Nou lieve meiden, als je geen gezeur wilt horen, moet je deze blog maar even overslaan...
Zoals de titel al zegt: Ik kan even niet meer! Pfff, ben kapot gewoon!
Het is 3 uur 's nachts en heb pas een half uurtje geslapen en zulke nachten zijn meer regel dan uitzondering de laatste weken...
Het lijkt wel of geen enkel 'kwaaltje' me bespaard blijft...
- De eerste 16 weken ben ik elke dag beroerd en misselijk geweest. Ik heb niet 1x over hoeven geven, maar of ik hier nou zo gelukkig mee ben... Ik denk dat het soms flink had kunnen opluchten. Maar goed, er moet bij mij ook wel héél wat gebeuren, wil ik over kunnen geven!
- Dan voel je je iets beter, maar beginnen met 20 weken de bekkenklachten. Alles aanpassen en bij iedere activiteit nadenken hoe ik 't het beste aan kan pakken om het vol te houden...
- Dan heb je de bekknklachten redelijk onder controle, dan gaat je blaas opspelen... Eerst een blaasontsteking en na de AB is de ontsteking dan wel weg, maar de klachten blijven. Elke dag dus minstens 20x plassen, waarvan een keer of 5 's nachts...
- Dan denk je dat de nachten niet korter en slaapverwekkender kunnen zijn... Jawel, dan komt de VRE-SE-LIJKE maagzuur! Heb er nu al een week of 2 onwijs last van en natuurlijk.... Vooral 's nachts! Zelfs zittend slapen heeft geen nut, zo hardnekkig is het. Inmiddels een medicijn ervoor gekrgen, maar dat doet helemaal niks, behalve dat ik er van ga kokhalzen, zo smerig!
- Dan krijg ik ineens pijn in m'n hand. Bij 't minste of geringste gaat alles tintelen en voelen me vingers doof aan (dit blogje typen op mijn mobiel is dan ook echt vreselijk!)... Carpaal tunnel syndroom wordt vastgesteld, maar veel valt er niet aan te doen... En je raadt het al: 's nachts heb ik de meeste last ervan!
- Dan heb ik eindelijk de stap gezet om naar een psycholoog te gaan, omdat m'n hoofd overloopt door alles... Alles wat er de afgelopen jaren speelt. Binnen twee gesprekken en diverse vragenlijsten komt eruit dat ik een ernstige burnout heb met heel veel klachten!
- Manlief zit ook al een aantal weken ziek thuis doordat een voorval op het werk na 't overlijden van m'n moeder hem teveel werd en dat voor hem dé druppel was die de emmer deed overlopen en hij er helemaal doorheen zat... Ook naar de psycholoog en diagnose is: burnout!
- En als klap op de vuurpijl moet ik in alls mijn allerliefste mama missen! Pff, wat valt het me zwaar om zonder haar verder te moeten! Ik mis haar zo en het gevoel en de gedachte van 'Kon ik nog maar 1x even bij je zijn...' is zo vreselijk heftig! Ze komt gewoon NOOIT meer terug! Degene die mij het áller-, áller-, állerbest kent en snapt, is weg! Niet meer mama die belt na ieder bezoekje aan de vk en niet meer zelf haar even bellen als ik wat gekocht heb voor de baby of omdat er iets is gebeurd. Niet meer in de auto stappen om 2 daagjes bij haar te zijn en eindeloos te kletsen en koffie te drinken met z'n tweetjes. Niets meer... Het doet zo'n pijn!
Nou meiden, het spijt me dat het zo'n blog is geworden, ik hou daar helemaal niet van, maar ik weet van gekkigheid even niet meer wat ik moet doen en ik hoop dat ik weer even wat rustiger word door het van me af te schrijven...
Ik heb ruim 20 minuten gedaan over het typen van dit blogje met m'n telefoon, dus het wordt tijd om te stoppen... M'n hand is inmiddels al minstens 10x gevoelloos geweest, dus moet maar even wat rust geven nu!
Degenen die tot hier zijn gekomen met lezen: Hopelijk hebben jullie 't overleefd! Thanks in ieder geval voor het aanhoren!
Heel veel liefs,
Nimawish
reacties (0)