Ik wil er niet mee bezig zijn… of toch wel?

Rillend lig ik onder een dekentje op de bank. Een emmertje naast mij, voor het geval dat. Mijn buik doet zeer, ik ben misselijk en ik heb koorts. Toch voel ik ook een andere kramp in mijn buik. Ik loop naar het toilet en zie dat ik ongesteld ben geworden. De flinke buikgriep dempt mijn enthousiasme en met prikkende ogen open ik mijn telefoon om de startdatum van deze menstruatie te noteren. Daarna leg ik mijn telefoon weg, sluit mijn ogen en zak diep weg in een koortsige droom.

Een paar dagen later ben ik aan de betere hand. Eten blijft weer binnen, ook al zijn het muizenhapjes. En langzaam begint het besef te komen dat de eerste ronde voor een brusje nu echt van start kan gaan. Ik moet alleen nog niet denken aan seks, en hetzelfde geldt voor manlief die nu ook getroffen is door de griep. Toch probeer ik strikter elke dag de tabletten met foliumzuur in te nemen. En het dagdromen begint ook een beetje te komen. Hoe zal het deze keer gaan? Zal het lang duren of snel gaan? Zal het uberhaupt wel lukken? Wat nu als mijn schildklier weer gaat opspelen?

Vrijdag word ik gebeld door de internist. Mijn schildklierwaarde is momenteel 16,5. Dit is normaal gesproken een prima waarde, maar om een zwangerschap zo goed mogelijk in te gaan wil de internist de waarde nog iets omhoog krijgen. Ik moet dus nog een keer ophogen met de medicijnen en over twee weken weer bloed laten prikken. En ik moet alvast starten met foliumzuur. Dat laatste was ik allang mee begonnen, dus dat scheelt weer. Toch zit het bericht van de internist mij niet helemaal lekker. Ik dacht eigenlijk dat manlief en ik er gewoon voor konden gaan. Maar deze ophoging van medicijnen zorgt ervoor dat ik weer twijfel. Is het wel slim om nu dan zwanger te worden?

Uiteindelijk besluiten wij er gewoon voor te gaan. Niet obsessief ermee bezig zijn. Gewoon vrijen wanneer wij zin hebben. Geen ovulaties bijhouden. Dit laatste wordt lastig, aangezien ik elke maand een paar dagen buikpijn heb rondom mijn eisprong. Maar goed, we willen ons niet opjagen en gewoon genieten van dit spannende begin. Toch kan ik het niet laten en denk ik elke dag wel eventjes aan het zwanger worden. Soms met verlangen en kriebels in mijn buik. Soms met angst en twijfels. Ik ben zo bang voor weer een slopende periode met afwachten, witte testen, teleurstellingen. Ik weet nog zo goed hoe het voelde. En omdat ik nu al maanden wacht op het groene licht, voelt het ook al een beetje alsof ik al maanden bezig ben.

Het is druk op mijn werk. Veel afleiding. Soms maak ik lange dagen en eenmaal thuis ben ik met mijn hoofd nog steeds bezig met mijn werk. Als ik dan ’s avonds op de bank plof en denk aan het zwanger worden, bekruipt mij af en toe een schuldgevoel. Waarom denk je er nu pas aan? Het is toch super belangrijk! Straks ben ik teveel met andere dingen bezig en richt ik mij niet genoeg op een zwangerschap!  Hele rare gedachten, ik weet het. Het andere moment vraag ik mijzelf af of ik nu al niet teveel ermee bezig ben. Ik heb een abonnement op een tijdschrift voor jonge ouders en ik kreeg onlangs een abonnement cadeau op hun online dienst. Hierbij kan ik een jaar lang gratis online filmpjes en video’s kijken over zwanger worden, bevallen en opvoeden. Inmiddels heb ik al heel wat uurtjes via de iPad afleveringen gekeken. Zoon op bed, man aan het studeren en ik lekker op de bank onder een dekentje.

De laatste dagen word ik een beetje gek van mijzelf. De ongesteldheid is over en manlief en ik vrijen nu zonder anticonceptie. En het ene moment vind ik het heerlijk om te dagdromen over een brusje, wil ik alles eraan doen om zo snel mogelijk zwanger te worden (en dat kan helemaal niet, dus ook nog eens een vrij zinloze actie van mij), wil ik alle informatie die ik over zwanger worden kan vinden tot mij nemen als een enorme spons. Het andere moment spreek ik mijzelf streng toe er niet zo mee bezig te zijn en wil ik mij richten op de dagelijkse gang van zaken. En als ik dat dan doe, voel ik mij schuldig dat ik er te weinig aan denk.

Om nog maar te zwijgen over alle emoties die loskomen als ik dan ook nog eens ga denken aan zoonlief. Een brok in mijn keel van trots en liefde als ik eraan denk dat hij straks misschien een grote broer mag worden. Een enorm schuldgevoel omdat ik bang ben dat ik hem niet meer genoeg aandacht kan geven. Een onzeker gevoel over de toekomst: kan ik dat wel aan, twee kindjes? Hoe zwaar zal het zijn? Heb ik dan nog een eigen leven?

Om vervolgens weer emotioneel te worden bij de gedachte dat het allemaal niet vanzelfsprekend is en dat ik nog maar moet afwachten of het uberhaupt wel mag lukken. Om dan weer te switchen naar dankbaarheid dat wij zoonlief hebben en dat hij ons zo gelukkig maakt.

De tijd zal het leren en het enige wat ik nu kan doen is afwachten en het vooral gezellig maken met manlief. Genieten van het hier en het nu. Genieten van zoonlief en al zijn gekke fratsen. Hij wordt al zo groot.

O ja, ik activeer hier trouwens bewust niet dat ik in ronde 1 zit. Ik wil niet teveel mij laten leiden door het aantal rondes of door het aantal weken. Wij hopen en bidden voor een gezonde zwangerschap en dat dit snel mag lukken. En als het zover is, zal ik dit uiteraard hier melden! Tot die tijd zal ik af en toe bloggen over onze weg naar een nieuwe zwangerschap.

Liefs