Kogel door de kerk. Zwanger worden na verlies!

Hee allemaal.
Na een tijdje offline geweest te zijn. Blijf ik voorlopig nog even...
Gisteren:

Wereldlichtjesdag 2018.
Wij waren uitgenodigd in het ziekenhuis voor een bijeenkomst.
Ook was het 10 maanden geleden dat Storm geboren was.
10 maanden. De tijd is gevlogen.. maar met wat? Wat heb ik gedaan dan?
Ik vind het zo moeilijk, ik mis hem zo.

De bijeenkomst was confronterend. Maar mooi.
De namen werden genoemd. Muziek. Gedichten en de kaarsjes werden aangestoken.

Er werd gehuild en gelachen. Zoveel tranen. Maar het meeste herkenning.
Naderhand hebben wij. Mijn partner en ik, goed kunnen praten.

Ondanks dat Storn niet gepland was. Dwars door Mirena heen..
was hij wel geliefd. Ja, wij hadden een hele moeilijke start. Maar door dit alles zijn wij
Dichter bij elkaar gekomen.

De kinderwens is gebleven. Mijne althans. Mijn partner wilde liever wachten.
Diegene die mij al langer kennen, die weten wel een beetje van de situatie af..

Ik ben niet de enige, die het zo moeilijk had gister.
Mijn partner liet ook tranen. Liet blijken naderhand dat zijn kinderwens ook gegroeid is.
Zeker aanwezig is.

Wij gaan voor een 4e kindje!!
Oh wat voelt het goed om het te kunnen ‘roepen’.
Voor familie en vrienden blijft het natuurlijk nog even stil.

Ik ben blij. Maar vind het zooo eng tegelijk.

Probeer er zo nuchter mogelijk in te blijven. Blijft eng natuurlijk...
Zucht. Kan niet wachten tot het zover is... haha
En dan mogen de eerste maanden voorbij vliegen!

Hopelijk gauw met goed nieuws!

Liefs Laura