Stil staan

Vrijdag 27 september 2013. Een dag voor mijn verwachte NOD en vrolijk ben ik niet. Of het nu ligt aan de hormonen, of aan het feit dat ronde 6 voor de deur staat, ik weet het niet precies. Eigenlijk had ik al geen hoop op deze ronde, het was immers al zo raar gegaan in het begin en zo'n lange ronde als deze heb ik nog nooit meegemaakt. Ik zit nu op dag 43 en nu begint er langzaam maar zeker steeds meer bruinverlies door te komen. Dit in combinatie met mijn hoofdpijn, voorspelt niet veel goeds.

Gek is dat, ik had me zo voorgenomen om deze maand niets te verwachten. Geen hoop, geen voorstellingen, niet stiekem opzoeken wanneer ik eventueel uitgerekend zou kunnen zijn. In principe heb ik me goed aan die afspraak met mijzelf kunnen houden. En toen ik zondag en maandag twee miniscule kleine bruine sliertjes op het toiletpapier zag, had ik al helemaal zoiets van: kom maar met die volgende ronde! Maar die nacht had ik toch zo'n bizarre droom. Ik droomde van twee knalpositieve testen. En wat was ik blij en gelukkig met die zwangerschap in mijn droom. De volgende ochtend toen ik wakker werd op mijn vrije dag, hield ik het bijna niet meer van de spanning. Al helemaal omdat het miniscule bruinverlies totaal verdwenen was. Toen mijn vriend de deur uit was heb ik stiekem een zwangerschapstest gepakt. In de bijsluiter van de dipstick zwangerschapstest die bij mijn ovulatietesten was meegeleverd, stond dat je ongeveer 4 dagen voor NOD positief kon testen ermee. Zou ik het gokje wagen? Nog nooit heb ik voor NOD getest, maar die droom had me helemaal van me stuk gebracht. En inmiddels had de hoop zich weer opgebouwd. Misschien waren die twee sliertjes bruin wel van een innestelling? Wie weet... maar zoals te verwachten was, bleef het testje omo wit.

Gisteravond voelde ik me al niet lekker, hoofdpijn, buikpijn... En het nachtelijke zweten heeft het ook al verraden.... Plus vandaag bruinverlies. Meer dan wat ik de afgelopen week heb aangetroffen. Ook nu nog steeds hoofdpijn en buikpijn. Het zal niet heel lang meer duren voordat het echte rood doorbreekt. Bah, wat ben ik teleurgesteld. Maar nu nog meer in mijzelf dan in het feit dat het weer niet raak is. Waarom laat ik me toch zo meeslepen?

Voor mijn gevoel sta ik stil. Om mij heen raken mensen heel snel zwanger. Alsof het geen moeite kost. Gewoon, 1 maand, hooguit 2 maanden wachten. En ik weet dat het geen wedstrijd is, maar ik doe in dit opzicht zo graag mee met de rest! Ik wil niet buitengesloten worden. Ik wil ook bij de statistieken horen! Aankomende ronde is ronde 6, en dan zijn we al 7 maanden aan het proberen. Overal op internet staat dat 80% van de gezonde stellen binnen een half jaar zwanger raken. Ik wil daar ook bij horen en dat dat waarschijnlijk niet zo gaat zijn, doet me meer pijn dan ik wil toegeven.

Afgelopen twee rondes eindigden in een tranendal. Nu heb ik nog niet gehuild. Ik heb de tranen ook nog niet voelen branden. Ik voel me alleen maar boos. Maar ik toon geen emotie. Ik zit hier maar een beetje voor mij uit te staren. Iedereen gaat door, iedereen is in volle gang bezig met de zwangerschap, de bevalling of met hun pasgeboren wondertje. En ik zit hier nog steeds op hetzelfde punt als 7 maanden geleden. Ik verwacht dat de klap nog wel komt. Misschien zet ik dit weekend wel een jankfilm aan of wat zielige muziek, dan komen die tranen vast wel los. Het moet er uit, die emoties, maar het lukt me nog niet. Even flink janken, brullen en tegen een kussen slaan. En dan op naar ronde 6! Gewoon weer door en we zullen blijven genieten van elkaar. Het moet wel, maar ik wil dat ook! Je ziet er immers zoveel mooier uit als je lacht :)

Liefs,

Pluisje

-----------------------------------------------------------

Jij staat nog steeds met lege armen
Hebt geen buikje dat langzaam groeit
Je hebt geen kamer in te richten
en geen leven dat in je groeit
Jouw wereld wordt niet mooier
Door het wonder van een kind
Nee jouw wereld blijft zo donker
Waarin jij het licht nog niet vindt.