoorlijk wat bloed.

De miskraam zelf was heel banaal. Ik ttond met een potje van mijn docher al het boed, bloedproppen en slijm op te vangen. En met mijn vinger in het bloed te roeren. Elke klodder slijm werd geinspecteerd: waar is mijn kind!?
De klodders blijven in golven komen. Het houdt even op, en dan begint het weer, net mini-weeën. Met een spiegeltje bekijk ik hoe ik er 'daar onder' uit zie, en zie tot mijn verbazing dat ik echt een beetje ontsluiting heb, mijn vagina is gewoon een groot gat!

23:00 uur. Ik heb de verloskundige toch maar even gebeld. Eerder aan de telefoon zei ze namelijk dat de hoeveelheid bloed bij een miskraam gelijk is aan een heel heftige menstruatie. Maar als het meer was dan dat, en ik elk uur mijn maandverband moest ruilen, dan moest ik nog even bellen.

Nu zit ik te wachten tot ze langs komt, want uit mijn verhaal vond ze dat ik toch wel erg veel bloed verloor. Wat duurt wachten nu ineens weer lang zeg…

01:00 uur. De verloskundige kwam om 23:15 uur en stuurde me toch door naar de triage afdeling. Ik verloor namelijk toch wel erg veel bloed. Eerst mijn vader moeten bellen, want we moesten toch immers oppas hebben voor onze dochter die boven ligt te slapen. Snel naar het ziekenhuis. Ik bleef veel bloed verliezen. Eenmaal daar moesten we eerst nog een hele poos wachten, maar werden toen geholpen door een onzettend aardige gynaecoloog in opleiding. Hij was uiterst correct en zorgzaam en ik voelde me meteen in goede handen.

Ik kreeg een inwendige echo en daarop was goed een lege baarmoeder te zien, met restsporen bloedstolsels. Daarna deed hij een inwendig onderzoek en hij haalde met zijn hand zo een hele kwak stolsel uit mijn vagina en liet het aan me zien. Daarmee dacht hij eigenlijk wel alles eruit te hebben, dus ik hoefde gelukkig niet meer gecurreteerd te worden. Daar zag ik namelijk tegen op, omdat dat onder narcose gebeurt. Nu ben ik weer thuis.

Ik ben leeg. Ik voel nog eventjes niets. Het verdriet zal nog wel komen. Ik ben er gelukkig ook vrij rationeel onder, het is nu eenmaal zo. Ik kon me er vrij goed bij neerleggen. Maar ik zal morgen wel echt verdrietig zijn en door een rouwproces moeten.