Als ik de tijd kon terugdraaien zou ik het niet meer doen

Herkenbaar hoor , ik ben ook niet zo'n geboren moeder. Zeker de babytijd niet, maar het wordt leuker.

Je bent al een goede moeder door het uit te spreken!

Ik vind de baby fase ook heel zwaar! Ik ben zo blij dat ik 3 dagen in de week mag werken. Dit maakt mij een leukere moeder!

En dit alles is helemaal oke om te voelen en hebben we allemaal wel eens gevoeld.

Dikke knuff! ❤️❤️❤️

herkenbaar. Hier was het een reactie van een burn-out of en een depressie. Het is extreem zwaar is mijn ervaring :( Zeker als er ook te weinig hulp is. Jij verdient beter. Kijk of je via een organisatie hulp kan krijgen.

Ah wat vreselijk dat je je zo voelt en wat moedig dat je het durft uit te spreken!

Het is oke dat je dat allemaal mist, dat mag en is normaal.

Je bent geen slechte moeder omdat je dit denkt.

En je bent geen slechte moeder omdat je hem niet kan laten stoppen met huilen

Je bent geen slechte moeder omdat je je kind niet gelukkig kan maken.

(Dat is in mijn opinie ook niet de taak van de ouders. Begeleiden en er zijn voor hen en in dit geval zoeken naar manieren om met je gevoelens en je kindje om te gaan, dat is in mijn ogen je taak als moeder)

Maar ik begrijp heel goed dat het voelt alsof je faalt.

De oudste was een heel intensief kind en is dat nog en bij de jongste had ik een postnatale depressie en geen connectie. Ik ben uiteindelijk bijna 1,5 jaar thuis geweest met mijn postnatale depressie/burnout. En ik had dat ook nodig.

Zoek hulp, ga met iemand praten over hoe je je voelt en probeer te zorgen dat er momenten zijn dat je helemaal voor jezelf hebt. Zodat je wel een keer rustig met de hond kan gaan wandelen.

Ik ben zelf een HSP en heb veel meer prikkelverwerking nodig dan gemiddeld. Maar ik geloof dat het voor iedereen geldt, de ene persoon heeft gewoon meer tijd nodig om weer op te laden dan een andere en dat is prima. Probeer echt dingen te voorzien die niet enkel ontlasten maar waar je op termijn ook je batterijen weer kan opladen.

Neem ook gewoon vooral de tijd die je nodig hebt.

Ik herken het wel van de eerste maanden. Daarna is het wel weggegaan, hing ook samen met dat het met hem beter ging: beter slapen, minder huilen. We hebben toen heel consequent een slaapschema ingevoerd en opgevolgd waardoor we sowieso de avonden ook weer zonder hem hadden en nog steeds hebben. Vanaf half 7. Eerlijk? Ik vind het ook heerlijk. En mijn man ook. Maar goed, dat is een heel concreet punt/tip.

Alles is een fase... wellicht gaat het na het baby-af zijn beter, ben je geen baby-moeder, denk je er straks anders over... en mocht je toch zo blijven denken is het ook goed. En wordt het hopelijk hoe dan ook makkelijker voor jou.

Oh Meis, heel herkenbaar!

Ik vond het ook zwaar. Echt het gevoel alsof mijn leven ontnomen werd en ik ‘werd geleefd’.

Ik was een melkfabriek en de dagen draaiden om voedingen en verschonen...

Vond er geen hol aan, man!

Ik had geeneens lastige baby’s.

Het is gewoon een mega overgang!

Nu zijn die kids van mij 10 en 12 jaar en gaan vooral hun eigen gangetje. Ik kan lekker op de bank hangen en slaap ook lekker uit.

En toch..... en toch ben ik nu weer zwanger van nummer drie.

Soms denk ik ook weleens: whaaaa, dit meen je niet?! Wat doe je jezelf aan?

En toch heb ik het idee dat het mij nu makkelijker af zal gaan? De ervaring heb ik. Wel ben ik iets ouder nu dus even kijken hoe ik die gebroken nachten ga ervaren op mijn 40ste...

Verschil is dat ik toen twee kleine ukkies had. Straks eentje.

Oh ja, ik heb bij mijn twee kids NOOIT een middagdutje gedaan! Nooit!

Dat is ook belangrijk. Pak je rust wanneer je kindje dat ook doet.

Nu ben ik 8 weken zwanger van de derde en juist deze periode zal ik niet meer missen.

Wat rete zwaar om zo heftig moe en misselijk te zijn. Dan heb ik toch liever de baby tijd.

En je huisarts is zeker een man? Wat een makkelijke opmerking.... niet echt iets waar jij wat aan hebt. Ik zou dan het consultatiebureau benaderen.

Moeder zijn is gewoon best pittig, zeker als je een moeilijke baby heb, de slapeloze nachten, het gehuil, frusterend is het soms, denk dat vooral het slaapgebrek je ook sloopt, ik denk soms ook wel is waar ben ik aan begonnen, maar de kleine dingen maken alles weer dubbel en dwars waard.

Zoals laats nam mijn man onze 4 kinderen mee om een kado voor mij te kopen, op het moment dat ze weg gingen dacht ik yess ff tijd voor mezelf, ff een klein beetje rust. Nou ze waren nog geen 10 min weg of het gemis was er al pffff, een uur later stond me vriendin op de stoep met haar zoon, nou ik was blij dat er een kind in huis was hahahha, ik kan gewoon niet meer zonder die stilte , ook al verlang ik er naar soms, als het dan echt so ver is dsn wil ik het toch eigenlijk helemaal niet.

Ik heb wel eens op Google ingetypt

'spijt van je kind' erg hè. Nu achteraf denk ik dat ik een lichte vorm van een depressie heb gehad. Ik voelde me ook totaal geen moeder. Ik hield wel van hem hoor maar t voelde of ik een broertje had gekregen ipv een kind.

En alle reacties op fb "en nu lekker genieten"

"genieten van de kleine man"

"geniet van je mooie gezin"

Maakte mij verdrietig want ik genoot niet en blijkbaar moest ik wel "genieten".

Ik zal zelf dat woord ook nooit meer gebruiken als iemand een kindje heeft gekregen.

.

Ik heb dit gevoel ook heeel erg gehad en ik had geen huilbaby.

Het ouderschap is zwaar en een mega grote verandering in je leven.

Maar geloof me er komen betere tijden aan. Niet alles zal natuurlijk weer het zelfde worden. Maar de avonden ontspannen op de bank zitten komen echt wel weer terug.

Mijn zoon ging om 20u naar bed en ik kon daarna nog niet ontspannen bang dat hij wakker zou worden.

Maar echt geloof me ondertussen heb ik toch nog bewust 2 kinderen erbij gekregen en ik zit 's avonds gewoon ontspannen op de bank.

Dapper dat je je gevoel durft te uiten. Ik kon het alleen met mijn moeder delen destijds al mijn vriendinnen kregen pas later kinderen oww wat heb ik mij vreselijk eenzaam gevoeld die eerste maanden.

Hou vol meis, je bent echt de enige niet 💙

Slaapgebrek is een fysieke en emotionele sloopkogel. Mijn beide kinderen waren de eerste 2 jaar elke 2 uur (oudste) en elke 30-40 minuten (jongste) wakker. Daarna nog heel lang elke 3 uur en pas tussen 3 en 4 jaar zakte het af naar 1 a 2 keer per nacht. Tot ze opeens zomaar doorsliepen. Ik werd er zowaar onrustig van als ik ‘s ochtends wakker werd en me realiseerde dat ik ze heel de nacht niet had gehoord.

Mijn oudste was ook een huilbaby. Alleen stil als hij sliep, wat de eerste maanden nooit langer was dan 15-20 minuten. Voor de rest non-stop krijsen. Jullie krijgen beiden niet de tijd om te genieten en het knuffelhormoon oxytocine aan te maken.

Wist je dat slaapgebrek hetzelfde met je doet als teveel alcohol drinken? Je coördinatie wordt slechter, het beïnvloedt je waarneming en ook je emoties schieten de pan uit. Je hebt het echt heel zwaar, dat hoef je niet te onderschatten, maar besef ook dat uitputting en stress het nog veel erger laten voelen dan het al is. Niet meer tot rust komen omdat je zelfs als hij stil is continu gehuil verwacht, is heel herkenbaar. Die stress is slopend, je staat de hele tijd ‘aan’ en komt niet meer tot rust.

Zoals anderen al zeggen: Zoek professionele hulp. Ik vind net als anderen hier dat je kenmerken hebt van een postpartum, maar totale fysieke en geestelijke uitputting of een burn-out sluit ik ook niet uit. Dat ligt er dicht naast, daar kan een arts beter over oordelen.

Bij ons in de stad zijn er vrijwilligers (gescreend door een overkoepelende organisatie) die worstelende moeders zoals jij ontlasten door te helpen, naar je te luisteren of een paar uurtjes op de kleine te passen zodat jij kunt bijtanken. Misschien bij jou in de buurt ook? Het CB, of CJG, of een maatschappelijk werker kan je waarschijnlijk wel aan adressen helpen. Oriënteer je ook eens op 24-uurs opvang voor kinderen, dat zijn dagverblijven waar kinderen de nacht kunnen slapen. Daar komen er steeds meer van, bij ons is er één in de dichtstbijzijnde grote stad. Sommige gastouders bieden ook de mogelijkheid tot overnachten. Het kost een lieve duit, maar overweeg eens om je kleintje daar voor 1 keer een nachtje te laten slapen, zodat jij weer even kunt bijtanken. 1 ongestoorde nacht maakt als je zo moe bent al een wereld van verschil!

Verder zou ik de kleine na laten kijken, zowel door een reguliere arts als bij een osteopaat. Misschien zien jullie iets over het hoofd waar hij last van heeft. Mijn zoon (toen tussen 8 en 11 maanden) bleek migraine/zware hoofdpijn te hebben na een val op zijn hoofd een paar maanden eerder. Had ik geen idee van maar hij krijste of zeurde de hele dag, week in week uit. 1 behandeling van de osteopaat en het was weg. Mijn jongste had juist koemelkallergie, dus die had weer heel ergens anders last van.

Ik neem aan dat je de bekende tips van rust en regelmaat, weinig prikkels en vaste routines (voorspelbaarheid) al kent?

Sterkte meis. Ik ga je niet beloven wanneer het goedkomt, maar op zijn 18e krijst hij echt niet meer elke dag. 😉❤️ Wat ben je sterk! Zoek hulp, voor jou en de baby.

Baby tijd is best pittig maar als je zelf stabiel bent en je goed voelt gaat het wat makkelijker. Mijn jongste 17 maanden krijgt nog steeds bv ook 2 keer per nacht. Dus kan wel zeggen is zo voorbij maar verschilt zo erg. Kan je partner niet wat meer helpen je ontlasten

Wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Ook heel vervelend voor je zoontje dat hij constant zo ontevreden is. Voor jullie beide een zware periode.

Probeer hulp te zoeken, bijvoorbeeld iemand die een paar dagen met je mee kijkt en tips kan geven om bepaalde dingen aan te pakken. Je bent echt geen slechte moeder maar soms is de hulp van iemand van buitenaf nodig om het weer op de rit te krijgen.

Zoek hulp voor jezelf... Er is meer aan de hand dan alleen je baby... Je bent zelf niet in evenwicht... Daar kun je hulp bij gebruiken.

Ik zou echt nooit tijd meer willen trug draaien vind je niet fijn dat je nu eigen kindje heb dat je daarvoor mag zorgen je zie toch ook wel dat van hem liefde krijg? En mischien is juist goed dat je baan ga vinden dat hij ook naar kibeo kan dat je even kan ontladen op je werk? Of kunnen opa's of opa's even tijdje opasssn?

Ik vond zelf 1e 2e maanden ook heel zwaar was echt overleven vooral nachten ik geniet ook heel erg van kindjes maar 7 dagen in week voor hun zorgen vind best pittig dus vind ook fijn dat even kan werken als uit werk komt weer mij kindjes zie en 6 weken met oudste vind ook heel veel vind ook fijn om even wat samen met mij man doen dat ze naar bso gaat.

Maar hoeveel huilt hij hoevaak is hij snachts wakker? Ik hoop voor je dat je beetje hulp ga krijgen dat je echt van je kindje mag gaan genieten wel heftig dat je dit zo voelt. Denk als straks beter ga dat je echt ga genieten hoop ik.

Ik dacht bij het lezen eigenlijk gelijk: oh breng dat mannetje toch eens bij mij, kijken of het hem en jou rust brengt. Dat is natuurlijk niet realistisch, maar misschien heb je wel familie of goede vrienden die jou met een uurtje oid willen ontlasten, en waar hij goed op reageert. Je weet je nooit.

Oef ik herken dit van de eerste weken… niet dat ik de tijd wilde terug draaien; maar ik voelde me gevangen en een slaaf van m’n eigen kind. Niet meer doen wat je zelf wil, en dan vooral slapen!! Maar hier sliep m’n zoontje snel door en na een paar maanden verdween dat gevoel van gevangen voelen.. ik voelde me echt heel schuldig. Maar dat is wat slaaptekort met je kan doen… slaap is zo belangrijk. M’n zoontje was een heel makkelijk en lief ventje waar ik smoooor verliefd op was, maar de vermoeidheid overheerste, ik kon het niet stoppen. Maar na 7 maanden was ik zo intens gelukkig dat we voor een 2e kindje zijn gegaan. En geloof me, na het eerste jaar wordt alles makkelijker! Hoe oud is je kindje nu? Ze worden steeds zelfstandiger; de dreumesfase is echt een verademing na een babyjaar! Het komt goed, echt!

Zeer herkenbaar van de babyperiode van de eerste, en bij vlagen houd ik soms wel de gedachte “ik zou voor één dag weer eens alleen willen doen wat ik wil”. Maar zoals jij dat nu zegt, dat is bij mij over gegaan. Je avonden en nachten komen echt terug (bij de een wat eerder dan bij de ander).

Zorgeloos zal je wel nooit meer zijn. Maar wees eerlijk: was je dat écht? Zijn je zorgen niet gewoon verplaatst naar dat ene wat het allerbelangrijkste is? Zorgen om je werk of opleiding, je eigen gezondheid of gewicht of uiterlijk, … bij mij waren die een stuk minder hoor 😉

Maar die zorgen om je kind werden bij mij ook wel minder, meer op de achtergrond. Dat eerste jaar van de eerste is gewoon… heftig.

Heftig

Alles wat je mist komt vanzelf wel weer terug, ook met kind. Dan geniet je ook wel weer van het moederschap.

Over een paar jaar heb je weer je avonden terug , kan je uren wandelen want dan zitten ze lekker op school en slapen ze de hele nacht weer door. Die baby tijd is gewoon niet leuk vind ik. Daarna wordt het leuk! Ik geniet van de leeftijd 2 - 14 jaar

Ik snap precies dat je dit alles mist. Ik heb ook een huilbaby gehad en zat er echt doorheen, maar ik kan me niet indenken dat je alles terug zou willen draaien. Heb je dan goed nagedacht over de keuze vooraf? Ik denk dat je het beste met iemand kan praten.... vind de uitspraak best heftig en zo zal je jezelf op dit moment nu ook voelen.

Soms denk ik wel eens: wat als ze er niet waren (ik heb er drie). Eigenlijk kom ik dan al snel tot de conclusie dat ik niet zonder ze wil/kan, en dat mn leven er niet beter uit ziet zonder kinderen, dat ik altijd iets zal misschien, me incompleet zou voelen zonder kinderen.

Heb je al hulp gezocht?