Déjà vu

Bijna drie jaar geleden schreef ik hier een blog over mijn emoties rondom het zwanger worden. Ik had toen net een afspraak gehad bij de huisarts en de doorverwijzing naar de gynaecoloog werd in orde gemaakt. Het was een intense, heftige, verwarrende en rauwe periode. Gelukkig hoefden wij uiteindelijk niet de medische molen in en waren wij dolgelukkig met de positieve test 1 dag voor kerst.

Drie jaar geleden. Het lijkt al zo lang geleden en ik had gehoopt nooit meer in zo’n zwart gat terecht te komen. Na de geboorte van onze zoon had ik stiekem de hoop dat mijn lijf nu wel wist hoe het moest en dat een volgende zwangerschap wel wat sneller zou komen. De eerste deuk in mijn zelfvertrouwen liep ik op toen ik zes maanden na de bevalling ziek werd. Dat lijf van mij deed niet wat ik wilde. Ik wachtte geduldig tot de eerste verjaardag van onze zoon, daarna zouden manlief en ik er meteen weer voor gaan. Maar helaas, dat werd uitgesteld door de behandeling die ik moest ondergaan vanwege mijn ziekte.

Januari 2016. Ik ben ‘beter’ verklaard door mijn internist. De schilklierwaarden mochten nog ietsjes beter worden, maar er was een ‘go’ voor een zwangerschap. “Meteen bellen als je positief test, he!” zei de internist. Ik had zo’n gevoel dat het weleens snel kon gaan. Ik had een keurige regelmatige cyclus, ik voelde heel goed wanneer ik een eisprong had. Ik had de hoop dat ik mijn internist de volgende keer wel goed nieuws kon mededelen.

Little did I know. Weken verstreken. Maanden gingen voorbij. Het werd lente, daarna zomer en nu herfst. De feestdagen komen er weer aan en mijn buik is nog steeds leeg. Alles wat ik had gehoopt, is niet uitgekomen. Ik heb al meerdere malen aan mijn internist moeten zeggen dat het nog steeds niet raak was. Elke maand weer die ongesteldheid. Steeds vaker komt de onzekerheid naar boven. Waarom lukt het nou niet? Ik heb een regelmatige cyclus! Dit had ik niet in 2013 en ik weet het daaraan dat het zwanger worden toen niet lukte. Was er misschien iets anders aan de hand? Lag het niet aan mijn cyclus, maar misschien aan mijn man? Was onze zoon misschien een toevalstreffer?

Het afgelopen jaar stond vooral in het teken van zwangerschapsaankondigingen van vrienden en bekenden. Afgelopen week weer. Een kennis die tegelijkertijd met mij zwanger was van haar eerste, is nu in verwachting van haar tweede kindje. Ik las het berichtje, stuurde mijn felicitaties en stortte vervolgens volledig in. Ik kon niet meer stoppen met huilen. De pijn was voelbaar door mijn hele lijf. Het was de welbekende druppel. De rest van de middag voelde ik continu de brok in mijn keel als ik naar mijn zoon keek. Wat gun ik hem zo graag een broertje of zusje. Wat verlang ik zo intens naar het compleet maken van ons gezin.

Een tijdje terug stelde ik de vraag aan mijn man of hij gelukkig zou zijn als ons gezin zo zou blijven en er geen tweede of derde kindje meer komt. “Ja, natuurlijk!” zei hij. Hoewel hij overtuigd is dat er nog wel een kleintje bij komt. Wat wil ik graag wat van zijn optimisme overnemen. En hoewel ik weet dat ik ook gelukkig kan zijn met ons 3-en, doet het mij toch vreselijk pijn om daar over na te denken. Ik ben nog niet klaar voor het afscheid nemen van deze wens.

Afgelopen woensdag belde de internist weer. En weer vroeg hij naar de stand van zaken. En weer moest ik zeggen dat het nog niet raak is. Ik had inmiddels weer wat spotting, dus ook ronde 10 is voorbij. Gezien mijn ziekte en het verleden omtrent zwanger worden van onze zoon, adviseerde de internist om eens na te denken over een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Maar daar hoeven wij niet over na te denken, ons besluit stond al vast. Deze afgelopen ronde was een pauze-ronde. Mijn man had flink de griep tijdens mijn eisprong en daarbij was ik druk aan het studeren voor het examen van mijn opleiding die naast mijn werk heb gevolgd. Deze afgelopen maand was het dus nu-even-niet. En toch. Toch hoop je ergens dat het dan juist deze maand raak is.

Maandag bel ik de huisarts voor een afspraak. Die doorverwijzing naar de gynaecoloog mag weer klaargemaakt worden. Ongelofelijk. Drie jaar later en weer op hetzelfde punt. En de pijn is niet minder. Misschien anders. De tijd is om gevlogen. Een jaar proberen is zo ineens weer voorbij. Wat had ik het mijzelf gegund, een lief klein wondertje in mijn buik.

Misschien moet ik dit jaar weer mijn kerstwens uitspreken. Mag ik dan weer vlak voor kerst verrast worden met een positieve test? Mag dat ook een déjà vú zijn?