Verlangen naar jou

De regen tikt zachtjes tegen het raam terwijl ik geniet van een kopje hete thee. Na de warme en benauwde dagen is het een welkome afwisseling, zo’n regendag. Ik zit te denken wat ik allemaal nog wil doen en klaarmaken voor jouw komst. Lichte onrust gaat door mijn hoofd.

Op het werk zijn de laatste dagen aangebroken. Geestelijk ben ik al niet meer aanwezig, geestelijk ben ik al helemaal bij jou, mijn lieveschat. Samen zitten wij hier op kantoor, jij nog veilig en warm in mijn buik. De afstand tussen mij en het bureau is steeds groter geworden met die bolle buik ertussen! Eigenlijk heel bijzonder dat jij al zo lang met mij mee reist, overal naar toe. Altijd ben je bij me. Wat geniet ik daar van. En ik wil er nog intenser van genieten. Ik kijk uit naar mijn verlof, dat gelukkig over een paar dagen al start. Dan kan ik eindelijk beginnen met het klaarmaken van ons huisje, ons nestje. En nog bewuster genieten van jouw bewegingen in mijn buik.

Eigenlijk is de basis al klaar, hoor. Je bedje staat er, de commode en de kast. We hebben bijna alle spullen in huis, op wat beddengoed en laatste kleine prulletjes na. Het kraampakket is al een tijdje in huis. Het wiegje staat al klaar naast ons bed. De box staat beneden en is tot ons ongenoegen al uitgebreid getest door de kat. Plantenspuit, ballonnen, zilverfolie: mevrouw is nergens bang voor en wilde volgens mij zeker weten dat jouw boxkleed wel lekker ligt. Dus je boxkleed ligt inmiddels boven fris gewassen te wachten, zodat er geen poezenhaar op te vinden is zodra jij er bent.

Over jouw geboortekaartje zijn je vader en ik het nog niet helemaal eens. Want welk kaartje is nou hét kaartje voor jou? Er is eigenlijk geen enkel kaartje bijzonder genoeg om uit te drukken hoe bijzonder jíj bent voor ons, hoe speciaal je bent en hoeveel wij van je houden en naar je verlangen. Zelf ontwerpen is lastig en daarbij is niet alles mogelijk. Bestaande kaartjes zijn heel mooi, maar zijn ze mooi genoeg? Volgende week gaan we maar naar wat drukkerijen. Misschien kunnen zij ons verder helpen. Want ik wil toch graag binnenkort een keuze maken, de tijd vliegt ineens voorbij en het is gewoon zo fijn om alles klaar te hebben voor jouw komst.

Vanaf volgende week begint mijn verlof. Dan kan ik eindelijk toegeven aan mijn nesteldrang. Lichamelijk kan ik niet zoveel meer. Ik ben niet volledig uitgeschakeld, maar matig intensief huishoudelijk werk of lange dagen kantoorwerk zorgen voor nachten met harde buiken en krampen en daarnaast verergert dan de bekkenpijn. Dus ik moet alles in fases doen. En tijdens mijn verlof hoef ik toch nergens heen, is iedereen om mij heen aan het werk en heb ik mijn handen vrij. Als eerst ga ik jouw kleertjes wassen, je kast lekker uitsoppen en je kamertje klaar maken. Je bedje opmaken en snuiven van de Zwitsalgeur. Daarnaast heb ik ook nog een ander project: mijn eigen kledingkast. Die zit zo volgepropt, die kast is me al weken een doorn in het oog. Elke dag een stukje kast opruimen, heb ik mij voorgenomen. En verder vooral rusten en genieten van het feit dat ik niets móet.

Mijn lieve, kleine jongen.. wat ben ik benieuwd naar je! Mijn lichaam is ook al bezig met jouw komst. Af en toe heb ik flinke krampen onderin mijn buik. Of ineens een uur lang harde buiken om de 5 minuten. Of steken daar beneden. Gelukkig houden die klachten niet aan, maar trekt het altijd weer weg. Toch ben ik erg benieuwd wat het doet met mijn lichaam. Ben jij aan het indalen? Bereidt mijn lichaam zich alvast een beetje voor op de bevalling? Of zijn het ‘gewoon’ de normale kwaaltjes aan het einde? Voor mij is het de eerste keer, dus ik weet het niet goed. Maar het maakt mij wel wat gespannen af en toe en zeer nieuwsgierig. Hoe lang blijf je nog zitten in mijn buik? Hoe zal de bevalling gaan? Maar nog meer denk ik: hoe zie jij er uit? Hoe ruik je? Hoe zullen je eerste kreetjes klinken?

Laatst was ik een beetje overvallen door wat onzekerheid. Ik twijfelde of ik het wel zou kunnen, een pasgeboren baby verzorgen. En wat nou als ik niet weet waarom je huilt. Je vader heeft me toen ontzettend gerust gesteld. Hij kijkt er met volle vertrouwen naar uit. Hij begint ook steeds ongeduldiger te worden, hij wil je zo graag ontmoeten. En hij weet zeker dat wij het als ouders super zullen doen. En als ik zo’n onzeker moment ga krijgen na je geboorte, dan zal hij mij helpen. “We doen dit samen”, zei hij. En zo is het natuurlijk ook. Wat ben ik blij met je vader als mijn grote liefde! Wat steunt hij me goed en kijk ik er naar uit om de trots en liefde in zijn ogen te zien zodra hij jou in zijn armen heeft.

Lieve, lieve, lieve kleine man. Zo langzaamaan begint er orde in de chaos te komen. Begint er rust te komen in de dagelijkse gang van zaken. Het snelle en gejaagde leven van werken, verplichtingen, huishouden, feestjes en verjaardagen gaat steeds langzamer lopen. Je vader en ik beginnen steeds meer te nestelen, in ons eigen coconnetje te zitten. Je kamertje wacht op je, totdat de ruimte zich mag vullen met jouw kreetjes. De kat wacht op je, tot het moment dat niet zij maar jij in de box zal liggen.

Ons liefdesnestje wordt steeds mooier gemaakt, opnieuw schoon gemaakt totdat er niets meer schoon te maken valt. Totdat er niets anders rest dan wachten en verlangen. Verlangen naar jou. Jij kiest wanneer je komt. En tot die tijd zal ons liefdesnestje klaar zijn voor jou. Onze harten zijn klaar voor jou. Neem je tijd, mijn lieveschat!

Liefs,

Mama