Dreumesvakantie
En daar gingen we, al mopperend op elkaar 'dat we volgende keer écht wat minder spullen mee moeten nemen'. Door de binnenspiegel was inderdaad weinig meer te zien en even vroeg ik me dan ook af hoe mensen met meer dan één kind dat toch doen. Jurre dommelde al snel in op het rustgevende geronk van de motor, speen in de mond en giraf innig omarmd.
Het Heijderbos was niet zo ver rijden, maar eenmaal aangekomen hadden we direct het gevoel 'even helemaal weg' te zijn: heerlijk in het bos, 'een zachte G' om ons heen, eekhoorntjes tussen de bomen en overal koolmeesjes, roodborstjes en zelfs een bonte specht in de buurt!
We belandden in een prachtig schoon en fris huisje met als verrassing opgemaakte bedden, handdoekpakket en een leuk welkomskadootje. Jurre blijft Jurre en ging direct op zoek naar alle dingen waar hij niet aan mocht zitten: de TV, de CD-speler, de open haard, de kastjes in de keuken, de prullenbakken... Er was zelfs een vaag knopje waarbij een rood lampje ging branden 'melding aan de receptie'. Aan het einde van de vakantie zijn er denk ik minimaal 750 meldingen gedaan, maar waarvan?
Genieten was hét woord deze vakantie: van de natuur, de omgeving, het lekkere eten, maar vooral.... van onze dreumes. Jurre had de tijd van zijn leven, heeft 5 dagen genoten van alles om hem heen! Het ontspannen uitgebreide ontbijt 's ochtends, de visjes en vogels in de 'marketdome', de diertjes buiten, het ligbad in het huisje.... teveel om op te noemen. Maar... twee dingen sprongen er toch wel uit voor onze kleine man: het zwembad en het 'grand café'.
Om met het laatste te beginnen: in het centrum was een heerlijk stekkie met lekkere loungebanken waar we elke dag wel even neerstreken om wat te drinken. Vanaf 'ons stekkie' ging Jurre al snel op avontuur: visjes kijken, andere kindjes opzoeken en .... vooral contact leggen met mensen. Ja, Jurre houdt van mensen. Ongegeneerd stond hij bij wildvreemde mensen op zeer korte afstand de appeltaart van hun bordjes te kijken, al gebarend en brabbelend. Bij weer een ander stond hij guitig te lachen. Lukte het niet om contact te krijgen, dan riep hij eens wat of ging op een andere positie staan zodat ze hem wel móesten zien. Maar....meestal hoefde hij niet zo'n moeite te doen, hij had volop aanspraak... Een lieve 'oma-serveerster' bleek zijn grote vriendin: die twee herkenden elkaar steeds als we langsliepen en vanaf afstand werd er al geroepen 'hé mannetje, ben je er weer'... wat een verliefde glimlach van Jurre opleverde. Heerlijk om te zien gebeuren!
En dan het andere: het zwembad! Zodra we hem in het water zetten, was meneertje vergeten dat hij vreselijk boos was dat hij zijn zwembroek aanmoest. Als een dolle kroop, sprong, liep en viel hij door het water heen, ondertussen spelend met ronddrijvend speelgoed. Toen hij achterover viel en koppie onder ging, vond ik dat een eng gezicht (hij zou verdrinken!) maar Jurre moest hard lachen toen ik hem uit het water opviste. Spetteren, lekker gek doen... wat een genot!! Eén ding vond Jurre minder leuk aan het zwembad: een klein roodharig meisje van ongeveer 3 jaar oud. Een pittige tante die 'haar' speelgoed met haar leven bewaakte, terwijl ze paradeerde met een felrood zwemvest aan. En dat laatste vond Jurre érg interessant. Hij liep dan ook op het kindje af, reikte met zijn vingertje naar het zwemvest om te ontdekken hoe dat nou voelde. Maar nee: dat werd niet geaccepteerd en voordat ik het wist, lag Jurre weer onder water, omgeduwd door het kleine heksje... Oh, wat was Jurre kwaad, niet begrijpend wat er gebeurde. Dat hij een olifantengeheugen heeft, bleek wel toen hij 20 minuten later weer in de buurt van het meisje kwam en haar zonder duidelijke aanleiding een flinke mep op haar hoofd gaf. 'Lekker puh', dachten zowel moeder als zoon, en ik heb achter mijn handen stiekem moeten lachen om mijn kleine driftkop. (maar hem uiteraard vermanend toegesproken)
En zo... deden we dat een midweekje lang. Gaan we zeker nog een keer doen... eind augustus!
reacties (0)