Slaap kindje slaap

Daar lag ik dan, met kromme tenen en tranen in mijn ogen. Twee uur ’s nachts was het en Jurre krijste al een uur op vol volume. Hij bonkte zo nu en dan eens met zijn hoofd tegen het ledikant en was dan weer even stil om te luisteren of er nu eindelijk iemand hem kwam redden uit dat vervelende bed. Steeds als het even stil was, haalde ik opgelucht adem en ontspande wat uit mijn verkrampte houding. Maar nee, steeds weer begon het gebrul en hoe langer het duurde, hoe verdrietiger ik ervan werd.

De dag ervoor was de pedagoge van het consultatiebureau langs geweest om mee te denken over Jurres slaapprobleem. Bijna elke nacht onrust tussen 01u en 04u maakte dat we inmiddels redelijk uitgeput waren, wat de sfeer in huis op zijn zachtst gezegd niet ten goede kwam. We hadden voor ons gevoel álles al geprobeerd: negeren, troosten, tussenin, warmer aankleden, kouder aankleden, lampje aan, lampje uit, flesje pap, flesje melk, flesje water en ga zo maar door. Niets leek te helpen en zodoende kregen we wat professionele hulp van Margreet de pedagoge.

“Meid, je hebt een pittig mannetje die duidelijke regels nodig heeft en weinig ruimte laat voor uitzonderingen”, zo analyseerde ze terwijl ze Jurre (en mij) observeerde. “Hij is oud genoeg om te begrijpen dat hij winst haalt uit hard schreeuwen ’s nachts. Zolang jullie hem uit bed halen, krijgt hij wat hij wil”. Ik knikte wat vertwijfeld, niet wetend of Jurres doel eigenlijk wel was om uit bed gehaald te worden. Echt rustig werd hij er immers niet van. “Je gaat er een keertje naar toe en troost hem. Als je dan ziet dat er niets aan de hand is, leg je hem terug in bed en laat je hem verder maar brullen. Zo leert hij dat de nacht is om te slapen”.

Ja, en daar was ik dus naar aan het luisteren die nacht. Al een uur. Voor mijn gevoel uren, een hele nacht, een eeuwigheid! Noem me een softe moeder, noem me een watje, maar ik ben naar hem toegegaan, heb hem uit bed gepakt, wel honderd kusjes gegeven en gezegd dat het met speet dat hij zo lang moest wachten tot ik kwam. Ik heb hem bij me in bed genomen, waar hij dicht tegen me aan nog lang heeft gesnikt. Steeds meer voelde ik hem ontspannen en na een half uur viel hij rustig in slaap. Ik kon hem zo in zijn bedje leggen, waar hij tot de volgende ochtend heerlijk in heeft geslapen.

En hoe nu verder? Met een beetje hulp van ‘kindival’ lijkt Jurres slaapprobleem voor het grootste deel opgelost te zijn. We slapen vijf van de zeven nachten goed. Als Jurre wakker is, pak ik hem uit bed, valt hij tegen me aan weer in slaap en kan ik hem terugleggen in zijn ledikantje. Had ik daar nou een pedagoge voor nodig? Misschien wel, om te ontdekken dat ik dicht bij mijn gevoel moet blijven en als mama het beste weet wat mijn kindje nodig heeft. Margreet: bedankt voor de kindival-tip, we kunnen het nu weer zelf.