Wat was het onwerkelijk..

Het is maandagavond. Ik heb het vermoeden dat ik vruchtwater verlies en ga ter controle naar het ziekenhuis.
Eenmaal aan de ctg krijg ik regelmatig contracties, die uiteindelijk niets doen.
Aangezien morgen de inleiding staat gepland, mag ik blijven slapen, zodat ze morgen de eerste stappen zetten.
Dinsdagochtend wordnik aan de ctg gelegd, wederom regelmatige contracties, maar zonder enig resultaat. De eerste gift cytotec wordt gegeven.
Deze giften worden nog 3x herhaald. De contracties worden sterker, maar doen verder niets.
Woensdagochtend wordt de 4e gift gegeven, ditmaal een dubbele dosis.
Ik krijg meer buikpijn en contracties, maar deze zakken naar 2u weer af.
De 2e gift volgt 4u later en na inwendig onderzoek blijkt de baarmoedermond nog hard en de hals lang. Nog geen vooruitgang.
Ze geven aan dat ik er vanuit moet gaan dat het nog zeker tot morgen op zich gaat laten wachten.
Alle die contracties en pijn, zonder ook maar iets van verkorting of ontsluiting. Wat voel ik me teneer geslagen.
Om 16u komen ze wederom ctg en inwendig onderzoek doen. De baarmoederhals is wat verkort, geen ontsluiting.
Nu is het afwachten of er nog iets gaat gebeuren. Om 19u wordt gekeken of de vliezen eventueel toch gebroken kunnen worden, of dat ze toch wachten tot morgenvroeg.
De krampen worden erger en ik ga lekker in bad.
Ik krijg het gevoel dat ik moet ontlasten, ik klim uit bad en ga naar het toilet, maar er gebeurd niet veel.
Ik besluit weer terug in het warme water te gaan.
Uit het niets hoor ik een harde plop en voel ik wat klappen. Direct klim ik uit het water en vang wat vloeistof op.
Het is zo ver! Mijn vliezen zijn spontaan gebroken.
Direct wordt de pijn erg intens, zo veel druk op mijn bekken. Jeetje, dit was ik alweer vergeten.
Het lukt me net om staand, gebogen aan het bed, de weeën op te vangen.
Na inwendig onderzoek blijk ik 3 cm te hebben.
Echter wordt de pijn na 30 minuten zo heftig dat ik vraag om een ruggenprik.
Een gevoel van falen. Hoezo houdt ik dit niet langer vol?!
Ik krijg nog gauw een infuus en hoor de verloskundige zeggen dat we dan wel meteen nu naar beneden moeten.
Gelukkig kunnen we na het infuus direct naar de OK. De anesthesist is er al.
Na wat hevige weeën wordt de prik tijdens een wee gezet. Wat is dat eng, als ze zeggen dat je doodstil moet zitten, en jezelf denkt geen controle over je lijf te hebben.
Ik moest plat op mijn rug gaan liggen om de verdoving goed te laten verspreiden. De bolus was net gegeven en ik schreeuw dat ik niet meer kan, ik MOET plassen
Uit het niets komt er een soort van oergeluid uit me. Met een enorme 'pers'.
Ooh jeej, persdrang! Hoor ik de verpleegkundige zeggen. Probeer te puffen, de verloskundige is er nog niet!
Na een telefoontje kwam ze aangerend. Ja hoor, 10cm!
Ik moest proberen de persdrang weg te puffen, lukt dit niet, dan zou ik terplekke op de voorkamer van de OK bevallen.
Toen ze zagen dat het me lukte, vlogen we letterlijk de gangen van het ziekenhuis door.
Eenmaal op de kamer mocht ik persen, gek genoeg was ik zo de kluts kwijt van de emotie en te schrik, dat ik bleef 'opvangen'
Uiteindelijk maakte mijn lichaam de klik en is na een aantal keer persen mijn zoon geboren.
Wat bleek: ik ging van 3 naar 10 cm in maar 15 minuten! 15!
Ik heb mijn man zijn aanwezigheid niet mee gekregen, alles ging n zo snel.
Tijdens de persfase onderdrukte ik mijn tranen, mijn hersenen dachten alleen maar: mijn kindje komt toch vandaag!
Terwijl mijn lichaam hebt overnam. Nogsteeds komen er kleine flardes van de bevalling terug.
Het was heftig, en heel anders als de 1e keer. Deze bevalling heb ik minder bewust meegemaakt.
Maar het resultaat mag er zeker wezen.
Op 27 januari om 20.37u is onze mooie zoon, en broertje, Riley geboren.