Geef het tijd

Nog nooit ben ik zoveel bezig geweest met de tijd als het afgelopen jaar. Op 1 januari om 01.15 uur sprak ik met de vriendin van mijn vriend z'n oude buurjongen. Zij was sinds augustus gestopt met de pil en ze probeerden zwanger te raken. De hele nacht hebben wij zitten kletsen over zwanger worden, volwassen worden, hoe je leven verandert enz. Zij hield het keurig bij een colaatje - ze zat rond naar NOD - en ik werd wat loslippig door de wijntjes. Ik vertelde haar dat ik al een tijd een diepe wens had om ook moeder te worden. Ik was dan misschien jong in de ogen van anderen, maar mijn gevoel was er en hoe! Met mijn vriend had ik al vaak gesproken over ouders worden en zwanger worden en ons plan was om na onze reis in april ervoor te gaan.

Die nacht, of nouja.. die ochtend lag ik in bed nog na te denken over de gesprekken van die avond. Ik voelde aan de ene kant veel enthousiasme voor haar, maar aan de andere kant was ik een beetje jaloers. Ik wilde eigenlijk niet langer wachten. Ik besprak dit met mijn vriend en hij gaf toe ook die gevoelens te hebben. Hij wilde het ook ontzettend graag en zo besloten we dat de pilstrip die ik net had aangebroken, meteen ook de laatste zou zijn. En toen begon het klokkijken.

Eerst speurde ik het internet af naar informatie over 'ontpillen' en wanneer je ongeveer weer je normale menstruatie moet verwachten. Vervolgens duurde het voor mij nog 34 lange dagen voordat mijn eerste eigen menstruatie zich aankondigde. Wat was ik blij met me lijf! Alles werkt! Inmiddels was het begin maart en telde ik de dagen af naar onze reis begin april, maar nog meer telde ik de dagen af totdat we die condooms de deur uit zouden doen. Ik hield keurig alles bij in mijn agenda, wat ik wanneer voelde. En ik zag een mooi patroon ontstaan. Zodra ik een paar dagen  ei-pijn voelde, volgde vrij snel daarna een eisprong. Iedere keer werd ik keurig 14 dagen na mijn ei-pijn ongesteld. Aan de ene kant heel fijn, want alles werkt, maar aan de andere kant toch elke keer een bittere teleurstelling.

Tijdens onze reis in Thailand werd ik ongesteld, de tweede 'eigen' menstruatie. En zodra het vloeien gestopt was, konden we er ein-de-lijk voor gaan. Wat duurde die twee maanden wachten na het stoppen met de pil nog lang. Maar nu zou het niet lang meer duren, dacht ik. Nu gaan we eindelijk ons kindje verwelkomen en worden we eindelijk ouders. De vonken spatten er vanaf tussen de lakens en wat was het een geweldige, spannende tijd. Een zwangerschap zou snel volgen, toch? Mooi niet dus. Zo snel ging het dus niet.

Die maanden proberen vlogen aan de ene kant voor bij. Ineens was het zomer. En plotseling werd het herfst. Maar mijn buikje was nog niet gevuld met een wonder. Aan de andere kant, wat gingen die maanden tergend langzaam. Iedere dag rekenen in dagen en weken: eerst de menstruatiedagen, daarna de dagen tot aan de eisprong, vervolgens die twee vreselijke wachtweken. Wat heb ik vaak gewenst dat ik de tijd vooruit kon spoelen om te kijken of het gelukt was, of er een lief baby'tje in mijn buik zat.

En nu, nu wil ik de tijd soms stil zetten. Ik wil niet dat we al bijna een jaar verder zijn. Een jaar is voorbij gegaan, met kinderwens maar zonder zwangerschap. Ineens is het december en leeft iedereen toe naar de feestdagen. Ik ben nogmaal gesproken dól op kerst. Ik kan dan ook bijna niet wachten met de kerstboom optuigen. Maar dit jaar is het anders. Ik wil nog helemaal niet de kerstboom optuigen. Ik zet nog geen kerstliedjes aan en ik maak nog geen vaste plannen voor de feestdagen. Ik wil niet dit jaar afsluiten op deze manier. Ik wil zo graag zwanger worden en ik wil eigenlijk niet accepteren dat ik dit jaar waarschijnlijk vruchteloos moet afsluiten.

Soms verlang ik terug naar afgelopen voorjaar. Toen was alles nog onbezorgd, spannend en nieuw. Maar ook verlang ik terug naar het rekenen in dagen en weken. Want nu bevind ik mij een beetje in niemandsland. Ik ben niet zwanger, ik ben niet ongesteld, ik heb blijkbaar geen eisprong en mijn lichaam heeft alles stil gezet. Dat vind ik nog wel het meest frustrerend. Ik heb nu nergens invloed op. Ik kan niets anders dan wachten terwijl de tijd mij inhaalt. Terwijl het lijkt alsof iedereen mij inhaalt. Soms heb ik heel vervelende gedachten. Dan denk ik aan vrienden van ons die in oktober ouders zijn geworden. Zij was binnen 1 maand zwanger. En dan denk ik: straks zijn zij weer zwanger, omdat zij zo ubervruchtbaar moeten zijn. En dan zit ik nog steeds te wachten. VRESELIJK, ik weet het en ik haat mijzelf erom! Bah, ik wil geen negatief, pessimistisch, jaloers persoon worden. Bah, bah, bah.

Dus ik heb mijzelf voorgenomen om het maar van de andere kant te bekijken. Het jaar 2013 was dus niet ons jaar. Mijn lijf geeft een signaal af dat er iets niet klopt en legt mijn cyclus stil, dus het doet wél wat goeds. Mijn lichaam werkt wel, alleen niet op de manier die ik graag zie, maar goed. Wat er dan aan de hand is, wordt nog onderzocht. Ook dat is op zich positief. En op 1 januari 2014 om 01.15 uur zal ik terug denken aan het afgelopen jaar, schenk ik nog een glaasje champagne in en zal ik dankbaar zijn voor het afgelopen jaar. Een jaar waarin ik en mijn vriend veel hebben geleerd over elkaar, over verdriet, pijn, verlangen. Maar ook over geduld hebben, waarderen wat je hebt, relativeren en zaken in perspectief plaatsen.

En elke dag die wij nu moeten wachten, brengt ons dichter bij ons kindje. Vandaag zijn we dichterbij dan gisteren en morgen dichterbij dan vandaag.

Ik geef het tijd.

Liefs,

Pluisje