Omgaan met onzekerheid als ouder

Elke moeder/vader moet zijn draai vinden. Het hielp mij door me te verdiepen in opvoeding. Toen ik een tweede kind kreeg, zag ik dat elk kind weer andere dingen nodig heeft en ook een andere aanpak. Dat gaf me zekerheid: iemand anders kent mijn kind nooit zo goed als ik zelf, dus mensen mogen best tips geven, maar laat je niet gek maken door kritiek. Je kind heeft jouw liefde en aandacht nodig.

Ik kan m'n kids ook wel eens achter het behang plakken, ik ben ook maar een mens. Ik ga ook geen perfecte wereld creëeren voor m'n kids, want de wereld is niet perfect.

Ik weet niet hoe oud je kind is, maar je kan je kind zeker op heel jonge leeftijd echt heel moeilijk verwennen met aandacht/liefde hoor. Babies en kleine kindjes zijn nou eenmaal met hun leven afhankelijk van geborgenheid. Aan de andere kant kan je je kind op een gegeven moment wel aan bepaalde handelingen/rituelen laten wennen (gewenning is iets anders dan verwennen) wat voor jou niet handig is, en het is ook helemaal niet gek om daarin een beetje te sturen. Het is dus een balans zoeken en dat schipperen vind ik best herkenbaar, bij mijn eerste!

Wat mij wel rust gaf was toen mijn psycholoog vertelde over de good enough mother, en dat er onderzoek gedaan is dat uitwijst dat je als ouder/moeder per dag in 50% van de gevallen de 'verkeerde' keuze maakt qua inschatting van wat de behoefte van je kindje is. Dat kan haast niet anders en is ook niet direct schadelijk. Dat leren beter in te schatten helpt om een band op te bouwen en te communiceren. Het is niet erg om af en toe de plank mis te slaan, als je daarna maar weer bij elkaar komt. En zo gaat dat met golfbewegingen.

Veel succes en vooral lekker blijven knuffelen :)

Elke ouder is wel eens onzeker hoor, we doen het allemaal voor het eerst en het grootste deel van de tijd doe je maar wat. Je probeert uit en wat werkt blijft.

Je hebt je kind echt niet zo snel verwend of verpest hoor. Een keer de hele dag knuffelen of een keer laten huilen kan allebei zonder dat je daarmee een fout hebt gemaakt of dat het gevolgen heeft. Ik weet niet hoe oud ze is, maar je kunt vaak beiden wel combineren: grenzen aangeven en lief voor haar zijn. Maar het is nogal een verschil of je het hier hebt over een baby of een kleuter bijvoorbeeld. Een baby heeft veel meer troost en nabijheid nodig rond bedtijd, met een kleuter kun je al veel meer doen met bespreken, afspraken maken, belonen, etc. Je kunt een baby in bed leggen en 10x terug gaan om te troosten, bij een kleuter zal dat wat strenger kunnen omdat je ook met woorden kunt uitleggen en je veel beter weet hoe je kind in elkaar steekt en of er echt iets is of dat ze gewoon haar bed in moet. Ook kun je een wat ouder kindje vertellen dat mama even iets voor zichzelf moet doen, een baby niet.

Maar elk kind heeft ouders nodig die kaders geven, begeleiden bij leren zelf te doen, gedrag corrigeren en aanleren, etc. Je mag echt nee zeggen en hoeft niet overal aan toe te geven.

Probeer adviezen en boekjes niet te zien als zo hoort het of anderen weten wel precies wat ze doen. Er zijn honderden wegen naar Rome en er is er maar 1 de beste: die voor jou en je kind goed voelt. Iedereen doet het dus anders. En er zijn er maar heel weinig die dat zonder een beetje onzekerheid hier en daar doen hoor.

Oja en het helpt als het je lukt om de behoefte van het gedrag van je kind te zien. Vaak is het bv vermoeidheid, honger of behoefte aan nabijheid of gezien worden.

Iedere ouder is soms onzeker hoor! Met veel aandacht verwen je haar niet, tenzij je haar bv niet leert dat als mama Met een ander praat dat ze even moet wachten (geen idee hoe oud ze is) en dat ze bv ook zichzelf moet kunnen vermaken.

Belangrijkste is dat je duidelijk bent en dat je (emotioneel en fysiek) beschikbaar voor haar bent.

Maar we hebben allemaal onze twijfel of spijt momenten hoor!! Dat je achteraf bedenkt dat je het anders had willen doen. Ook heel belangrijk om dat soms naar je kind te benoemen, dat je een keer spijt van je aanpak hebt. Daar leren ze van dat jij ook maar een mens bent en dat jij ook sorry zegt.

Heel herkenbaar en zeker wanneer er commentaar komt. Maar ook wel logisch want het is zoiets kwetsbaar. Het gaat om jou en je kinderen. Maat perfect bestaat niet. Je doet je best.

Ja en ik denk dat iedereen het wel op een bepaald moment gehad heeft in een bepaalde mate. Als het de overhand neemt, dan kan het wel een probleem worden.

Ikzelf had er de eerste maanden geen last van, toen ging alles op intuïtie en was er van opvoeding nog geen sprake.

Nu een jaar later merk ik ook wel dat ik vaak reflecteer op hoe ik met iets omgegaan ben, dat gaat vanzelf. Ik denk dat de een dit ook meer doet dan de ander van nature. Echt onzeker voel ik me niet

Misschien kan het helpen dat je gaat afstemmen met je man hoe jullie op dingen reageren. Dat maakt je misschien ook zelfverzekerder. Onzekerheid is vervelend voor jezelf, maar het is niet perse een slechte eigenschap, want het stelt ook dat je nadenkt over situaties. Kan je nog wel genieten van het ouderschap?

Ja herkenbaar hoor. Vraag me ook soms af. Hadden mijn ouders dit ook? Dat leek zo van niet maar zal vast wel.

Risico inschatten vind ik ook soms lastig.