Toekomstplaatje

Hoe noem je je blog als je nog niet weet welke zinnen je gaat schrijven? Of het precieze onderwerp weet? Heb je dan een writersblock? Hoe dan ook, ik begin maar gewoon met typen. Soms voel ik zo intens de behoefte om van mij af te schrijven. Ook al wordt het geheel aan woorden en zinnen onsamenhangend. Onlogisch. Misschien een beetje gek. Ik begin toch maar.

Het einde van ronde zeven nadert. Gisteren een giga hoofdpijn-dag. En na het vrijen plots ineens wat bloed. Het inlegkruisje bleef verder wit, maar feit is wel dat morgen of overmorgen mijn NOD is. En heel vaak heb ik zo’n 2 dagen voor mijn menstruatie wat (oud) bloedverlies. Dit in combinatie met mijn hoofdpijn, emotionele buien en prikkelbaarheid, vertelt mij eigenlijk al genoeg.

Waar ik de vorige keer tegen een blokkade in mijn gevoel aanliep, lijkt het deze maand los te komen. Net alsof alles harder binnenkomt. Ik realiseerde mij dat ik vorig jaar juni een harde ‘nee’ te horen kreeg van mijn internist op mijn kinderwens, en dat dat al meer dan een jaar geleden is. Eerst stabiel worden, dan kijken we verder. Maanden van behandelingen, ziek zijn en medicijnen ophogen volgden. Om in februari dit jaar gelukkig eindelijk stabiel te zijn. Eindelijk groen licht.

Mijn kinderwens was alles behalve afgenomen. Het leek wel dat hoe vaker ik ‘nee’ te horen kreeg, hoe intenser die wens werd. Wat wilde ik graag alvast gewoon starten met proberen. Zoonlief kwam immers ook niet bepaald snel. En ik had, zoals zoveel mensen, een toekomstplaatje in mijn hoofd dat ik graag zag uitkomen. Twee of drie kindjes, niet al te lang na elkaar. In mijn hoofd was 2 jaar het ideale leeftijdsverschil. Dat ging hoe dan ook niet meer lukken, in december had ik nog geen groen licht. En dat deed mij behoorlijk pijn. Zeker toen vrienden in november aankondigden dat zij een kindje verwachtten. Weer eens werd ik geconfronteerd met mijn intense verlangen naar nog een kindje.

Het had even wat tijd nodig om te accepteren dat mijn ideale toekomstplaatje bijgesteld moest worden. Niet veel mensen kunnen kinderen echt plannen, behalve die lucky few die eigenlijk altijd in ronde 1 zwanger raken. Dus zei ik tegen mijzelf: ‘Ach, 2,5 jaar is toch ook een mooi leeftijdsverschil? Hopelijk raak ik dan snel zwanger zodra ik groen licht krijg.’  Die 2,5 jaar kan ik inmiddels ook weer vergeten.

Ik deed er alles aan om zo gezond mogelijk te zijn. Weinig tot geen alcohol, eten volgens het Paleo- principe, regelmatig bewegen. Natuurlijke supplementen, visolie. Het wrange is, mijn lijf voelt ook super gezond. Ik heb, afgezien van af en toe wat lichte PMS, verder weinig lichamelijke ongemakken. Ik heb bakken met energie en voel mij sterk. En toch lijkt mijn lijf weer te falen, hoewel 7 maanden van proberen echt nog heel normaal is.

Wat verder natuurlijk ook meespeelt, is de enorme stress waar mijn man onder lijdt. Al sinds vorig jaar zomer heeft hij een groot conflict met zijn manager. Periodieke gesprekken, mediation, advocaten. Het gaat van kwaad tot erger en natuurlijk heeft dit zijn weerslag op hem, op mij, op ons gezin. Soms denk ik weleens: zolang wij dit gevecht vechten, is er geen ruimte voor iets anders. Ik wens zo vaak dat mijn man een andere baan vindt, dat de ellende ophoudt, dat hij weer beter in zijn vel kan zitten.

Soms vraag ik mij af of ‘het lot’ of ‘iemand daarboven’ gemene spelletjes speelt. In maart dit jaar leek het erop dat mijn man een andere baan gevonden had. Hij mocht op gesprek komen, alles leek er gunstig uit te zien. Ik zei tegen mijzelf: ‘Laat hem alsjeblieft die baan krijgen! Ik heb liever dat hij eerst een andere baan heeft, dan komt ons tweede kindje daarna wel.’

Helaas ging die baan toch niet door. En dit vervelende ritueel heeft zich inmiddels drie keer herhaald. Drie keer weer die spanning, zou de ellende nu eindelijk voorbij zijn? En hoe mooi zou het zijn, manlief een nieuwe baan en daarna zwanger raken! Maar helaas, het voelt soms alsof ik word bedrogen door het leven. Ik hou niet van achtbanen. Niet in een pretpark, maar ook zeker niet in mijn leven.

Mijn emoties komen nu wel los. En hevig ook. Even voelt alles oneerlijk, rauw en gemeen. Wat doe ik verkeerd waardoor alles altijd zo moeilijk gaat bij mij? Het is niet zo alsof ik altijd een negatief mens ben. Ik ben eigenlijk altijd heel positief en opgewekt, maar het elastiekje staat nu wel heel strak gespannen en er komt een dag dat hij breekt.

Als ik in de spiegel kijk zie ik mijzelf. Maar niet dezelfde persoon als zo’n drie, vier jaar geleden. Mijn ogen staan anders. Veranderd. Wijzer geworden, maar ook ouder. Minder naïef. Getekend door de teleurstellingen. Ik wil mij niet meer iedere keer laten meevoeren door de hoop. Door eventuele mooie vooruitzichten. Ik wil proberen om alles maar te laten komen zoals het is. Dan raak ik ook niet meer zo vaak teleurgesteld. En dat toekomstplaatje in mijn hoofd? Die laat ik liever wat vager. Niet meer zo vastomlijnd door jaartallen en maatschappelijke druk.

Maar er is 1 ding dat ik niet op zij kan zetten. Wil zetten. En dat is die wens voor een tweede kindje. Voor nu mag ik even flink balen. Even uithuilen. Boos en teleurgesteld zijn. Maar zodra deze menstruatie er weer op zit, ga ik er weer voor de volle 100% voor. Ronde acht gaat het worden! Ja, dat is mijn wens!

Liefs