Ervaringsverhaal miskraam en curettages (deel 2)

1-4 november
Vrijdagavond begonnen de krampen. Zo heftig dat ik niet kon slapen en een groot deel van de nacht op de bank heb gezeten. Ik verloor veel bloed, maar niet meer dan dat. Ook op zaterdag en zondag gingen de krampen en het bloedverlies door. Ik kon op zondag niet meer lopen van de pijn, maar ik verloor nog altijd geen vruchtje. Op maandag verloor ik iets wat een andere textuur had dan de rest van het bloedverlies. Zou dat dan het vruchtje zijn geweest?

5-7 november
Op dinsdagochtend belde ik het ziekenhuis om de gebeurtenissen van die dagen daarvoor te melden. Ze gaven aan dat er een nieuwe echo nodig was om te bepalen of de curettage nog nodig was. Donderdag 7 november meldde ik me daarom weer op de poli gynaecologie. Ditmaal werd ik ontvangen door een hele vriendelijke en fijne gynaecoloog. Ze maakte een echo en zag dat het vruchtje nog wel in mijn baarmoeder aanwezig was, maar wel los zat. Ze ging proberen hem er met een pincet uit te halen. Na een aantal minuten pijn lijden, was er besloten dat dit hem niet ging worden. Ze gaf aan dat wat haar betreft de curettage niet nodig was, want waarschijnlijk zou mijn lichaam het binnen een week zelf oplossen. Maar, zoals ik later in het behandelverslag las, ik was emotioneel moe en wilde niet nog een week in onzekerheid hoeven zitten.

Vrijdag 8 november
Heel vroeg in de ochtend meldde ik me in het ziekenhuis. Na een uur mocht ik al naar de operatiekamer. Het was mijn eerste keer narcose, maar ik was eigenlijk niet zenuwachtig. Eerder opgelucht dat ik eindelijk zekerheid kreeg. Na afloop van de curettage voelde ik me prima, alleen ontzettend verdrietig. Ik mocht dan ook snel naar huis. Thuis heb ik me op de bank genesteld met een boek en Netflix en de rest van de middag ging het lichamelijk prima.

 

9 november-23 december
Een dag na de curettage begon ik krampen te krijgen. Niet heel heftig, maar wel vervelend. De dagen daarna bleven ze aanhouden. Ook was het bloedverlies nog vrij veel. Ik belde daarom op dinsdag de poli gynaecologie. Daar kreeg ik te horen dat dit normaal was en dit vaak bleef tot 7-10 dagen na de curettage. Dat klopte wel, de krampen hielden uiteindelijk wel op. Het bloedverlies echter niet. Bij de huisarts werd bloedarmoede vastgesteld. Uiteindelijk werd het vloeien wel iets minder. Soms was het één of twee dagen weg. Waarna het weer extra hevig terugkwam. 13 december dacht ik dat ik ongesteld was geworden. Na twee dagen niet te hebben gevloeid, begon ik gigantische stolsels te verliezen. Omdat in mijn gekregen miskraam-foldertje stond dat de eerste menstruatie heftiger zou zijn, dacht ik dat ik daar nu dus mee te maken had.  Toch begon ik me na 7 dagen wel zorgen te maken. Het werd maar niet minder.

 

24-26 december
Op aanraden van mijn man belde ik ’s ochtends 24 december toch maar opnieuw naar de poli gynaecologie. En een paar uur later zat ik daar opeens met een spoedafspraak. Opnieuw tussen de hoogzwangere vrouwen. Voor ik het wist, zat ik niet veel later bij de opnameplanning, het bloedprikken en de anesthesiologie. Ik liep het ziekenhuis uit met een paar brieven en een afspraak voor een nieuwe curettage op 27 december. De twee dagen daarna was het Kerst. We zijn het land doorgereisd (ouders in Friesland en in Twente) en hebben zo goed mogelijk genoten van het kerstfeest.