Het consultatiebureau

Wat ze zeggen over het consultatiebureau (CB) zeggen is allemaal
waar. Af en toe tref je sociale, aardige mensen aan, maar over het
algemeen geven de medewerkers van het CB je het gevoel alsof je de
slechtste ouders van de wereld bent. Je kind is te dik, te dun, te
groot, te klein, heeft achterstand hier of daar en huilt alleen maar,
slaapt te weinig of juist te veel. Het lijkt er op dat het doel van de
gesprekken bij het CB is om je met zo min mogelijk zelfvertrouwen over
het ouderschap weer weg te gaan. Een club van secreten die alleen nog
maar nummers zien, in plaats van baby’s.

Eerste kennismaking

Tijdens één van onze voorlichtingsavonden bij de verloskundige
praktijk over hoe alles na de bevalling in zijn werk zal zijn was ook
zij daar. Petra van het consultatiebureau. Bianca en ik grapten nog.
Laten we hopen dat we niet met haar te maken krijgen. Soms weet je het,
met een bepaald persoon zal er geen klik zijn. En dit was zo’n persoon.
Deze vrouwelijke versie van Peter Pettigrew (Peter Pippeling, ook wel
Wormstaart in Nederland) had nog niet eens haar mond opengetrokken. En
toen ze dat wel deed maakte het dat alleen maar erger. Tot 5 maal
herhaalde ze “Ja, Big Brother is watching you”. En als iets mij al
stoort aan onze maatschappij is het dat alziende oog dat maar alles in
de gaten moet houden, hoe privé iets ook is. Tot onze grote schrik, en
hoe kon het ook anders, vertelde ze ten slotte nog dat haar werkgebied
precies is waar wij wonen. Joepie.

Wormstaart op bezoek

In de eerste week na de geboorte komen ze van het CB eerst bij je thuis langs. Een dag van te voren werden we  door haar gebeld.

“Met Petra van het consultatiebureau. Vind u het goed als ik een andere dag kom, het is erg druk.”

“Nee, dat is niet goed, anders hebben wij pas over een week weer tijd.”

“Ok, dan laat ik de afspraak staan, tot morgen.”

“Tot morgen.”

We hadden een afspraak staan om 15.00 uur, en bleven daar dus bewust
voor thuis en hadden ook geen kraambezoek gepland. Om 16.00, nog steeds
geen Wormstaart gezien en eindelijk om 16.15 gaat de deurbel.

Eerst een heel verhaal over het consultatiebureau en wat ze allemaal
doen. En uiteraard de hielprik. Gelukkig vond Naomi het allemaal best.

“Wij vinden het bij het consultatiebureau heel belangrijk dat ouders op tijd komen voor afspraken.”

“Is dat met een speling van 5 kwartier?” Vraag ik.

Touché

Op bezoek bij het consultatiebureau

Het eerste bezoek is eigenlijk het enige prettige bezoek geweest.
Geen gezeur en gewoon hun werk doen, zoals het hoort. Geen kleineren,
geen gedonder. We hebben goede hoop.

De dag van het tweede bezoek worden we om 14.30 uur gebeld.

“Waarom zijn jullie niet hier?”.

“Omdat we pas een afspraak hebben om 15.30.”

“Nee hoor, jullie hadden de afspraak om 14.00.”

“Mevrouw, jullie (Wormstaart) hebben zelf de afspraken in ons boekje gezet en daar staat toch echt heel duidelijk 15.30.”

“Ooooow sorry, we maken wel een nieuwe afspraak.”

Dus wij op bezoek voor de tweede afspraak.

“Oh, ik heb u niet op mijn lijst staan voor vandaag.”

Werkelijk, is dit wat we kunnen verwachten van het consultatiebureau? Een chaos van afspraken.

Uw kind is monsterlijk dik en zal door u allerlei ziektes krijgen

Ok, dat zei ze niet, maar zo komt het wel over. Een week geleden
hebben we de ‘4 maanden’ afspraak gehad bij de verpleegkundige. Na het
kijken op de grafiekjes, niet naar Naomi, maakt de verpleegkundige
duidelijk dat Naomi veel te dik is. We geven volgens haar veel te veel
eten en zijn dadelijk verantwoordelijk voor haar suikerziekte en hoge
bloeddruk. Maar we moesten het maar zelf weten, het is tenslotte ons
kind en we mochten het consultatiebureau niet de schuld komen geven als
het zo ver was.

Naomi is een lekker mollige gezonde baby, nog lang niet zo mollig als
Bianca was als baby. Zij stond model voor het Michelin poppetje in die
tijd. En tegenwoordig heeft ze nog geen kilo te veel. Naomi krijgt
gewoon wat op de verpakking staat wat een baby van haar leeftijd hoort
te krijgen. Daarnaast een klein fruithapje sinds ze 4 maanden is, en ’s
avonds een schep pyjamapapje bij de fles. Maar nee, door onze schuld
moeten we straks de muur openbreken om Naomi buiten te krijgen. Zijn de
assen van onze auto nog niet doorgebroken?

Prikjes

Dat we Naomi zouden gaat laten inenten hebben we eigenlijk niet over
getwijfeld. Al is het wel goed om er stil bij te staan of je er
verstandig aan doet. Je hoort steeds meer verhalen over hoe autisme
vanwege inentingen. Daarnaast wordt op bepaalde sites zelfs beweerd dat
inentingen helemaal niet werken of zelfs ziektes zoals astma, stuipen,
epilepsie, contactverlies, darmontsteking en ADHD-achtige beelden
veroorzaken. Als je verder kijkt dan zie je dat deze informatie op
geitenwollensokkenwebsites staat waar zweefkezen praten over contact met
de doden, aluminiumhoedjes tegen stralingsziekte, ufo’s, samenzweringen
en andere vreemde topics.

Sinds we inenten leven we gemiddeld 30 jaar langer dan vroeger. In de
gouden eeuw stierf zelfs nog meer dan de helft van de jongeren onder de
18 jaar. Ik heb ze zelf ook gehad, net als mijn vrouw, dus Naomi krijgt
ze ook gewoon.

De eerste prikjes heeft ze inmiddels gehad. Over de prikjes zelf klaagt
ze niet zoveel, alleen heeft ze steeds een halve dag later ineens koorts
(rond de 39 graden) en is ze erg huilerig en hangerig.

Dus

Wat moet ik er van denken? Volgens mij moet je naar het
consultatiebureau gaan voor de prikjes, zeer selectief luisteren en
vooral het meeste met een korreltje zout nemen. Er is geen betere
voorlichter dan ouderlijke intuïtie….. en misschien je ouders