Dag lieve mama...
Lieve meiden,
Mijn ontzettend lieve en onwijs dappere mama is afgelopen vrijdag, toch ineens heel plotseling, maar in alle rust is overleden.
Ze heeft tot het laatst gestreden en zat donderdagavond (koopavond) nog in de stad bij de Hema voor haar bakje koffie.
's Avonds nog met m'n vader in de tuin gezeten en zitten kletsen. Vlak voor ze naar bed ging, zei ze dat ze pijn had en heeft ze naast haar 'normale' avondcocktail aan medicijnen een extra morfinedrankje genomen. Toen wilde ze, wederom, in haar eigen bed slapen (tegen het advies van de huisarts in, die had geadviseerd om lekker beneden te blijven omdat het naar boven gaan veel te veel kracht en energie kost en ze deze energie beter kon bewaren voor dingen die ze nog écht graag wilde doen). Rond 00:00-00:30 uur lag ze in bed en binnen 2 minuten sliep ze. Om 06:30 uur schrok papa wakker en dacht 'Huh, het is al licht, het is al half 7 en ze slaapt nog'... Mama ging altijd meerdere malen per nacht eruit, dan moest ze naar buiten en ze durfde zich niet over te geven aan de slaap en sliep daardoor nooit langer dan 2-3 uur achter elkaar.
Papa is toen maar gaan aankleden en strijken en belde mij om 09:00 uur (ik zat in het huis van mijn zus, dichtbij mama) wat hij moest doen omdat hij het idee had dat ze in een soort coma was. Dus ik zei dat hij de huisarts maar even moest bellen.
Ik er gelijk naar toe gereden en m'n zus laten weten dat mama lag te slapen en dat ze niet wakker te krijgen was, dus die kwam ook... Ik kwam thuis en zei gelijk tegen papa: 'dit is niet goed, dit is anders hoor'... Ze was heel grauw en ze ademde heel oppervlakkig. Ik heb mijn zus toen meteen gesmst dat mijn gevoel zei dat het niet goed was, maar gelukkig waren ze er ook bijna (ze waren een weekje weg, maar gelukkig wel dichtbij).
Inmiddels was iedereen er en kwam de huisarts en die bevestigde ons vermoeden dat ze in een coma was geraakt in haar slaap... En ze reageerde al totaal niet meer op pijnprikkels. Zo heeft hij bijvoorbeeld een balpen heel hard in haar nagelriem gedrukt, maar daar kwam totaal geen reactie op. Hij gaf aan dat hij verwachtte dat ze het weekend niet meer door zou komen...
Pfff, wat komt dat dan toch keihard aan, ondanks dat je weet dat het binnenkort gaat komen, maar wij zeiden ook: rustiger dan dit kan niet, als we maar zéker weten dat ze in slaap blijft en niet ineens wakker wordt met bijv. heel erg veel pijn. De huisarts gaf aan dat dit vrijwel zeker niet zou gaan gebeuren, omdat ze dus totaal niet meer op pijnprikkels reageerde...
Papa heeft daarna een hele tijd bij mama gelegen en tegen d'r gepraat en gezegd dat het goed is geweest en dat ze onwijs dapper is geweest en dat het goed is als ze gaat. M'n broertje is er toen nog even bij geweest en samen hebben ze nog flink in elkaars armen gehuild...
Rond 12:45 uur kwam de thuiszorg, dus papa ging om 12:50 uur even naar beneden naar haar en ze vroeg of ze even bij mama mocht gaan kijken... En in die 10 minuutjes dat papa beneden was is ze heel rustig en stilletjes gegaan 
... Pfff, wat snel ineens zeg! Maar, oh precies zo gegaan als mama is... In alle rust en tot op het laatste moment haar ding gedaan!
We hebben met elkaar heel bewust afscheid van haar genomen. Samen, als gezin, hebben we ervoor gezorgd dat ze helemaal werd klaargemaakt zoals ze zelf graag wilde. We wisten welke kleren ze aan wilde (wit) en welk lichtroze sjaaltje ze om wilde. Ook wilde ze één kettinkje om die ze van mijn broertje heeft gekregen. Verder wil ze geen sieraden meenemen. Mijn zwager en broertje hebben met de mannen van de begrafenisauto geholpen mama naar beneden te brengen en in de kist te leggen. Daarna hebben we nog met elkaar tegen haar gepraat en mooie verhalen met elkaar gedeeld. Daarna hebben we samen de kist gesloten, haar naar buiten gereden en met elkaar in de auto getild. En we hebben haar letterlijk uitgezwaaid tot ze de straat was uitgereden...
De afgelopen twee dagen veel geregeld, maar aan de andere ook weer niet, omdat mama al over alles haar wensen had doorgegeven.
Maar, ongelooflijk, wat een strijd heeft mijn lieve mama gestreden en ongelooflijk, wat was ze ontzettend ziek! Daar zijn we in de afgelopen twee dagen (sinds ze overleden is) nog meer achtergekomen. Ik zal jullie de details besparen, maar onze lieve mama zoals we haar kennen, daar is niks meer van over gebleven, omdat nu pas de ziekte (die al die maanden door alle medicijnen onderdrukt is) écht tot uiting is gekomen. Uit respect voor haar en omdat we willen dat iedereen haar herinnert zoals ze altijd is geweest, hebben we vandaag definitief afscheid van haar genomen en de kist definitief gesloten...
Woensdag zal de begrafenis zijn, helemaal volgens haar eigen wensen en haar eigen stijl (wit met lichtroze). Wat zie ik er tegenop, maar ik doe alles voor mijn lieve mama...
Pfff, en nu? Zo'n angstaanjagende leegte en zoveel verdriet!!!
Lieve, lieve, lieve mama, wat ben ik onwijs trots op jou en wat ben jij ontzettend dapper geweest! Ik hou ontzettend veel van je. Ik ga je zó vreselijk missen, maar je zit voor ALTIJD in mijn hart!!!
reacties (0)