Verhuizen en hulp accepteren

Ik moet het ff van mij afschrijven. Een perfectionistische hsp-er moet niet gaan verhuizen ;) . Gek wordt ik van mezelf!
Ik heb al veel van mezelf geleerd en heb al veel losgelaten maar toch word ik onverwacht overvallen door bepaalde spanningen die ik nu totaal niet kan gebruiken.

Grotendeels komt het door mijn eigen moeder. Een schat van een vrouw , die altijd voor me klaar staat. Ik hou heel veel van haar maar ik irriteer me zo vreselijk aan haar. En elk commentaar komt 3 keer zo hard aan waardoor ik helemaal van slag ben. Daarom ben ik nu nog steeds aan het piekeren in het midden van de nacht terwijl ik mijn nachtrust eigenlijk goed kan gebruiken.

We gaan over een tijdje verhuizen en hulp wordt ons van alle kanten aangeboden. Het liefste doe ik alles alleen met mijn man maar ik accepteer alle hulp en laat het op me afkomen. Nu breekt er een hele drukke periode aan met een goede planning aan. Dus ik heb aan iedereen gevraagd, hoe en waarmee ze ons zouden willen helpen.
We laten het aan jullie over, geef maar aan waarmee we je kunnen helpen zegt de meerderheid. Misschien met een paar uitsluitingen wat ze niet kunnen doen en wanneer ze niet kunnen. Dus ik maak er een planning op los.

En nu komt het waar ik niet zo goed tegen kan: nu heb ik een hele goede planning gemaakt waarbij ik echt aan iedereen heb gedacht. Gaan ze zich ermee bemoeien🤬
Ik vraag om dan op onze zoon te passen, willen ze liever verhuisdozen inpakken terwijl dat dan nog helemaal niet aan de orde is. Willen komen helpen op dagen dat ik ff rust om me heen wil en alleen thuis ben.Of nog erger, hebben ze zelf een planning gemaakt dat het dan handiger zou zijn als een ander familielid zou komen terwijl dat dan voor die ander te belastend wordt.
Ik had toch al eerder gevraagd hoe ze het zouden willen, nee ik mocht het allemaal zelf invullen en nu heeft iedereen commentaar. En als het nou 1 of 2 mensen waren. Maar ik kan beter zeggen 1 of 2 zeggen gelijk dat is goed. De rest heeft er allemaal iets over te zeggen. En hun hulp niet aanvaarden is ook geen optie want dan zijn we niet dankbaar. Suggesties vind ik oké, zo vertelde mijn vader zijn planning, maar accepteerde de mijne. Maar mijn moeder kan niet zo goed schakelen ( goh, van wie zou ik dat nou geërfd hebben :wink ) schoonfamilie vertelt me ook steeds wat ik zou moeten gaan doen als hun in onze schoenen zouden staan maar daar kan ik emotioneel me redelijk goed van afzetten. En dan zijn er nog de 101 andere dingen die verkeerd gaan die er nou eenmaal bijhoren.
Het ebt zoveel energie weg, die ik zo goed ergens anders voor kan gebruiken. ik heb de neiging om iedereen altijd tevreden te stellen en om mezelf een beetje weg te cijferen. Dat weten de meesten wel, dus waarom kunnen ze niet begrijpen dat dit me zo aangrijpt.

Dus ik zit nu na te denken hoe ik het allemaal gladjes kan laten verlopen. Moet ik onze planning helemaal omturnen of volhouden hiermee kan je me op dat moment helpen of anders niet.
De meesten zouden hier niet zoveel mee zitten maar betreft mijn naasten trek ik me alles heel snel aan.

Nou hopen dat het van me af schrijven me een beetje heeft geholpen en ik weer een beetje kan genieten van de toch wel leuke periode die gaat aanbreken.