Dag Schone Zus

Het is 13 februari 2017, 6 uur 's ochtends. Mijn vriend roept me wakker in paniek. 'Nance! M'n moeder belde net op, Sannie is in elkaar gestort en heeft onderweg in de ambulance een hartstilstand gehad. Ze ligt nu in het ziekenhuis.' Ik spring op en kleed me snel aan. Nog helemaal slaapdronken denk ik na en ik kan er niet bij met m'n hoofd. Wat is er in vredesnaam aan de hand?

Ze was naar een ziekenhuis in Utrecht gebracht, dat ligt op een uur rijden van waar wij komen. Buiten dat om moesten we ook nog zijn ouders ophalen, die wonen in Amsterdam. Het is druk op de A4, niet echt file maar het schoot ook niet echt op. Dan komt er een vrachtwagen de snelweg op rijden een eindje verderop. En met een windvlaag komt er iets los van de bovenkant van het voertuig. Een plaat ijs van meer dan een meter lang komt op ons af vliegen en beukt zo tegen onze voorruit op. Wonder boven wonder vloog het stuk ijs niet -door- de ruit heen anders had ik wellicht hier nu niet gezeten om dit te typen.

Mijn vriend zet de auto aan de kant op de vluchtstrook en begint te vloeken. Z'n familie heeft hem nu nodig en hij hun ook en nu kan hij niet weg en staan we vast langs de snelweg. Wat moet ik doen? Zoals altijd bel ik als eerste mijn moeder en vertel haar wat er gebeurd is. 'Zal ik er aan komen?' vraagt ze. Graag, zei ik. Daarna de ANWB gebeld want het leasebedrijf waar de auto van is was nog niet open alleen zijn we geen lid. Dus ik was bang dat ze ons misschien niet zouden helpen. Maar dit deden ze wel, de meneer aan de telefoon heeft voor ons contact op genomen met het leasebedrijf (waarom hij wel gehoor kreeg en wij niet, geen idee) en ons door verbonden. Top, ANWB.

Maar dan krijgt mijn vriend een ander telefoontje. Zijn zus heeft het niet gehaald. Hij schopt de auto en ik pak hem vast. Daar staan we dan, huilend aan de snelweg. Mijn vriend net zo gebroken als de voorruit van de auto. Ik hou me in en sta stijf van de zenuwen, laat hem zich maar aan mij vastklampen. Maar vlak voor mijn moeder dan eindelijk aan kwam wist ik niet meer hoe ik het hebben moest. Ik stierf van de kou en kon niet meer ophouden met schokken. Nu begin ik te schelden. 'Wat een achterlijke debiel, die vrachtwagenchauffeur. Als hij de moeite had genomen om vanmorgen zijn wagen ijsvrij te maken hadden we hier nu niet gestaan!' Ja, als. Alsof zijn zus het wel had gered als we op tijd bij het ziekenhuis waren geweest. Maar dat idee had ik nou eenmaal ook al slaat het natuurlijk nergens op.

Dan komt eindelijk mijn moeder aan en niet lang daarna het bergingsbedrijf. Ik vraag mijn vriend of hij kan rijden en hij zegt van wel dus ik stuur hem met mijn moeder haar auto door naar zijn ouders. Ik rij, samen met mijn moeder, mee naar het bergingsbedrijf om alles te regelen voor die auto.

Nu zit ik thuis en ik kan het gewoon niet geloven. Mijn lieve schoonzus, ofterwijl mijn schone zus, want zo noemde zij mij altijd, is er niet meer. Haar man en 2 kinderen van 11 en 14 hebben geen vrouw en moeder meer. En waarom? Zomaar. Hoe kán dit?  Dan belt mijn vriend en ik vraag hem of ze weten wat er gebeurd is. De dokters vermoedden dat er een propje is los geschoten. Ze werd wakker met een blauw been en dacht dat ze het er wel af kon lopen. Toen voelde zij zich niet goed en hebben ze een ambulance gebeld. Voor de ambulance kwam is ze nog naar de wc gegaan en daar is ze in elkaar gezakt. Met alle gevolgen van dien. Ze is in het ziekenhuis nog wel bij kennis geweest maar ze hebben haar toch niet kunnen redden. Als we maar op tijd waren geweest, dan hadden we haar misschien dan toch nog voor de laatste keer kunnen zien. Weer 'als'.

Ik twijfelde eerst of ik de familie al zo snel had moeten inlichten over mijn nog prille zwangerschap. Maar nu ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. Want nou wist ze het in ieder geval. En als ik elke keer weer aan haar reactie terug denk, schiet ik weer vol.

Lieve Sannie, als alles goed blijft gaan, zal ik vertellen over zijn of haar lieve, vrolijke en lekkere gekke tante. Dan zal hij of zij je toch een beetje kennen. En ik zal ook een beetje op jouw kinderen letten. Dag schone zus, ik zal je missen en ik zal je nooit vergeten.

Liefs,

Nancy