We bedoelen het allemaal goed, we zien (lezen) jou zo struggelen, terwijl je aan het genieten moet zijn!
Hopelijk lukt het je om (eventueel met medicatie) het allemaal weer op een rijtje te krijgen 😊
@Chudo: Er is wel hulp hoor. Ook gezinshulp meer gericht op mijn puber dochter.
Voor mijn gevoel cijfer ik mezelf helemaal niet weg, maar denk ik juist teveel aan mezelf.
Klopt dat ik star ben, maar dat is iets wat ik niet even verander. Ik luister zeker wel en wil er heel graag wat mee doen, maar het lukt me niet.
Het is ook zonde voor mijn gezin. Mezelf boeit me niet. Maar wel voor hun. Ik weet het gewoon niet meer. Ik weet niet hoe ik een betere moeder kan zijn. Hoe ik een betere vrouw kan zijn. Als ik elke dag al met moeite opsta door hoe ik me voel, door m’n klachten, door het slechte slapen. Elke dag weer neem ik me voor om te veranderen. Om dingen anders te doen. Maar het lukt niet. Ik weet ook niet waar ik moet beginnen en de hulp vanuit ggz die ik nu heb ik meer overbruggend tot er echt hulp komt die aansluit.
@Flierefluiter: ik weet niet hoeveel meer actie er had moeten komen en ik sla helemaal geen hulp af! Er is hulp! Ik heb ook vaak genoeg aangegeven bij de ggz dat het niet goed gaat. ik heb hulp vanuit de ggz (overbruggend momenteel weliswaar), er is hulp geweest voor mijn zoontje (omdat hij een huilbaby was en moeite had met slapen) en er is momenteel gezinshulp voornamelijk gericht op mijn dochter. En hulp van de poh voor de diabetes en het afvallen.
Ik heb medicatie. Antidepressiva. Maar straks komt er waarschijnlijk nog andere medicatie bij. Ja dat had eerder gekund als ik eerder was gestopt met de borstvoeding, maar dan was ik daar waarschijnlijk weer door ingestort. Ik heb veel klachten en problemen ja dat klopt. Fijn ook dat het wordt opgesomd 😅. Er is nog wel meer dan dat 🫣.
Natuurlijk is het nu zowel voor jou als mij makkelijk om te zeggen: had dit of dat nou maar gedaan, maar dat is niet gebeurd en de situatie is nu zoals hij nu is. En je weet niet of het dan anders was gelopen.
Ik maak me ook zorgen om mijn man, want het gaat inderdaad niet beter met hem alleen maar slechter. Hij “moest” naar een psycholoog om maar “even” over zijn verleden te praten. Hier is hij nog slechter uit gekomen. Hij heeft helaas weinig vertrouwen in hulpverlening en ziet niet in wat praten kan helpen. Hij probeert maar door te blijven gaan en alles hier overeind te houden.
@vlindermoeder: je hebt wel een punt qua assertiviteit. Maar aan de andere kant vindt mijn man het moeilijk om mij te pushen als hij ziet dat ik het zo moeilijk heb. Hij wil lief voor mij zijn. En hij weet ook dat als ik iets niet wil ik het niet doe.
@Jvb: hulp ontzeggen ben ik het niet mee eens. Ik heb hulp vanuit de ggz, gezinshulp, hulp nu vanuit de poh voor de diabetes en het afvallen, er is hulp voor mijn zoontje geweest en ik vraag hulp aan mijn moeder maar dat krijg ik helaas niet.
Ik was precies zoals jij. Mijn man viel uit door mijn problemen. Hulpverlening die bij/voor mij kwam nam ook de tijd voor hem en ze drukten hem op het hart om assertiever te worden, want mee blijven gaan in mijn wensen zou zowel mij als hem niet helpen. Hij is naar een psycholoog geweest voor assertiviteitstraining. Nou, ik kan je zeggen dat het geholpen heeft hoor! Natuurlijk helpt hij mij nog wel, maar op de juiste manier. Hij spoort mij aan om dingen wel te doen. Ik ben laatst zonder problemen naar de kapper in de stad gefietst (en terug). Klinkt voor een ander heel klein, maar voor mij is dat een enorme overwinning. In plaats van mij brengen en pamperen zei hij dat ik het gewoon moest proberen. Jas aan, schoenen aan en fietsen maar. Ik mocht bellen als er iets was. We hebben dit in stappen gedaan hoor, maar nu is het mij helemaal zelf gelukt zonder hem nodig te hebben. Voelt als een enorme overwinning, ik ben trots op mezelf en voor mijn man neemt de last zo ook af. Win-win.
Ik ga je nog 1 laatste schop onder je kont geven: kies nu eens echt voor jezelf. Stop die bv en vraag de psychiater om medicatie. Bel je zorgverzekeraar en/of huisarts en vraag om een spoedplek. Ik praat zelf online met een psycholoog en na aanmelding kon ik een week later inloggen voor mijn eerste afspraak. Zo snel kan het dus gaan ☺️ Als jij straks beter in je vel zit, dan kun je ook je man een schop onder zijn kont geven. Ook hij heeft die schop zo te lezen hard nodig. Ik lees bij jullie allebei veel smoesjes. Ik weet uit eigen ervaring hoe waar die smoesjes klinken in je hoofd, maar ik weet ook uit eigen ervaring dat het maar smoesjes zijn. Is dit allemaal makkelijk? Nee, absoluut niet! Dit gaat een lang proces worden. Als jullie allebei maar afwachten, dan gaat het niets veranderen kan ik je vertellen. Met psychische klachten moet je hard werken, heel hard werken! Ben ik vaak kapot? Ja! Wil ik het soms opgeven? Zeker! Ik ben zo blij met de verbeteringen die ik nu eindelijk zie. Ik ben er echt nog lang niet, maar mijn man en kinderen hebben veel meer aan die vrouw die goed in haar vel zit, werkt, de kinderen naar school kan brengen etc. Ik was die vrouw die haar slaapkamer niet meer uit durfde te gaan, 113 heeft ingeschakeld, zelf de crisisdienst heeft gebeld op het moment dat ik mezelf wilde gaan snijden. Echt, ga nu voor die hulp! Niet alleen voor je familie, maar ook (en vooral) voor jezelf!
Ik vind je huidige berichten al een stuk positiever. De wanhoop uit voorgaande berichten maakte ik mij wel een beetje zorgen over. Maar aan de andere kan van het scherm zit een mama die de juiste wegen probeert te bewandelen. Dat de hulp er niet direct is maakt het vervelend, maar er komt iets jullie kant op. Dat je het durft te vragen maakt je sterk. Je mag trots op jezelf zijn dat je deze stappen maakt. 
Ik citeer even jezelf, over je eigen man:
“ Hij vindt het überhaupt moeilijk om er voor mij te zijn, maar zit ook nog eens met zichzelf in de knoop (overspannen) waardoor het nog moeilijker is. Ik voel me door hem niet serieus genomen”
Dit is al van flink wat maanden geleden. Maar als ik je zo hoor zit er bij hem ook nog geen verbetering in. Ik maak me oprecht zorgen om jullie als gezinnetje! Als dit deel samen met je eigen deel bij een hulpverlener terecht komt… Echt. Dit is serieuze shit voor je zoontje. En ik zeg dit niet om je verder de put in te praten. Maar ik kan er met mijn kop niet bij dat er niemand is die keiharde actie onderneemt. En forget die wachtlijsten. Want voor dit soort serieuze alarmsignalen zijn crisis diensten. En dat is al vaker gezegd. Maar alle hulp die voor handen is sla je gewoon af. En dat doet pijn om te lezen. Voor jezelf. En je zoon (en volgens mij is er nog een ouder kind in het spel?)
Als mede mama met autisme, kan ik me aardig inleven in je denkwereld. Maar het gaan wegcijferen van je eigen mentale welzijn, is niet goed, zowel voor jezelf, als voor je omgeving zijn er niet bij gebaat met een mama die niet goed zorgt voor haarzelf.
Ik snap je, en ja het is herkenbaar, maar 't is echt tijd om actie te ondernemen, en niet telkens uit te stellen, anders blijven er telkens redenen om iets niet te doen./ of juist redenen om iets door te blijven doen terwijl het je kop kost.
En ja, deze commentaren kunnen je een raar gevoel geven, maar laat je er niet door kennen, we menen het allemaal goed
Vanmorgen wilde ik een reactie plaatsen, maar kon het topic niet meer vinden. Met ADD en ASS in ons gezin begrijp ik je reactie, i.c.m. een dreigende burn-out volledig. Ik had je een compliment willen geven, en dat doe ik bij deze alsnog. Je geeft je grens aan. En dat je man hierin mee gaat: héél herkenbaar. Zelf moet ik ook met gezinsleden met autisme omgaan, en geloof me (meer richting de andere reageerders): als partner / ouders heb je dagelijks een zoektocht hoe je ermee dealt. Je man weet inmiddels wat voor error dit in je hoofd geeft, en kiest ervoor om jou te laten beslissen. Lijkt me goed, Jij zit met de gevolgen, hij niet. Jij belt naar het ziekenhuis om af te zeggen, hij niet. In dat opzicht wordt hij niet tekort gedaan en bij deze oplossing voel jij je het beste.
En ik heb ook eerdere blogs gelezen van je. Dus weet ook een beetje de achtergrond. Maar als moeder autisme hebben, is een dagelijkse strijd met het leven
Nee, ik heb zelf geen ervaring met een autisme brein. We kennen natuurlijk Panterlama alleen van de blogs hier, dus uiteraard maar een deel, maar in real life had er iemand al veel eerder in de actie moeten komen.
Ik heb ervaring met ggz en wachtlijsten. En ik heb ook ervaring met naasten die beslissingen voor je nemen. In belang van het kind en de moeder (mijzelf). Maar deels is het ook koppigheid en starheid. Want er is heel veel medicatie mogelijk. En als Panterlama eerder was gestopt met bv had er een hoop voorkomen kunnen worden. Een moeder, met depressive en suïcide gedachtes. Met autisme. Met nu klachten richting burn-out. Met slaapproblematiek. Met diabetes. En een partner die ook niet lekker gaat. Sorry voor mijn harde woorden, maar ik zie de toekomst niet rooskleurig in. En nee. Makkelijk is het allemaal niet. Maar soms moet iemand in je omgeving gewoon keihard iets voor je beslissen. Zoals ik echt 1000% achter mijn mening staat dat danwel een arts danwel haar partner een half jaar geleden al haar had moeten ‘verbieden’ door te gaan met bv. Dan had ze toen al passende medicatie kunnen krijgen, was de depressie milder geweest, ga je minder neigen naar een burn-out, is het voor haar en haar man makkelijker. En ben ik er van overtuigd dat het lichamelijk ook anders was gelopen.
Ik heb zelf psychische klachten (gehad). Mijn man was eerder veel minder assertief en daar nam ik, ik denk ook deels bewust, een loopje mee. Als ik zei dat ik iets niet ging doen, dan zei hij 'oké'. Nu zegt hij: 'proberen. Je kunt het. Jas aan, schoenen aan en gaan.' Helpt vele malen beter
Met grenzen kennen en bewaken is op zich natuurlijk niets mis. En dat autisme het moeilijk maakt om te schakelen of af te wijken van een plan, dat begrijp ik ook. Heel lief, en deels ook terecht, om daar begrip voor te tonen en daar complimenten voor te geven. Maar hier kan het echt onverantwoord worden. Dat ze zo stug vasthoudt aan oa die borstvoeding betekent dat ze er bewust voor kiest noodzakelijke dingen niet te doen. Er is sprake van depressieve en zelfs suïcide gedachtes, een burnout, gezonheids- en persoonlijke problemen. Ze ontzegt zichzelf hulp. Dan moet er toch op een gegeven moment gezegd worden: nu moet het anders.
Het vasthouden aan zaken die hulp blokkeren en het constante uitstellen is in niemands belang, niet van panterlama, niet van haar kindje en niet van haar partner. De reacties hier lijken misschien hard, maar komen voort uit oprechte bezorgdheid. Niemand bedoelt dat ze zich maar 'even over haar autisme heen moet zetten' ofzo. Dat het onwijs zwaar is, dat voelt iedereen hier, en juist daarom wordt er zo gehamerd op dat er actie ondernomen moet worden.
Aanvulling voor beukenblaadje: de zorg niet uiten maar alleen complimenten geven voor het gedrag lijkt me ook niet de weg.
Nou precies dit!! Heel goed verwoord. Flierefluiter ook.
Probleem is alleen dat hoe harder je ergens op hamert, des te kleiner de kans is dat het effect heeft. Als iemand iets zou moeten veranderen maar dat niet doet, komt dat zelden door een gebrek aan informatie. Dan kan je een advies steeds vaker of steeds harder verwoorden, maar het helpt niets. Sterker nog, het werkt doorgaans averechts. Het enige wat je ermee bereikt is dat het je zelf oplucht, want "je hebt gezegd waar het op staat". Maar de ander voelt zich nog rotter ("zie je wel ik doe het nooit goed"), en/of schiet nog meer in de weerstand schiet en gaat vooral focussen op waarom wat jij zegt niet kan (want je krijgt een discussie waarin hoe harder jij roept dat het A moet zijn, des te harder de ander gaat verdedigen dat het niet A kan zijn maar echt B moet). Dus verwacht geen positief effect van een oproep als deze - al begrijp ik de frustratie en zie ik ook dat de intentie goedbedoeld is.
Fijn dat het slaaponderzoek verplaatst kon worden en dat je het zo hebt kunnen regelen! 2/3 weken is relatief vlug, fijn dat t niet opnieuw maanden duurt. Weet niet waar het onderzoek voor is, maar weet wel hoe vervelend slaapproblemen zijn, dus veel sterkte in de tussentijd!
Ik las echt geen rare discussies op je vorige blog meis. Mensen vinden het lastig je zo te zien struggelen en willen het beste voor je en proberen mee te denken.
Je hebt best heel zorgwekkende blogs geplaatst afgelopen tijd. Als ik je had gekend en ik las dit had ik hulp ingeschakeld en gebeld met instantie.
Mensen snappen niet dat jij je eigen zo wegcijferd. Je weet zelf heel goed war het misgaat allemaal maar je bent zo star en luistert niet.
Ik begrijp nu dat dit door je autisme komt. Maar alsnog je hebt een kokervisie en het beperkt je.
Vind het zonde voor je gezin en ook voor jezelf.
Hier sluit ik mij helemaal bij aan
reacties (22)