Controle

Wat een dag. Vanmorgen moesten we al heel vroeg op pad, hadden een afspraak in Leer. Na die afspraak moesten we nog een tijdje wachten voor onze afspraak bij de gynaecoloog voor ons kleine prinsesje.

Na een aantal winkels doelloos te hebben bekeken, naar het ziekenhuis. De wachtkamer in en wachten maar. Na een tijdje begonnen we wat te grappen en te dollen, waren toch alleen in de wachtkamer. Komt de gynaecoloog ons ophalen, net op het moment dat ik een dikke lachbui had. Hij zal wel gedacht hebben, waar heeft die last van. Haha!

Hup de tafel weer op, buik bloot. Warme gel op mijn buik en daar gingen we! Ik was best nerveus. Het spookte steeds door mijn hoofd. Zal haar hartje nu goed kloppen? Wat zal hij gaan zeggen als haar hartje nog steeds zo doet? Ondanks dat ik me voorgenomen had me er niet druk om te maken, deed ik het toch wel een beetje. De gynaecoloog had bij de 20 week echo al gezegd dat het niet veel kwaad kon, maar toch. Ergens gaat het wel door je hoofd. Ik was dan ook elke morgen onwijs blij, als ze liet merken dat ze wakker was.

Ik geniet met volle teugen van de trapjes, en bij tijden karatekicks. Hoe mijn buik begint te schommelen als de kleine meid zich omdraait. Ondanks dat alles was ik nog niet helemaal gerust of alles wel goed ging. Het ging tenslotte over haar hartje.

De gynaecoloog moest even zoeken, maar vond uiteindelijk haar buikje. Eerst de navelstreng, die zag er goed uit en hoorde ook goed. Het hartje opgezocht en direct alles weer bij langs. Elk klepje werd weer bekeken en beluisterd. Alles zag er goed uit en hoorde ook goed. En nu kwam hetgeen waar ik tegenop zag, haar hartslag. Oh, ik heb met olifantsoren geluisterd. Bij elke slag ging mijn hart tekeer. Ik durfde niet naar het beeld te kijken en zat de gynaecoloog aan te kijken. Hij had een onwijs grote pokerface opgezet en liet niks blijken.

Hij ging even verder kijken. Weer een aantal orgaantjes bij langs. Alles opmeten en berekenen. En toen kwam hij weer bij de torso. Mijn hersens maakten overuren. Ik wist niet wat ik moest denken. Aan de ene kant was ik bang dat het nog steeds zo mis zou zijn. Aan de andere kant had ik onwijs veel hoop op haar hartje gezet. Na nog een keer het hartje te beluisteren begon de gynaecoloog te glimlachen. En daar had ik m'n antwoord! Die rare slag in haar hartslag is volledig verdwenen! Oh, mijn dag kan niet meer stuk! Alles is goed met mijn kleine poppetje!

Na het volledig opmeten en berekenen, vond hij wel dat ze nogal groot en zwaar is voor 29+6. Volgens het apparaat zit ze op een zwangerschap van 31+5. Dus zit bijna 2 week verder, volgens het apparaat. Maar er is niemand die mij verder zet. Nou ja, ze komt wanneer zij wil.

Daarna snel naar huis, met de hond lopen en een broodje eten. Hup, weer de auto in. We hebben vanmiddag met de familie mijn opa verstrooid. Hij is al een aantal jaar overleden. Iedereen heeft het inmiddels een plekje gegeven, dus het emotionele was er niet echt.

Nu ga ik even eten. Heb het wel gehad voor vandaag.